Miałam zaledwie piętnaście lat, gdy mama oświadczyła, iż wychodzi za innego mężczyznę. Mnie, swoją jedyną córkę, bez wahania wysłała do babci. Przeszkadzałam jej w budowaniu „nowego życia”. Ani listu, ani telefonu, ani grosza pomocy. Ona miała wszystko — faceta, nową rodzinę, a ja tylko starą „kawalerkę” babci i jej emeryturę, która ledwo starczała na najpotrzebniejsze. Ale babcia kochała mnie bezgranicznie, mimo skromnego życia. Nie dzieliła mnie na „swoją” i „nie swoją”. Dzieliła ze mną wszystko: ciepło, radość, ból. Dorastałam przy niej, w jej opiece, i byłam wdzięczna za każde przytulenie, za każdą chusteczkę, którą wycierała moje łzy.
Gdy babci zabrakło, byłam na drugim roku studiów. Pogrzeb, szok, pustka. Ale jedno mnie pocieszało — zostałam w jej mieszkaniu. Spadek, który dostałam nie z prawa, ale z miłości. Ja, jedyna krewna, zostałam pełnoprawną właścicielką tych ścian, gdzie po raz pierwszy poczułam, iż jestem kochana.
Minęło kilka lat. Już prawie zapomniałam o matce — jak o złym śnie. I nagle — dzwonek do drzwi. Stoi. Od progu — nie „cześć”, nie „jak się masz”. Tylko żądanie.
— Nam z mężem ciasno w naszej „kawalerce”. A ty masz „trzy pokoje”. Więc się wymieniamy. Jesteś przecież moją córką!
Patrzyłam na nią, a we mnie kipiało od bólu i złości.
— Nie byłam ci wtedy potrzebna — powiedziałam. — Więc dlaczego teraz mam ci coś dawać?
— Bo ja jestem twoją matką! — wrzasnęła. — I będę tu mieszkać! Jak możesz być taka niewdzięczna?
Zamknęłam drzwi. Myślałam, iż to终于! Albože je bilo to dovolj!
Znów odbiegłam od tematu. Ali kako lijepo je kad te netko želi slušati. Drago mi je da mi je davala priliku da kažem svoju priču. I osjećala sam se tako čudno – kao da je, unatoč svemu, ipak htjela biti tu za mene. Prvi put nakon dugo vremena.
Ali onda…
“Dobro, dobro, sve razumijem. Al’ znaš šta, mala?”
Uzdahnula je i prekrstila ruke na prsima.
“Ja i dalje mislim da si previše mekana. Moraš biti jača. Svijet je bezobziran. Ako nešto želiš – uzmi to.”
Zastala sam. Čekala da kaže još nešto. Ali nije. Samo je ustala i uzela svoju torbu.
“Idem. Imam susret za pola sata. A ti… nadam se da ćeš shvatiti da sam ti samo pokušala pomoći.”
Pomislila sam: „Pomoći? Kako? Tako što ćeš me učiniti da se osjećam još gore?” Ali nisam rekla ništa. Samo sam kimnula.
Otišla je, a ja sam ostala sama. Ponovno. Kao i uvijek.
Ali ovaj put nisam plakala. Nisam se osjećala loše. Ne, čak sam se nekako osjećala… oslobođeno. Jer shvatila sam:
Ona nikad neće biti ona majka koju sam željela imati. I to je u redu.
Jer ja – ja nisam ona kćer koju je ona očekivala. Ja sam ja.
I to je dovoljno.
—
**Epilog:**
Mjesecima kasnije, poslala mi je poruku.
“Jesi li dobro? Što ima novo?”
Pročitala sam je. Smješkala sam se. I odgovorila:
“Sve je super. Hvala na pitanju.”
Bez dodatnog objašnjenja. Bez potrebe za isprikama. Bez želje da mijenjam nju – ili sebe.
Jer na kraju, ne moramo biti ono što drugi očekuju od nas.
Dovoljno je biti ono što jesmo.
I to – to je prava sloboda.
