Zamknęłam za sobą drzwi sypialni pewnym, choć spokojnym ruchem. Po raz pierwszy od dawna poczułam głęboki spokój. Nie pustki w mieszkaniu ani cichego wieczoru, ale wewnętrzną ciszę kobiety, która wreszcie powiedziała, co miała do powiedzenia.
Usiadłam na krawędzi łóżka i przyciągnęłam do siebie sukienkę. Gdy przesuwałam palcami po delikatnym materiale, przypomniałam sobie dzień, kiedy pierwszy raz zobaczyłam ją w witrynie. Był to zwykły wtorek, wracałam zmęczona z pracy, z myślami pogrążonymi w codziennej rutynie. Gdy dostrzegłam ją w szybie sklepu, zatrzymałam się instynktownie. Nie chodziło tylko o sukienkę. Chodziło o wolność, by sobie na coś pozwolić. O zgodę, by poczuć, iż jestem tego warta.
Lata tłumiłam w sobie takie pragnienia. Nie dlatego, iż nie było mnie stać, ale dlatego iż głos Marka, zawsze obecny gdzieś w tle, szeptał: to marnotrawstwo, nie potrzebujesz tego, to niepotrzebne. I powoli zaczęłam wierzyć, iż moje pragnienia są błahe. Że nie mam prawa. Że powinnam być rozsądna, skromna, oszczędna.
Ale tego wieczoru, gdy wypowiedziałam prawdę na głos, poczułam, jak krok po kroku uwalniam się z tej otuliny wstydu i uległości.
W drugim pokoju Marek siedział w ciemności, trzymając w dłoni zmięty paragon. Słowa, które wypowiedziałam, dźwięczały mu w głowie, jedno po drugim. Nie mógł ich zignorować. Czuł ich ciężar w piersi.
Dla niego te wszystkie lata były o kontroli. Nazywał to odpowiedzialnością, troską, równowagą finansową.
Usprawiedliwiał każde zakazy, każde wyrzuty. Mówił sobie, iż działa dla wspólnego dobra. Ale jakie to było dobro, skoro tylko on decydował, co jest potrzebne, a co kaprysem?
Gdy pokazałam mu własne wydatki, cierpliwie zapisane w notesie, poczuł pustkę w żołądku. Nie tylko dlatego, iż miałam rację, ale też dlatego, iż zrozumiał, iż od lat tak naprawdę mnie nie widział.
Czy mnie kochał? Tak. Na swój sposób. Ale czy mnie szanował? Nie.
Rano byłam już obudzona. Umyłam twarz, uczesałam włosy, zrobiłam ulubioną kawę. Sukienka wisiała na wieszaku, gotowa. Dziś ją założę. Nie dla Marka. Nie dla kolegów z pracy. Dla siebie.
Marek pojawił się w progu, wyglądając na zmęczonego i bezbronnego. Miał potargane włosy i zaczerwienione od niewyspania oczy.
Dzień dobry powiedział cicho. Możemy porozmawiać?
Przez chwilę na niego patrzyłam. W końcu skinęłam lekko głową.
Mów.
Wziął głęboki oddech.
Zawaliłem. Przez lata wszystko zwalałem na ciebie i wymagałem posłuszeństwa. Nie potrafiłem cię zobaczyć. Chciałem, żebyś była partnerką, ale zachowywałem się jak szef. I teraz nie wiem, czy da się to naprawić.
Milczałam. Trzymałam kubek z kawą w dłoniach.
Byłem niesprawiedliwy ciągnął. Traktowałem moje pieniądze jako moje, a twoje jako nasze. Kupowałem, co chciałem, kiedy chciałem, choćby nie zastanawiając się, czy się zgodzisz. Ale od ciebie żądałem tłumaczenia za każdą drobnostkę.
Zamilkł.
Nie wiem, czy jeszcze chcesz ze mną zostać. Ale jeżeli tak jeżeli tak, chciałbym się nauczyć. Być mężczyzną, który nie rozkazuje, ale pyta. Nie narzuca, ale słucha.
Odstawiłam kubek i wstałam.
Marku, dziękuję ci za te słowa. Ale widzisz zmiana nie przychodzi po jednej rozmowie. Nie mogę ci nic obiecać. Mogę tylko powiedzieć, iż od dzi
