Z życia wzięte. "Mój były mąż wymaga ode mnie połowy kosztów za wszystkie prezenty": 40 lat byliśmy małżeństwem, którego wszyscy zazdrościli

Zdjęcie: starsza Pani, screen Youtube @BestMovies-zz2zn

Czterdzieści lat wspólnego życia. Czterdzieści lat budowania czegoś, co miało być wieczne. Nasze małżeństwo zawsze wydawało się niezniszczalne – przykład dla innych, wzór do naśladowania. Ludzie patrzyli na nas z podziwem, pytali, jak to jest możliwe, iż po tylu latach wciąż jesteśmy razem, wciąż uśmiechamy się do siebie przy wspólnym stole. Nie wiedzieli, iż za tymi uśmiechami kryje się coś więcej. Coś, czego nie chciałam choćby sama przed sobą przyznać.

Rozwód przyszedł jak nagły huragan, który zniszczył wszystko na swojej drodze. Myślałam, iż po czterdziestu latach nikt nie może tak po prostu odejść, nie odwracając się za siebie. Ale on to zrobił. Odszedł, nie zostawiając mi nic poza pękniętym sercem i stertą wspomnień, które nagle stały się bezwartościowe. A teraz, kiedy sądziłam, iż wszystko już za nami, iż najgorsze minęło, przyszła kolejna wiadomość, która sprawiła, iż znów poczułam się jak na skraju przepaści.

Dostałam od niego list. Krótkie, suche zdania, które były jak ostrze wbite w moją duszę.

„Chcę zwrotu połowy kosztów za wszystkie prezenty, które ci dałem przez te lata. To uczciwe.”

Czytałam te słowa, nie mogąc uwierzyć własnym oczom. Prezenty? Czy on naprawdę mógł sprowadzić nasze czterdzieści lat małżeństwa do tak prozaicznej rzeczy? Biżuteria, ubrania, wakacje – to wszystko teraz miało swoją cenę? Czy te prezenty, które kiedyś były symbolem miłości i wspólnych chwil, teraz miały stać się długiem, który musiałam spłacić?

Przypomniałam sobie nasze pierwsze rocznice, kiedy przynosił mi kwiaty, drobne upominki, mówił, iż to tylko symbol jego miłości. Wakacje, które planowaliśmy razem, wyjazdy, które miały być ucieczką od codzienności. A teraz? Teraz te chwile, te prezenty miały być warte połowę rachunku. Bo tak, według niego, było sprawiedliwie.

Z każdą chwilą gniew narastał we mnie coraz bardziej. Jak mógł tak po prostu zażądać zwrotu za coś, co miało być wyrazem uczuć? Jak mógł spojrzeć w przeszłość, która była naszą wspólną historią, i sprowadzić ją do pieniędzy?

Zadzwoniłam do niego, moje ręce drżały, gdy wybrałam numer. Odebrał po kilku sygnałach, jego głos był spokojny, zimny, jakby cała ta sytuacja nie miała dla niego żadnego emocjonalnego znaczenia.

– Co to ma znaczyć? – zapytałam, starając się zachować spokój, choć czułam, iż zaraz wybuchnę. – Prezenty? Chcesz ode mnie pieniędzy za wszystkie prezenty, które mi dałeś przez te lata?

– Tak – odpowiedział bez cienia wahania. – To, co było, już się skończyło. Teraz chcę sprawiedliwości. Skoro się rozwiedliśmy, powinno być uczciwie. A prezenty to również koszty, które muszę odzyskać.

Te słowa były jak nóż wbity prosto w serce. Prezenty, które kiedyś były wyrazem miłości, teraz miały być pozycją w rachunku. Nasze czterdzieści lat wspólnych wspomnień miały zostać rozliczone jak zimna transakcja.

– Czy te lata nic dla ciebie nie znaczyły? – zapytałam, próbując opanować głos. – Czy naprawdę sprowadzasz nasze małżeństwo do pieniędzy?

Jego odpowiedź była lodowata.

– Może kiedyś znaczyły, ale teraz nie ma to już znaczenia. Sprawiedliwość jest najważniejsza.
Sprawiedliwość. Jak on mógł mówić o sprawiedliwości? Czy naprawdę uważał, iż to, co dzieliliśmy przez te lata, można rozliczyć jak rachunek w sklepie? Czy nasza miłość, nasze wspólne życie, nasza przeszłość miały swoją cenę?

W tamtej chwili zrozumiałam, iż przez te czterdzieści lat żyłam w iluzji. Myślałam, iż mamy coś, czego inni nam zazdroszczą. A teraz widziałam, iż to wszystko było fałszywe. Miłość, którą uważałam za prawdziwą, była tylko grą, w której on teraz próbował odzyskać swój udział.

– Nie dostaniesz ode mnie ani grosza – powiedziałam cicho, ale stanowczo. – jeżeli te prezenty były dla ciebie tylko transakcją, to znaczy, iż nigdy naprawdę mnie nie kochałeś.
Nie odpowiedział. Cisza po jego stronie była bardziej bolesna niż cokolwiek, co mógłby powiedzieć.

Odkładając telefon, poczułam ciężar na sercu. Czterdzieści lat – całe nasze życie – teraz sprowadziły się do niczego. Ale wiedziałam jedno: nie pozwolę, by sprowadził mnie do poziomu rachunków i rozliczeń. Bo miłość, prawdziwa miłość, nie ma ceny. A ja postanowiłam, iż nie pozwolę, by ktokolwiek zmusił mnie do spłaty za wspomnienia, które były nasze.