Nigdy nie przypuszczałam, iż na starość poczuję się jak intruz we własnej rodzinie. Zawsze myślałam, iż wszystko, co robiłam przez lata – dla mojego syna, dla jego przyszłości – będzie miało znaczenie. Wierzyłam, iż rodzina to wsparcie, bezpieczeństwo, iż na nich zawsze można liczyć. Ale teraz, gdy jestem starsza, czuję, jakby dla nich moje istnienie było niewygodnym obowiązkiem.
Po śmierci mojego męża zostałam sama w dużym domu. Syn, Marek, nalegał, żebym przeniosła się do niego i jego rodziny. „Mamo, nie możesz tam mieszkać sama. U nas będziesz miała lepsze warunki, dzieci będą miały babcię blisko, a my będziemy ci pomagać,” mówił z troską. Na początku opierałam się, nie chciałam im przeszkadzać, ale w końcu dałam się przekonać. Sprzedałam dom, a pieniądze dołożyłam do remontu ich mieszkania. Myślałam, iż zaczniemy nowy, wspólny etap życia.
Pierwsze miesiące były dobre. Cieszyłam się, iż widzę wnuki każdego dnia, iż mogę im pomagać w odrabianiu lekcji, opowiadać bajki na dobranoc. Starałam się nie narzucać, być dyskretną i przydatną. Ale z czasem zaczęłam zauważać, iż moja obecność przeszkadza mojej synowej, Karolinie.
– Mamo, nie ruszaj tego, proszę – mówiła, gdy próbowałam posprzątać w kuchni.
– Może lepiej, żeby babcia nie gotowała. Wczoraj spaliła zupę – rzuciła kiedyś w żartach przy dzieciach.
Z czasem te drobne uwagi zamieniły się w chłód, który był odczuwalny w każdym geście. Nie mogłam zrobić nic, co by jej odpowiadało. Każda moja próba pomocy spotykała się z zniecierpliwieniem albo krytyką.
Pewnego dnia usłyszałam, jak rozmawia z Markiem w kuchni. Nie wiedzieli, iż jestem w pobliżu.
– Marek, musimy coś zrobić. Twoja mama zaczyna mnie wykańczać. Ciągle kręci się po domu, wtrąca się w nasze sprawy. Ja tak nie mogę! – mówiła szeptem, ale ton jej głosu był ostry.
– Karolina, przecież to moja mama. Nie przesadzaj – próbował ją uspokoić.
– Może to twoja mama, ale to nasz dom. Ona powinna to zrozumieć. Może lepiej, żeby pomyślała o jakimś miejscu dla siebie. Nie wiem, domu opieki? Tam by jej było lepiej – dodała z irytacją.
Te słowa uderzyły mnie jak cios. Dom opieki? Dla mnie? Czy naprawdę moja obecność jest dla nich takim problemem? Czy wszystko, co zrobiłam przez całe życie, nie ma już znaczenia?
Od tamtej rozmowy nie mogę znaleźć sobie miejsca w tym domu. Każdego dnia czuję, iż jestem tylko ciężarem, kimś, kto przeszkadza w ich życiu. Przestałam gotować, przestałam sprzątać, przestałam rozmawiać z Karoliną, bo boję się, iż każde moje słowo ją zirytuje.
Najbardziej boli mnie to, iż Marek – mój syn, moje dziecko, dla którego oddałam wszystko – nie zauważa, jak bardzo cierpię. Nie widzi, iż w tym domu, który miał być schronieniem, czuję się obca i niechciana.
Każdego dnia zadaję sobie pytanie: Czy to jest moja starość? Czy naprawdę zasłużyłam na to, by być traktowana jak ciężar? Ale odpowiedź nigdy nie przychodzi. Zostaje tylko ból i poczucie, iż już nigdy nie poczuję się jak część tej rodziny.
To też może cię zainteresować:
Zobacz, o czym jeszcze pisaliśmy w ostatnich dniach:
