Na pięćdziesiątą rocznicę ślubu mąż wyznał, iż nigdy mnie nie kochał…
Nakryłam do stołu, zapaliłam świece, podałam jego ulubionego pieczonego kurczaka. Wszystko miało być jak w filmie – pół wieku razem, złote gody, połowa życia spędzona u boku. Pięćdziesiąt lat małżeństwa to lata radości, rodzinnych świąt, wychowywania dzieci, wakacji, kłótni i pojednań. Myślałam, iż przeszliśmy przez wszystko i wyszliśmy z tego silniejsi. Byłam pewna, iż się kochamy. Przynajmniej ja – na pewno.
Umówiliśmy się, iż ten wieczór spędzimy sami. Dzieci i wnuki przysłały życzenia, telefony, ciepłe wiadomości, ale chcieliśmy po prostu ciszy. Chciałam poczuć, iż nie tylko starzejemy się razem, ale wciąż jesteśmy – razem.
Marek siedział naprzeciwko mnie. Wyglądał spokojnie, ale w jego oczach było coś dziwnego. Pomyślałam, iż jest po prostu wzruszony. Pięćdziesiąt lat to nie żarty. Uniosłam kieliszek i z uśmiechem powiedziałam:
— Marku, dziękuję ci za te lata. Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie.
Spuścił wzrok. I zapadła ta cisza, która od razu przytłacza. Nie odpowiedział. Milczał. A potem podniósł oczy – i było w nich coś, czego nigdy wcześniej nie widziałam: głęboki smutek, więcej winy niż bólu.
— Danuto, muszę ci coś powiedzieć. Coś, co nosiłem w sobie przez cały ten czas…
Serce zamarło mi w piersi. Przestraszyłam się. Przez głowę przemknęło tysiąc myśli – choroba? Coś poważnego?
— Powinienem był ci to powiedzieć wcześniej. Ale nie miałem odwagi. Teraz rozumiem – muszę. Bo zasługujesz na prawdę. Ja… nigdy cię nie kochałem.
Czas zdawał się zatrzymywać. Powietrze uciekło z płuc, ręce zaczęły drżeć, oczy wypełniły się łzami. Patrzyłam na niego i nie rozumiałam. Czekałam, iż zaraz powie: „Żartuję”. Ale nie żartował.
— Co powiedziałeś?… — szepnęłam, już czując, jak po policzku spływa mi łza. — Jak możesz? Pięćdziesiąt lat… Żyliśmy razem pięćdziesiąt lat.
— Szanuję cię. Jesteś dobrą, ciepłą kobietą. Ale ożeniliśmy się z rozsądku. Wtedy wydawało się to słuszne. Byliśmy młodzi, wszyscy tak robili. Nie chciałem robić ci krzywdy. A potem – urodziły się dzieci, weszła rutyna, lata mijały. Po prostu… żyłem.
Nie patrzył na mnie. Nie śmiał.
Słowa, które uważałam za fundament naszego wspólnego życia, okazały się iluzją. Wszystkie poranne śniadania, długie spacery, nocne rozmowy w kuchni – teraz wydawały się scenami z cudzego spektaklu. Przecież razem pochowaliśmy jego matkę, świętowaliśmy narodziny wnuków, jeździliśmy nad morze. Czy to wszystko – bez miłości?
— Dlaczego mówisz mi to teraz? — głos mi drżał, ale zmusiłam się, by mówić. — Dlaczego nie dziesięć, nie dwadzieścia lat temu?
— Bo już nie mogę. Ciężko mi kłamać. A tobie – żyć w kłamstwie. Zasługujesz, by wiedzieć. Choć tak późno.
Położyłam się tamtej nocy do łóżka i długo wpatrywałam się w sufit. On spał na kanapie. A ja po raz pierwszy od pięćdziesięciu lat czułam, iż nie wiem, kim on jest. I, co gorsza – nie wiem, kim ja jestem przy nim.
W kolejnych dniach go unikałam. Wszystko w środku bolało z bólu i żalu. Próbował rozmawiać, mówił, iż mimo wszystko byłam dla niego rodziną, iż został, bo nie mógł odejść. Że był blisko, bo nie wyobrażał sobie życia bez mnie.
— Danuto, byłaś mi najbliższa, choćby bez miłości. Nie mogłem cię zostawić, — powiedział cicho pewnego wieczoru.
Te słowa – jak plaster na otwartą ranę. Nie leczą, ale choć trochę łagodzą ból. Nie wiem, jak teraz żyć z tą wiedzą. Jak znów usiąść przy jednym stole. Jak spotkać kolejny dzień.
Ale wiem jedno: te pięćdziesiąt lat – to nie tylko jego kłamstwo. To też moja prawda. Moje życie. Moje macierzyństwo. Moja miłość. choćby jeżeli w odpowiedzi nie było miłości, tylko obecność. Choć w środku było samotnie – na zewnątrz żyłam, kochałam, budowałam, wierzyłam.
Nie jestem pewna, czy wybaczę. Ale na pewno nie zapomnę. A może kiedyś – zaakceptuję. Bo, jakkolwiek by to brzmiało, moje życie – to nie jego wyznanie. To moje lata. Moje serce. Moja historia.
