Wyszłam z Michałem na rękach, stąpając po mokrych schodach

Wyszłam z Michałem na rękach i postawiłam krok na mokrych schodach. Krople deszczu wciskały się przez uchylone drzwi bloku i moczyły moje włosy. Na zewnątrz ulice były puste. choćby psy nie odważyły się wałęsać w taką pogodę. Czułam, jak zimno przenika przez ubranie, ale nie miałam dokąd iść.

Przez kilka godzin błądziłam po mieście z dzieckiem przytulonym do piersi. W końcu starsza sąsiadka, pani Irena, zobaczyła mnie mokrą i drżącą i zaprosiła do swojego małego, ale ciepłego mieszkania. Dała mi ręcznik, kubek herbaty i prowizoryczne łóżko dla Michała. Tej nocy płakałam w ciszy, wpatrując się w sufit. Wiedziałam, iż coś musi się zmienić.

Liczne następne dni były ciężkie. Próbowałam znaleźć pracę, ale nikt nie chciał zatrudnić samotnej matki z małym dzieckiem. Pieniędzy na jedzenie ubywało, a upokorzenie w oczach tych, którzy mnie znali, bolało bardziej niż głód. Ryszard i Elżbieta zachowywali się, jakbym dla nich nie istniała. A ja czułam, iż zniknęłam z ich życia jak plama starta gąbką.

Po tygodniu przyszło urzędowe pismo. Najpierw pomyślałam, iż to wezwanie od władz, może jakiś dług, o którym nie wiedziałam. Otworzyłam kopertę drżącymi rękami. Ale wydrukowane słowa zmieniły moje życie: Szanowna Pani Katarzyno Kowalska, zawiadamiamy, iż jest Pani jedyną spadkobierczynią majątku śp. pani Aurelii Nowak, Pani dalekiej ciotki

Przeczytałam list trzy razy. Nie mogłam uwierzyć. Aurelia, którą widziałam tylko raz w dzieciństwie, zostawiła wszystko na moje imię. Okazały dom na obrzeżach miasta, kilka pokaźnych kont i, co najważniejsze, udziały w szanowanej firmie handlowej.

Natychmiast poszłam do notariusza i krok po kroku weszłam w posiadanie spadku. Po raz pierwszy od dawna poczułam, iż i dla mnie wschodzi słońce. Kupiłam nowe ubrania, dałam Michałowi to, czego nigdy nie miał: zabawki, ciepłe ubrania, dobre jedzenie. Ale przede wszystkim dałam mu bezpieczeństwo.

Lata mijały. Nauczyłam się prowadzić interesy ciotki i, ku zdziwieniu wszystkich, radziłam sobie świetnie. Zaczęłam mądrze inwestować, gromadząc wokół siebie ludzi godnych zaufania. Powoli moje nazwisko stało się znane w świecie biznesu. Silna, elegancka, tajemnicza kobieta. Nikt już nie wspominał dni, gdy zostałam wygnana w deszcz.

Ryszard i Elżbieta nie byli już jednak u szczytu sukcesu. Ich firma chwiała się w posadach. Błędy w zarządzaniu, pochopne decyzje, straceni partnerzy wszystko rosło jak śnieżna kula. Próbowali znaleźć inwestorów, ale drzwi zamykały się przed nimi.

Pewnego ranka zadzwonił mój prawnik:

Pani Katarzyno, firma rodziny Nowickich jest wystawiona na sprzedaż. Mają ogromne długi. jeżeli zechce Pani, może wziąć udział w przetargu.

Serce wezbrało. To był ten moment. Los podawał mi na tacy okazję, o której marzyłam tamtej deszczowej nocy, gdy zostałam wyrzucona z dzieckiem na rękach.

Poszłam na przetarg ubrana w elegancki garson, z włosami upiętymi w wyrafinowany kok. Nikt mnie nie poznał. Minęły lata, a ja nie byłam już tą zdesperowaną i upokorzoną kobietą. Byłam kimś innym.

Gdy ogłoszono nazwisko zwycięzcy, twarze Ryszarda i Elżbiety zbladły. Ja, Katarzyna Kowalska, zostałam nową właścicielką ich firmy. choćby na nich nie spojrzałam. Tylko podpisałam dokumenty z spokojnym uśmiechem.

Wieczorem Ryszard przyszedł do mojego biura. Drżał, postarzały, z ramionami przygarbionymi pod ciężarem trosk.

Katarzyno proszę nie zostawiaj nas na bruku. Wiesz, iż bez tej firmy jesteśmy skończeni.

Spojrzałam mu w oczy. To był ten sam mężczyzna, który mnie wyrzucił, który powiedział, iż ja i nasz syn jesteśmy ciężarem. Teraz błagał o litość.

Ryszardzie odpowiedziałam chłodno życie bywa dziwne, prawda? Wtedy ci mówiłam, iż pożałujesz. I oto nadeszła ta chwila.

Elżbieta też próbowała mnie przekonać. Łzy spływały jej po policzkach, ale ja widziałam tylko tę kobietę, która wypchnęła mnie na deszcz z przerażonym dzieckiem na rękach.

Katarzyno, popełniliśmy błąd. Byliśmy źli, zaślepieni dumą. Proszę, miej litość!

Uśmiechnęłam się gorzko.

Litość? Mieliście ją, gdy wyrzucaliście mnie w noc? Gdy Michał płakał i prosił, byście go nie zostawiali? Wtedy was to nie obchodziło.

Pozwoliłam im wyjść z pochylonymi głowami. Firma była moja, a oni nie mieli już nic.

Minęły lata, Michał wyrósł na silnego i bystrego młodzieńca. Czasem opowiadałam mu o tamtej deszczowej nocy. Mówiłam, iż nigdy nie wolno tracić godności, choćby gdy cały świat odwraca się plecami.

I za każdym razem, gdy spotykałam Ryszarda na ulicy, w zniszczonym ubraniu i z zagubionym wzrokiem, czułam głęboki spokój. Nie z zemsty, ale z poczucia sprawiedliwości.

Bo tamtej deszczowej nocy, wiele lat temu, przysięgłam sobie, iż pewnego dnia będą żałować. I tak się stało.