Z życia wzięte. "Przeszłam na emeryturę, w końcu zasługuję na lepsze życie": Mimo namów rodziny, nie wrócę do tego, co było

Nie miałam ochoty odbierać: znałam już ich argumenty. Namawiali mnie do pogodzenia się z moim mężem. Nie mogli zrozumieć mojej decyzji. W wieku 60 lat zdałam sobie sprawę, iż być może zasługuję na coś lepszego.

Z niecierpliwością czekałam na emeryturę, marząc o uwolnieniu się od codziennej harówki. Jednak problemy zdrowotne, takie jak bóle pleców i kolan, często przykuwały mnie do łóżka, utrudniając choćby wstawanie.

Mój mąż, który był na emeryturze od trzech lat, zdawał się nie zwracać uwagi na moją potrzebę odpoczynku. Domagał się śniadania zaraz po przebudzeniu i spędzał całe dnie bezczynnie, dyktując mi obowiązki domowe i krytykując moje gotowanie. Próbując odwrócić swoją uwagę, odwiedzałam córkę, potem syna, a choćby starych przyjaciół.

Wszystko, by uciec od ciągłej krytyki w domu. Ostatecznie przeprowadziłam się do naszego domku letniskowego, ciesząc się spokojem i niezależnością. Tam zanurzyłam się w hobby, takim jak robienie na drutach i ogrodnictwo, ciesząc się samotnością.

Moje dzieci były jednak zdziwione moją decyzją. Wraz z mężem, który nagle zdał sobie sprawę ze swojej roli ojca, próbowali nakłonić mnie do powrotu i wycisnąć ze mnie poczucie winy, ale dla mnie ten człowiek, który kłócił się z telewizorem i upokarzał mnie, nie był już osobą, którą znałam. Nie mogłam poświęcić swojej godności i szczęścia dla związku, który stracił swoją istotę.

Moje dzieci powiedziały mi, iż odejście było złe, ale ja wiedziałam, iż mam pełne prawo do życia na własnych warunkach. Czy uważasz, iż dokonałam adekwatnego wyboru?