Z życia wzięte. "Matka całe życie poświęciła mojemu tacie": On jej nigdy nie kochał i ciągle ją zdradzał

Od najmłodszych lat widziałam, jak moja matka poświęcała się dla naszej rodziny. Była dla mnie wzorem siły i cierpliwości, zawsze gotowa do pomocy, zawsze na straży domowego ogniska. Każdy dzień zaczynała od przygotowania śniadania dla taty, potem sprzątała, gotowała, a wieczorami siadała obok niego, starając się z nim porozmawiać, choćby gdy on był zamknięty w sobie albo obojętny.

Nie rozumiałam wtedy, dlaczego mama tak bardzo stara się zadowolić kogoś, kto wydawał się tego nie doceniać. Dla mnie tata był chłodny, odległy. Rzadko z nami rozmawiał, rzadko okazywał czułość. Mama jednak była inna – kochała go bezgranicznie, walczyła o każdy drobiazg, który mógł sprawić, iż on choć na chwilę się uśmiechnie.

Ale z biegiem lat zaczęłam dostrzegać, co naprawdę się dzieje. Zauważyłam, iż tata często wracał do domu późno, iż jego telefon był zawsze wyciszony i nigdy nie zostawiał go na widoku. Mama, choć starała się tego nie pokazywać, wiedziała. Widziałam to w jej oczach – smutek, który nigdy jej nie opuszczał, choćby kiedy się uśmiechała.

Pewnego dnia, gdy miałam już naście lat, podsłuchałam ich rozmowę. Tata wrócił do domu wyjątkowo późno, a mama czekała na niego w salonie. Była zmęczona, ale zdeterminowana, by w końcu go skonfrontować.

– „Z kim byłeś?” zapytała cicho, ale stanowczo.

Tata spojrzał na nią, a jego twarz wyrażała irytację, jakby to pytanie było czymś zupełnie nie na miejscu.

– „Przestań, Aniu. Nie masz prawa mnie kontrolować,” odpowiedział zimno.

– „Nie kontroluję cię,” powiedziała mama, a jej głos drżał. „Po prostu chcę wiedzieć, dlaczego mnie tak traktujesz. Co zrobiłam źle?”

To było jak cios prosto w serce. Zrozumiałam, iż mama przez całe życie próbowała być dla niego wszystkim, a on nigdy jej nie kochał. Zawsze był gdzieś indziej – w myślach, w sercu – z kimś innym.

Prawda wyszła na jaw kilka tygodni później. Tata, zapytany przez mamę wprost, w końcu się przyznał. Od lat ją zdradzał. Nie raz, nie dwa, ale ciągle, z różnymi kobietami. Powiedział jej to bez emocji, jakby fakt, iż ona całe życie mu poświęciła, nie miał żadnego znaczenia.

Mama przez kilka dni była jak cień samej siebie. Chodziła po domu, sprzątając, gotując, robiąc wszystko, jak zwykle, ale jej twarz była pusta. W końcu zebrała nas wszystkich w salonie – mnie, mojego młodszego brata i tatę.

– „Nie mogę już dłużej żyć w ten sposób,” powiedziała, patrząc na tatę. „Poświęciłam ci całe życie, ale ty nigdy mnie nie kochałeś. Zawsze byłam tylko kimś w tle, kimś, kto miał być twoją wygodą. Nie chcę tak żyć.”

To była pierwsza i jedyna chwila, gdy zobaczyłam, jak tata wygląda na zaskoczonego. Ale choćby wtedy nie przeprosił, nie próbował jej zatrzymać. Po prostu siedział, patrząc na nią, jakby to wszystko było dla niego jedynie niewielkim problemem, który sam się rozwiąże.

Mama odeszła kilka tygodni później. Znalazła małe mieszkanie i zaczęła życie na nowo. Było jej ciężko – całe życie spędziła jako żona i matka, a teraz musiała nauczyć się, kim jest, gdy nie ma już nikogo, kto by od niej czegoś wymagał.

Tata? On przez cały czas żyje tak, jak żył zawsze – chłodny, obojętny, zamknięty w sobie. Nigdy nie próbował odzyskać mamy ani naprawić relacji z nami. Czasem myślę, iż to on jest najbardziej samotnym człowiekiem na świecie, choć sam wybrał taki los.

Dziś patrzę na mamę z podziwem. Znalazła w sobie odwagę, by odejść, by zacząć od nowa, choćby gdy była już zmęczona i zraniona. Może zajęło jej całe życie, by to zrobić, ale w końcu zrozumiała, iż zasługuje na coś więcej niż bycie tylko cieniem w czyimś życiu.