Zawsze myślałam, iż bycie babcią to naturalna kolej rzeczy. Kiedy moje dzieci dorastały, byłam przy nich na każdym kroku, robiłam wszystko, aby miały szczęśliwe dzieciństwo i bezpieczny dom. W końcu przyszły wnuki, a ja, choć cieszyłam się z ich obecności, zaczęłam odczuwać ciężar tej odpowiedzialności. W każdym wolnym momencie moje dzieci przywoziły mi swoje pociechy, a ja opiekowałam się nimi bez pytania, jakby to było oczywiste. Bez słowa skargi, chociaż coraz bardziej czułam, iż coś nie gra.
Przez lata wydawało mi się, iż to mój obowiązek, iż jako babcia muszę być na każde wezwanie. Ale prawda była inna. Z czasem zaczęłam się czuć wykorzystywana. Kiedy tylko pojawiał się dłuższy weekend, wakacje czy jakieś wydarzenie, zawsze mogłam spodziewać się telefonu: „Mamo, zajmiesz się dziećmi?”. Miałam wrażenie, iż moje życie przestało należeć do mnie, a stało się przedłużeniem życia moich dzieci. Dawałam im wszystko, a jedyne, co dostawałam w zamian, to uśmiechy moich wnuków. Z jednej strony, kochałam te dzieci bezgranicznie, ale z drugiej – czułam, iż to nie wystarcza.
Któregoś dnia, kiedy moje dzieci znów zadzwoniły, aby podrzucić wnuki na weekend, poczułam, iż już dłużej tak nie mogę. Siedziałam przy kuchennym stole, patrząc na swoje dłonie, które przez lata pracowały, by wychować moje własne dzieci, a teraz służyły, by opiekować się ich potomstwem. Zrozumiałam wtedy, iż moje życie zmierza w kierunku, którego nigdy nie chciałam. Byłam zmęczona i potrzebowałam zmian.
Kiedy następnego dnia spotkałam się z córką, powiedziałam jej, iż chciałabym, aby płaciła mi za opiekę nad dziećmi. W końcu to było dodatkowe obciążenie, zarówno czasowe, jak i fizyczne. Uważałam, iż zasługuję na to, żeby dostać coś w zamian za swój czas.
– Mamo, co ty mówisz? – jej reakcja była natychmiastowa. Spojrzała na mnie, jakby słowa, które wypowiedziałam, były czymś niewyobrażalnym. – Jesteś ich babcią! Opieka nad nimi to twoja rola! Dlaczego miałabym ci za to płacić?
Te słowa zabolały mnie bardziej, niż bym się spodziewała. Zrozumiałam, iż moje dzieci nigdy nie widziały we mnie kogoś, kto również ma potrzeby, kogoś, kto ma prawo do odpoczynku. W ich oczach zawsze byłam dostępna, zawsze gotowa. Nigdy nie pomyślały, iż mogę chcieć czegoś więcej.
– Zasługuję na to, żeby mieć swoje życie – powiedziałam, próbując zachować spokój, choć w środku wrzałam. – Kocham wasze dzieci, ale opieka nad nimi to ciężka praca. Nie jestem już młoda. Potrzebuję wsparcia, a to wsparcie oznacza również finansowe zadośćuczynienie za czas, który im poświęcam.
Córka patrzyła na mnie zszokowana. Nigdy nie spodziewała się, iż usłyszy coś takiego z moich ust. Zaczęły się komentarze, iż przecież nigdy wcześniej się nie skarżyłam, iż zawsze byłam zadowolona z bycia babcią. Ale prawda była taka, iż przez lata trzymałam w sobie to, co czułam – iż przestałam być osobą z własnymi potrzebami i marzeniami, a stałam się po prostu opiekunką do wnuków.
Kilka dni później sytuacja się pogorszyła. Mój syn, który usłyszał o naszej rozmowie z córką, zadzwonił do mnie, aby mnie „wyprostować”.
– Mamo, jesteś naszą matką i babcią. Naprawdę myślisz, iż powinnaś brać od nas pieniądze? To przecież twoja rodzina. Czy pieniądze są dla ciebie ważniejsze od miłości do wnuków?
Te słowa były jak cios. Próbowałam tłumaczyć, iż to nie chodzi o pieniądze, ale o zasadę, o to, iż mam prawo do swojego życia. Ale on nie słuchał. Był przekonany, iż moja prośba była dowodem na to, iż coś się we mnie zmieniło – iż przestałam być tą ciepłą, oddaną matką, którą zawsze znali. Byłam dla nich kimś, kto miał bezwarunkowo kochać, bez względu na poświęcenie.
Wieczorami siedziałam sama w domu, rozmyślając nad tym, czy zrobiłam coś źle. Czy prośba o sprawiedliwe traktowanie była czymś złym? Czy to, iż chciałam mieć czas dla siebie, a nie ciągle być w roli babci, było czymś, co sprawiło, iż stałam się kimś innym w oczach moich dzieci? Były momenty, kiedy chciałam się wycofać, kiedy myślałam, iż może rzeczywiście przesadziłam. Ale głęboko w sercu czułam, iż nie jestem w błędzie. Miałam prawo do swojego czasu, do swoich marzeń i do odpoczynku.
Kolejne miesiące były trudne. Relacje z moimi dziećmi ochłodziły się. Zaczęłam spędzać mniej czasu z wnukami, choć ich brakowało mi każdego dnia. Ale musiałam to zrobić dla siebie. Musiałam nauczyć moje dzieci, iż ja również jestem człowiekiem z potrzebami, iż moje życie nie sprowadza się jedynie do roli babci.
Czasami w życiu trzeba walczyć o swoje, choćby jeżeli oznacza to stratę tego, co najcenniejsze.
