„Wyszłam za mąż za mojego sąsiada, który ma osiemdziesiąt dwa lata… aby nie trafił do domu starców.”

Pamiętam, iż poślubiłam mojego sąsiada, który miał osiemdziesiąt dwa lata, tylko po to, by nie trafił do domu opieki.

Coś cię szaleje? wykrzyknęła moja siostra, ledwo nie rozlewając kawy, gdy usłyszała mój pomysł.

Po pierwsze, nie ma osiemdziesięciu, a osiemdziesiąt dwa odparłam spokojnie. Po drugie pozwól mi dokończyć.

Wszystko zaczęło się, kiedy pod jego oknem usłyszałam rozmowę jego dzieci. Przyjeżdżali dwa razy w roku, by sprawdzić, czy ojciec jeszcze żyje, po czym znikali. Tym razem przykleili do drzwi ulotki o domach pomocy.

Tato, masz już osiemdziesiąt dwa. Nie możesz mieszkać sam.

Mam osiemdziesiąt dwa lata, a nie osiemdziesiąt dwie choroby odrzucił swoim szorstkim, ale ciepłym głosem. Sam gotuję, sam chodzę na targ i choćby seriale oglądam bez snu. Wszystko ze mną w porządku!

Wieczorem zapukał do mojego mieszkania z butelką wina i spojrzeniem człowieka, który szykuje się do desperackiej, ale ważnej rozmowy.

Potrzebuję pomocy trochę nietypowej.

Po kilku kieliszkach ta nietypowa pomoc zamieniła się w propozycję ręki i serca.

Tylko formalnie wyjaśnił. jeżeli będę żonaty, dzieci będą miały trudniej mnie gdzieś przenieść z dala od oczu.

Patrzyłam w jego niebieskie oczy, w których wciąż płonął żart i charakter, i pomyślałam o swoich cichych wieczorach: puste mieszkanie, telewizor i samotność w pełnej ciszy. A on był jedynym, który codziennie pytał, jak się mam.

A co ja zyskam? dopytałam.

Połowę rachunków, niedzielny gulasz i kogoś, komu naprawdę zależy, iż wróciłaś do domu.

Trzy tygodnie później staliśmy w Urzędzie Stanu Cywilnego w Warszawie.

Ja w sukni znalezionej rano.
On w starym garniturze, pachnącym naftaliną i wspomnieniami.
Świadkami byli sprzedawczyni z kiosku i jej mąż, którzy ledwo powstrzymywali się od śmiechu.

Możecie pocałować pannę młodą ogłosili.
On przybił mnie w policzek tak głośno, jakby rozrywał kopertę.

Dalej wszystko szło zaskakująco lekko: wstawał o szóstej rano, robił swoje legendary pięć pompków, ja piłam wczorajszą kawę i późno kłaść się po pracy.

To nie kawa, to tortura warczał.
A twoje ćwiczenia to parodia sportu odpowiadałam.

W niedziele dom wypełniał zapach gulaszu i śmiech. Opowiadał o żonie, którą kochał przez całe życie, i o dzieciach, które widziały w nim już nie ojca, a problem. Aż pewnego dnia te same dzieci wpadły do naszego domu z oskarżeniami:

Ona go wykorzystuje!

Słyszę doskonale! krzyknął z kuchni. I, nawiasem mówiąc, twoja kawa jest gorsza!

Po co wam ten związek? zapytała jego córka, wpatrując się we mnie lodowatym wzrokiem.

Spojrzałam tam, gdzie on nucąc nalewał mi kawę.

Po co? Bo nie jestem sama. Mam kogoś na niedzielny obiad. Mam kogoś, komu mogę powiedzieć: Jestem w domu. Mam obok człowieka, który cieszy się moim śmiechem. Czy to przestępstwo?

Drzwi zatrzasnęły się tak głośno, jakby zamykały ich argumenty w jednej klatce.

On przyniósł dwie filiżanki.

Myślą, iż zwariowałem.

Nie mylą się uśmiechnęłam się.

Ty też jesteś szalona.

Dlatego jesteśmy idealną parą.

Twoja kawa to wciąż trucizna.

A twój sport to bajka.

No, rodzina przecież.

Uderzyliśmy się kubkami.

W tle zachód słońca i prawdziwa, choć niecałkiem prawdziwa, miłość.

Po pół roku wszystko pozostało takie samo: on wciąż wstaje za wcześnie, ja wciąż psuję kawę, a niedziele pachną gulaszem i szczęściem.

Czy nie żałujesz?

Ani sekundy odpowiadam za każdym razem.

Niech ktoś uzna nasz związek za fałszywy. Dla mnie to najprawdziwsze, co w życiu się zdarzyło.

Bezimienny.