Przyszłam do syna z domowym jedzeniem o siódmej rano, a on zatrzasnął drzwi przed moim nosem. Jestem pewna – to wszystko przez jego żonę.
Nasze życie z mężem zawsze kręciło się wokół jednej osoby – naszego syna. Zostaliśmy rodzicami późno i od pierwszego dnia przysięgaliśmy sobie: on nigdy nie poczuje tego, co ja w dzieciństwie. Wychowałam się bez ojca, a matka była zimna, obca i daleka. Nie znałam macierzyńskiej czułości i przysięgłam, iż moje dziecko nie pozna tej samotności, którą musiałaby znosić.
Michaś stał się naszym sensem istnienia. Pracowaliśmy bez urlopów, bez wolnych, zapominając o sobie. Wszystko dla niego. Gdy chodził do szkoły, wzięliśmy kredyt, by kupić mu mieszkanie w sąsiednim bloku. To był ciężki czas – dziesięć lat spłat. Ale daliśmy radę. Na jego ślub miał już własne cztery ściany.
Nigdy nie zapomnę, jak na weselu uroczyście wręczyłam mu klucze do tego mieszkania. Jego narzeczona, Ola, i jej matka o mało się nie rozpłakały. Świekra wciąż powtarzała, iż „dla swojej córki zrobi wszystko”, ale koniec końców – ani posagu, ani pomocy. Wszystko wyszło od nas.
Pomagaliśmy dalej, jak tylko mogliśmy. Kto, jeżeli nie rodzice, wesprze młodą rodzinę? Z euforią gotowałam dla nich, sprzątałam, przynosiłam zakupy, czasem dorzucałam się do sprzętów. Ola dzwoniła i pytała, gdzie leżą jakieś garnki – nie ona je kupowała, nie ona układała. Robiłam to z serca. Nie chciałam nic w zamian. Tylko zwykłe „dziękuję”.
Ale wdzięczność, jak się okazało, została w innym życiu. Zamiast niej – irytacja, chłód, obojętność. I wczoraj zrozumiałam: w tym domu już mnie nie chcą.
Dzień zaczął się jak zwykle. Do pracy na ósmą, więc już o siódmej stałam pod drzwiami syna. Przyniosłam mięso duszone, świeże, pachnące. I nowe zasłony, by pasowały do serwisu i obrusów, które kupiłam im w zeszłym tygodniu. Chciałam zrobić niespodziankę. Otworzyłam torbę, wyjęłam klucz… Ale nie pasował. Zamki zmienili. Bez słowa.
Byłam w szoku. Stałam tam jak intruz. Zapukałam. Drzwi otworzył Michał. Z uśmiechem podałam pojemnik, zaczęłam opowiadać o zasłonach, jak idealnie pasują… Ale on nie słuchał. Stał ze skrzyżowanymi rękami, z twarzą z kamienia.
— Mamo — powiedział szorstko — na serio? Jest siódma rano. Włamujesz się do nas o świcie i mam ci dziękować? To nienormalne. jeżeli się to powtórzy – wyprowadzimy się. I nie powiemy ci, gdzie.
Zatrzasnął drzwi tuż przed moją twarzą. Nie wziął jedzenia, nie wziął zasłon. Zostałam na korytarzu, oszołomiona. Musiałam obudzić sąsiadkę i poprosić, by przekazała dzieciom, iż zostawiłam jedzenie u niej.
Jechałam do pracy z gulą w gardle. Trzęsłam się. Jak można tak postąpić? Oddałam młodość dla syna. Nie żyłam dla siebie. Pomagałam, jak mogłam. Angażowałam się w ich życie, bo myślałam, iż to miłość. Że wciąż mnie potrzebują. A okazało się – iż przeszkadzam. Że jestem niechciana.
Dziś wszyscy mówią, iż rodzice nic nie są winni. Ale my z mężem nie tacy. Zrobiliśmy wszystko. I więcej. A teraz słyszę: „mamo, nie wtrącaj się”. choćby dziękuję nie padło. Tylko groźba: „wyprowadzimy się”.
A przecież Michał nigdy taki nie był. To ona – Ola. To ona kazała zmienić zamki. To ona wmówiła mu, iż matka to problem. Że troska to kontrola i wtargnięcie. Czy to sprawiedliwe?
Czasem myślę: może to moja wina? Może powinnam się odsunąć? Ale jak nie pomagać? Jak się wycofać, gdy wiesz, iż możesz ułatwić im życie? Czy nie po to są rodzice?
Teraz siedzę i myślę: jak żyć dalej? Mój syn, ten sam Michał, dla którego żyłam – odwrócił się ode mnie. A wszystko przez obcą kobietę, która uznała, iż zawadzam.
I najgorsze – choćby nie rozumie, jak bardzo mnie zranił.
