Zagubiony pies nagle wbiegł do morza i rzucił się w szalejące fale.

Bezpański pies nagle rzucił się w kierunku morza i skoczył w rozszalałe fale. Coś w wodzie przykuło jego uwagę. Prąd znosił wszystko, co próbował złapać. Zmęczone łapy rozpaczliwie pluskały, aż w końcu dopadł chłopca, który ledwo się utrzymywał na powierzchni.
Pies delikatnie chwycił zębami ubranie dziecka i uniósł je na swoim grzbiecie. Fale znosiły ich coraz dalej od brzegu, w głąb morza, gdzie nikt nie mógł ich zobaczyć. Płynął ostatkiem sił, przemoczony do suchej nitki, z jedną nadzieją iż ktoś ich zauważy.
Każdy ruch przychodził z trudem: łapy trzęsły mu się z zimna, słona woda paliła oczy. Nagle w oddali błysnęło światło może rybacka łódź? A może dom na brzegu? Nie był pewien, ale płynął w jego kierunku, kurczowo trzymając się tej ostatniej iskry nadziei. Nagle fala uniosła go wysoko i wtedy zobaczył: tak, to była łódź! Mała, drewniana, z latarnią na dziobie. Ktoś w niej był. Pies skomlał słabo, prawie bez sił to było wszystko, co mógł zrobić…
Starszy mężczyzna na łodzi zmarszczył brwi, słysząc dziwny odgłos, ledwo słyszalny przez wycie wiatru. Przymrużył oczy, skierował latarkę na wodę i wśród rozhukanych fal dostrzegł ciemną sylwetkę, która walczyła z prądem.
Boże… szepnął, chwytając wiosło. gwałtownie skierował łódź w stronę tej niejasnej postaci, która wydawała się jednocześnie ludzka… i zwierzęca.
Gdy znalazł się w zasięgu ręki, ujrzał wyraźnie: drżącego psa z czerwonymi od soli oczami, z głową ledwo wystającą nad wodę… a na jego grzbiecie bezwładne ciało chłopca.
Bez namysłu rybak pochylił się, złapał dziecko za ręce i wciągnął na pokład. Chłopiec był zimny i siny, ale jeszcze oddychał. Pies nie ruszał się. Jego ciało bezwładnie kołysało się przy burcie, zbyt wyczerpane, by się podnieść.
No dalej, duży… nie po to walczyłeś, żeby teraz się poddać mruknął starzec, wyciągając ręce.
Z ostatnim wysiłkiem pies podniósł wzrok i lekko poruszył łapami. Rybak wciągnął go na pokład, owinął starą wełnianą derką i przytulił oboje.
Silnik łodzi zaryczał. Mężczyzna odwrócił się w stronę portu z łzami w oczach. To, co właśnie przeżył… nigdy tego nie zapomni.
Kilka dni później lokalne gazety donosiły:
Uratowani z wody: chłopiec i jego czworonożny anioł.
Bezpański pies nie miał obroży ani domu. Ale tamtego dnia znalazł cel. A chłopiec nową szansę.
Od tamtej pory są nierozłączni. Pies ma teraz imię: Nadzieja. Bo właśnie to było wszystko, co mu zostało… I okazało się, iż to wystarczy.
Dziś wiem, iż czasem największe bohaterstwo rodzi się tam, gdzie nikt go nie oczekuje. A prawdziwa siła? Często ma cztery łapy i wierne serce.