Wielu znajomych uważało naszą rodzinę za wzór do naśladowania. Nigdy nie zauważyłam u Igora niezadowolenia czy ochoty do narzekań. Wiedział, czego chce od życia. Jednak los pokazał mi, iż nie powinnam się relaksować, bo w życiu jest wiele niezbyt przyjemnych niespodzianek.
Kobiety mają dobrze rozwiniętą intuicję, więc zauważyłam "pierwsze dzwonki". Czułam, iż w jego życiu pojawiła się inna kobieta. Zaczął się spóźniać, chociaż zawsze starał się wracać do domu na czas. Ponadto mój mąż był dla mnie niegrzeczny i obraźliwy, co było zabronione w naszej rodzinie.
Czułam się, jakbym wpadła w pułapkę. Zdałam sobie sprawę, iż decyzja o rozwodzie w tym wieku była bardzo przerażająca.
Miałam nadzieję, iż mamy jeszcze szansę coś naprawić, ale myliłam się. Mój małżonek spojrzał mi w oczy i powiedział, iż jest mną zmęczony. Powiedział, iż ma dość ciągłych problemów, narzekania, marudzenia, sprzątania i prac domowych. Potem spakował swoje rzeczy i odszedł.
Starałam się być odważna wobec tego, co się działo i czekałam. Jednak tylko kilka osób zrozumie, co czułam w tamtym momencie. Byłam zupełnie sama w wieku 53 lat. Rok później Igor wrócił do domu. Wyglądał jak zbity pies i patrzył na mnie żałosnym wzrokiem.
Ukrywał oczy z poczuciem winy i bał się cokolwiek powiedzieć. Ja też się zmieniłam, ale na lepsze. W końcu schudłam, zaczęłam chodzić do kosmetyczki i zmieniłam swój wizerunek. Ogólnie odmłodniałam i rozkwitłam bez męża.
Moje dzieci i przyjaciele pomogli mi wyjść z depresji, a wiek nie był przeszkodą w rozpoczęciu życia na nowo. Zdałam sobie sprawę, iż przez te wszystkie lata poświęcałam się i nie znałam swojej wartości.
Przyjęłam mojego męża jak gościa. Dałam mu herbatę. Nie mógł oderwać ode mnie wzroku i ciągle mówił o tym, jak bardzo tęskni za domowym zaciszem. Myślał, iż może to wszystko cofnąć, ale tylko z grzeczności go nie wyrzuciłam. gwałtownie uświadomiłam mu, iż nie ma już powrotu — wszystko jest przeszłością.
Musiałam wyjaśnić, iż wspólne dzieci i prawie 30 lat małżeństwa niczego nie zmienia. jeżeli podjął decyzję o odejściu, powinien zachować swoje stanowisko do końca. Nauczyłam się żyć inaczej, więc nie miałam ochoty zanurzać się z powrotem w ten wir. Nie wróciłam do męża, chociaż on ciągle próbował.
W ogóle nie byłam zainteresowana powrotem do tego związku. I myślę, iż zgodzisz się ze mną, iż taka zdrada jest niewybaczalna.
