Przystanek na rogu Lipowej i 3 Maja miał własną pogodę. Latem liście przecinały światło w koronkowe wzory na chodniku. Zimą para z piekarni naprzeciwko wirowała wokół szklanej wiaty jak ciepłe westchnienie. Było to miejsce zwyczajne trzy ławki, rozlatująca się mapa połączeń, wygnieciony kosz na śmieci a jednak mieszkańcy Brzozowa przywykli do pewnego rytuału.
Każdego ranka o 8:15 pojawiała się tam pani Jadwiga Nowak w granatowym wełnianym płaszczu, choćby w upały, bo kieszenie były idealne na dwa tomiki poezji i torebkę sucharów dla wróbli. Na głowie nosiła kapelusz z jedwabnym kwiatkiem i witała kierowcę autobusu po imieniu. Czasem wsiadała, czasem nie. Ważne, iż przychodziła uśmiechnięta, spokojna, niezmienna jak zegar na Rynku.
Aż pewnego wrześniowego wtorku nie przyszła.
Nikt od razu nie zauważył. Ludzie się spieszyli, autobus odjechał wcześniej, w piekarni ustawiała się kolejka. Ale gdy pojazd zasyczał i odjechał, Kasia, dziewiętnastoletnia baristka z kawiarni Pod Słonkiem, przebiegła przez ulicę, by postawić kubek gorącej herbaty na ławce. Dla pani Jadzi powiedziała do nikogo, bo zawsze tak mówiła, gdy tylko zobaczyła granatowy płaszcz. Zmarszczyła brwi. Na ławce leżały tylko okruchy z wczoraj i starannie złożony szalik.
Granatowy jak bezchmurne niebo, z metką przyszytą w rogu: jeżeli jest Ci zimno, to jest Twój. J.N.
Kasia rozejrzała się po Lipowej. Żadnego kapelusza. Żadnych książek. Żadnej pani Jadzi.
W redakcji Kuriera Brzozowskiego Magda wpatrywała się w migający kursor. Dostała zadanie opisania remontów chodników w miarę dostępności budżetu. Telefon zadzwonił.
Kasia: Coś jest nie tak.
Magda: Co się stało?
Kasia: Pani Jadzia nie przyszła. Zawsze przychodzi. I zostawiła szalik.
Magda nie potrzebowała wyjaśnień. W promieniu pięciu przecznic każdy wiedział, kim jest pani Jadzia. Gdyby przystanek miał swoją świętą patronkę, byłaby to Jadwiga Nowak.
Magda zarzuciła aparat na ramię. Wychodzę rzuciła redaktorowi naczelnemu, staremu wyjadaczowi o oddechu kawy i złotym sercu.
Tylko niech ludzie będą zainteresowani burknął, nie podnosząc wzroku.
Na dworze powietrze szczypało w nosy. Magda dotarła na przystanek, gdzie Kasia stała z rękami schowanymi w fartuchu i szalikiem owiniętym wokół szyi. Herbata na ławce parowała, jakby zastanawiała się, co dalej.
Zostawiła to powiedziała Kasia, dotykając materiału. Nigdy tak nie robiła. Zawsze wręczała je ludziom. Tego bezdomnego za biblioteką? Dziecko, które stało tu zeszłej zimy bez kurtki? A teraz po prostu zostawiła…
Drzwi piekarni otwierały się i zamykały. Listonosz, pan Marian, przystanął i skinął głową. On też był częścią tego miejsca.
Widziałeś ją w tym tygodniu? spytała Magda.
Marian podrapał się po brodzie. Wczoraj karmiła wróble. Dała mi miętówkę, powiedziała, iż powietrze jest »dobre do myślenia«. Zawsze mówi takie rzeczy.
Autobus numer 7 zatrzymał się ponownie. Kierowca, Jan, wyjrzał przez okno. Nie wsiadła dziś rano. We wtorki i czwartki zawsze to robi. Dzisiaj zwolniłem, ale jej nie było.
Wiecie, dokąd jeździ? spytała Magda.
Jan wzruszył ramionami. Czasem do biblioteki, czasem do parku. Raz powiedziała, iż autobus to rzeka, a ona lubi się unosić. Nie pytałem o mapę.
Pod ławką leżał drugi szalik, koloru miodu. Z tą samą metką: jeżeli jest Ci zimno, to jest Twój. J.N.
To nie przypadek stwierdziła Magda.
Kasia miała łzy w oczach. Magda, a jeżeli coś jej się stało?
Może po prostu jest gdzie indziej odparła Magda. Sprawdźmy. Zwróciła się do Jana: Mogę jechać następnym kursem?
Wsiadaj rzekł Jan. Rzeka płynie.
Magda poprosiła Kasię, by powiesiła kartkę: Szukamy pani Jadzi. Macie jakieś wspomnienia?.
Autobus toczył się przez Brzozowo jak paciorek na sznurku. Magda widziała miasto w kadrach: pan Józef zamiatający schody przed zakładem fryzjerskim, dzieci ciągnące się do szkoły, murale na ośrodku kultury. Zapytała pasażerów o Jadwigę. Wszyscy ją znali.
Dała mi ołówek powiedział ośmiolatek. Powiedziała, iż jest do zapisywania rzeczy, o których się zapomina.
Kazała mi nie czekać z telefonem do siostry dodała kobieta w czerwonym płaszczu. Zadzwoniłam tego samego dnia.
W bibliotece pani Helena, bibliotekarka o złotych kolczykach i spojrzeniu, które wybaczało wszystkie opóźnienia, pokazała Magdzie kartonowe pudełko z napisem SKRZYNKA PRZYSTANKOWA. W środku były karteczki: podziękowania za parasol, za ustąpione miejsce, za dobre słowo. Na jednej Jadwiga napisała:
Jeśli to czytasz, znaczy, iż gdzieś zniknęłam. Nie martwcie się. Historie nie giną, gdy ktoś odejdzie od ławki. Zagotujcie wodę. Zapytajcie miasto, co pamięta. Ja tam, gdzie dobroć chowa się, gdy nikt nie patrzy. J.N..
Do południa szyba kawiarni pokryła się karteczkami. Listonosz przynosił koperty adresowane do Pani Jadzi na przystanku. Magda pisała artykuł.
Ślady prowadziły do ośrodka kultury na Dębowej. Drzwi stały otworem. W środku, na stole, leżał granatowy szalik i kartka:
Witajcie w Ciepłym Pokoju. jeżeli jest Wam zimno, są szaliki. jeżeli jesteście samotni, jest herbata. jeżeli jesteście nowi, ktoś wypowie Wasze imię.
Dalej strzałka prowadziła do zawsze zamkniętego magazynu. Drzwi były otwarte. W środku fotele, kanapa, półka z kubkami i szaliki na wieszakach. Przy lampie siedziała Jadwiga.
Znaleźliście uśmiechnęła się.
Pokój zapełnił się ludźmi i ich darami: krzesłami, herbatą, grami. Wieczorem na drzwiach zawisł harmonogram: Otwarte 820, albo dłużej, jeżeli opowiada się dobrą
