Dwa lata temu wyszłam za mąż za rozwodnika i nie miałam wtedy żadnych wątpliwości ani uprzedzeń. Nie bałam się jego przeszłości – wręcz przeciwnie, myślałam, iż umie docenić relacje i zna wartość rodziny. Nasz związek wydawał się silny, dopóki jedna wiadomość nie wywróciła wszystkiego do góry nogami.
— Niedługo do nas przyjedzie Kinga. Dostała się na uniwersytet i przez jakiś czas będzie z nami mieszkać. Może na kilka miesięcy, a może na kilka lat. Zobaczymy — oznajmił mąż od progu, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie.
Zamarłam w miejscu. Świat nagle stracił stabilność. Jednopokojowe mieszkanie. My dwoje. I nagle – dorosła dziewczyna, choćby jeżeli jego córka. Nie rozumiałam, jak mógł uznać to za coś normalnego. Fala oburzenia wezbrała we mnie.
— Dlaczego ma z nami mieszkać? — zapytałam wprost. — Dlaczego nie akademik? Wszyscy studenci tam mieszkają i jakoś sobie radzą! Sama dzieliłam pokój z dwiema dziewczynami, uczyłam się, przeżyłam i skończyłam z czerwonym dyplomem. Czemu ona ma być wyjątkiem?
Ale moje słowa jakby go zraniły. Jego twarz zaczerwieniła się, głos stał się głośniejszy i ostrzejszy:
— W ogóle rozumiesz, iż to MOJA córka? JEDYNA! Tęskniłem za nią przez te wszystkie lata. Jak ma żyć w akademiku, wiedząc, iż ja jestem tu obok, a drzwi naszego domu są dla niej zamknięte?
I poszło jak po grudzie. Powiedział, iż decyzja już zapadła, a moje zdanie go nie interesuje. W tej samej chwili poczułam, jak całe moje życie, wysiłek i serce włożone w ten związek zostały zgaszone jak niedopałek. Jestem nikim. Nie mam głosu. choćby we własnym domu jestem tylko lokatorką, a nie żoną.
Tak, Kinga jest dobrą dziewczyną. Grzeczna, spokojna, bystra. Nigdy nie mówiłam o niej źle. Ale co z tym, iż w naszym maleńkim mieszkaniu nie ma miejsca choćby dla dwojga, nie mówiąc już o trzeciej osobie? Gdzie ona będzie spać? Gdzie się uczyć? Jak będziemy żyć dalej – we trójkę, w ciasnocie i bez prywatności? Gdzie znajdą się nasze wieczory sam na sam, gdzie ja, jako kobieta, a nie współlokator?
Nie wytrzymałam. Powiedziałam: „Ona tu nie zamieszka” — i wyszłam z mieszkania, zatrzaskując drzwi. Potem długo błądziłam po ulicach, płacząc. Do łez, do bólu. To choćby nie chodzi o Kingę. Chodzi o mnie. O to, iż mój mąż podjął najważniejszą decyzję bez rozmowy ze mną. O to, iż dla niego jestem tylko dodatkiem do metrażu.
Teraz nie wiem, co robić. W głowie kołacze się tylko jedno: po co być z kimś, kto cię nie słucha? Po co poświęcać własny komfort dla kogoś, kto w każdej chwili może rzucić: „Nie obchodzi mnie, co myślisz”?
Bo rozumiem jedno: to dopiero początek. Będzie jeszcze gorzej. Zawsze będzie wybierał między mną a córką. A wszyscy wiemy, kogo wybierze. I jeżeli już teraz czuję się jak intruz we własnym domu, to co będzie dalej?
Czasem najtrudniejszy wybór to odejść od kogoś, kogo kochasz. Ale jeszcze trudniejsze jest zostać tam, gdzie jesteś niewidzialna.
