Zadzwonił telefon. Numer nieznany. Odebrałam, ręce wciąż mokre od zmywania naczyń.
Dzień dobry, pani Anno? odezwał się spokojny, nieco zachodni głos, lekko podkreślony akcentem.
Tak, słucham.
Proszę nie rozłączać To ważne. Mam dziecko z pani mężem.
Najpierw pomyślałam, iż mnie coś złapało. Potem uznałam to za żart. W trzeciej chwili poczułam, jak lodowata ręka ściska całe ciało. Oparłam się o blat, by nie przewrócić się.
Co pani mówi? wyszeptałam.
Marek kierowca ciężarówki, jeździ do Niemiec. Spotykaliśmy się ponad rok. Myślałam, iż jest wolny.
Mówiła powoli, jakby przygotowywała każdy wers tej rozmowy. Każde słowo uderzało mnie jak cios. Mój mąż ten sam, który wczoraj wieczorem napisał SMS: Zostanę dłużej, rozładunek się przedłuża miał drugą rodzinę.
Dziecko ma siedem miesięcy dodała. Nie potrzebuję pieniędzy, chcę, żeby pani wiedziała.
Telefon wypadł mi z dłoni. Dźwięk upadku rozdarł ciszę niczym pęknięcie szkła. Spojrzałam na kuchnię, na zdjęcie nas dwojga przyklejone na lodówce i poczułam, iż całe moje życie rozpadło się w pył.
Nie pamiętam, ile czasu siedziałam przy podłodze, oparta o szafkę. Czas zdawał się zatrzymać. W głowie dudniło jedno zdanie: Mam dziecko z pani mężem. Powtarzałam je, jakby mogło stracić moc, ale każde powtórzenie raniło coraz mocniej.
Wieczorem zadzwonił Marek, głos spokojny jak zawsze.
Już po wszystkim, jutro wracam. Coś ci przywieźć? zapytał, jakby rozmawiał z przyjacielem.
Zamarłam. Chciałam krzyknąć: Przywieź prawdę. Zamiast tego wyszeptałam:
Przyjedź. Musimy porozmawiać.
Następnego dnia zaparkował przy naszym bloku. Z okna widziałam, jak wysiada zmęczony, nieświadomy, iż ten dom już nie jest jego domem. Wszedł, objął mnie odruchowo. Odsunęłam się.
Dzwoniła do mnie kobieta z Niemiec rzekłam. Powiedziała, iż ma z tobą dziecko.
Na jego twarzy zniknęła barwa. Nie próbował się bronić. Usiadł, patrzył w podłogę, po chwili mówił.
Nie chciałem, żebyś dowiedziała się w ten sposób. To był błąd. Wszystko wymknęło się spod kontroli głos mu się łamał. Na początku to była tylko znajomość. Kawa, rozmowa na parkingu. Czasem człowiek potrzebuje, by ktoś go posłuchał.
A potem ją zapłodniłeś przerwałam ostry ton. To wystarczy.
Zamilkł. Nie miał już argumentów.
Nie wiedziałam, iż jestem żonaty dodał po chwili. Gdy zaszła w ciążę, powiedziałem jej, iż muszę wszystko poukładać, iż wezmę kredyt, iż pomogę. Ale nie potrafiłem. Nie wiedziałem, jak ci to wytłumaczyć.
Z wściekłości przeszłam w lodowaty dystans. Patrzyłam na niego i widziałam jedynie pustkę, jakby był przez szybę.
Dlaczego? spytałam w końcu. Mieliśmy wszystko.
Dlatego odparł cicho. Mieliśmy za dużo rutyny, za mało nas.
Po raz pierwszy pojąłam, iż zdrada nie zawsze rodzi się z namiętności. Często wykluwa się w ciszy, w braku rozmowy, w latach przemilczanych. To nie oznacza, iż boli mniej.
Wyszedł z kuchni, zostawiając za sobą zapach zimna i benzyny. Drzwi zamknęły się, a ja upadłam na krzesło. W domu panowała cisza. Na stole leżała jego filiżanka, jeszcze ciepła. Chciałam ją strącić, rozbić, zniszczyć wszystko, co przypominało o nim, ale jedynie przesunęłam ją na bok.
Następnego dnia nie dzwonił. Ani kolejnego. Potem przyszedł SMS: Muszę coś przemyśleć. Proszę, nie zamykaj drzwi. Nie odpisałam.
Wieczorem otworzyłam komputer i znalazłam jej profil. Była młodsza, zwyczajna. Na zdjęciu trzymała chłopca o ciemnych oczach, które tak przypominały Marka, iż serce ścisnęło się jak pięść.
Nie mogłam oderwać wzroku. Wtedy uświadomiłam sobie, iż jej krzywda jest inna niż moja, ale prawdziwa. Ona również żyła w kłamstwie, będąc częścią tej samej historii, którą on napisał bez naszego pozwolenia.
Zamknęłam laptop. Łzy już nie płynęły. Czułam jedynie ogromne zmęczenie, jakby wszystkie lata spadły na mnie jednocześnie.
Dwa tygodnie minęły. Dom był zbyt cichy, łóżko zbyt szerokie. Czekałam, iż zadzwoni, przyjedzie, stanie w drzwiach z tym spojrzeniem, które zawsze rozbrajało gniew. Tym razem nie przyjechał. W zamian znalazłam kopertę z jego pismem, nierównym, jakby pisanym w pośpiechu.
Nie proszę o wybaczenie zaczynał. Chcę tylko, żebyś wiedziała, iż nie planowałem tego. Nie chciałem prowadzić podwójnego życia. Stało się. Wstydzę się, iż nie miałem odwagi powiedzieć prawdy. Dziecko jest moje. Pomogę im, ale nie chcę ich życia. Chcę wrócić, jeżeli mi pozwolisz.
Czytałam list wielokrotnie. Każde zdanie brzmiało inaczej raz jako żal, raz jako wymówka. Nie wiem, co bolało bardziej: słowa dziecko jest moje czy chcę wrócić. Jak wrócić do miejsca, które sam się spalił?
Kilka dni później stał w drzwiach, chudszy, z siwymi pasmami przy skroniach. Patrzył na mnie tym samym wzrokiem, którym kiedyś podbijał świat. W rękach trzymał torbę, gotowy na wszystko.
Wiem, iż nie zasługuję powiedział. Ale nie umiem bez ciebie.
Nie odpowiedziałam. Wpuściłam go do środka. Usiadł przy stole, przy którym zawsze piliśmy poranną kawę. Milczeliśmy długo, aż w końcu zapytałam:
A ona?
Wie, iż wróciłem do domu odpowiedział cicho. Nie chciała mnie zatrzymywać.
Rozmowa nie przyniosła decyzji ani obietnicy. Została jedynie pustka, wisząca między nami niczym niewidzialna zasłona.
Od tamtej chwili śpimy w osobnych pokojach. On wciąż gotuje, naprawia drobiazgi, o których kiedyś nie zauważał. Ja uczę się żyć z myślą, iż nie wszystko da się poskładać, choćby bardzo się chciało.
Wieczorem, gasząc światło, myślę o chłopcu z oczami Marka. Zastanawiam się, czy kiedyś zechce poznać swojego ojca. Czy będę w stanie mu wybaczyć, zanim on sam to zrobi.
Nie wiem, czy jeszcze potrafię kochać tego człowieka, ale wiem jedno: nie mogę już żyć w kłamstwie. To ból, a jednocześnie pierwszy krok ku prawdzie. Bo prawda, choć gorzka, otwiera drogę do prawdziwego życia.
