Wyrzuciłaś mnie z domu, gdy miałam 14 lat, a teraz oczekujesz, iż będę się tobą opiekować na starość? Zapomnij!

Dzisiaj znów to samo. Ty wyrzuciłaś mnie z domu, gdy miałem czternaście lat, a teraz oczekujesz, iż będę się tobą opiekował na starość? Nie licz na to!
Anna Kowalska nie tylko upuściła filiżankę zdawało się, iż rozbiła kruchą resztkę przeszłości, która dawno przestała istnieć. Porcelana z hukiem rozprysła się na setki ostrych kawałków, rozsypując się po zniszczonym linoleum jak ślady dawnego luksusu, który dawno stracił blask. Brązowa plama wystygłej herbaty powoli rozlewała się po podłodze, jakby rysowała kontury nieistniejącego lądu obcego, pełnego bóli i zapomnianych obietnic.
Jak śmiesz? Głos kobiety drżał jak naciągnięta struna, gotowa pęknąć w każdej chwili. Każde słowo wydawało się kosztować ją ogromny wysiłek. Urodziłam cię, wychowałam… Jesteś moim synem!
Wyrzuciłaś przerwał jej ostro Marek, splatając ręce na piersi jak pancerz chroniący przed dawnymi ranami. To jest właśnie to słowo. Nie urodziłaś, nie wychowałaś tylko wynoś się.
Chudy mężczyzna po trzydziestce, o twarzy naznaczonej czasem i goryczą, opierał się o framugę drzwi. Jego wzrok, ciężki i bolesny, wbijał się w kobietę, która kiedyś była matką, a teraz wydawała się obca.
Synku… Anna Kowalska próbowała wstać, ale kolana odmówiły posłuszeństwa. Została wśród odłamków, jakby część jej duszy też się roztrzaskała. Nie rozumiesz… To były inne czasy… Inne okoliczności…
Mówisz to od lat głos Marka zadrżał, ale zacisnął zęby, tłumiąc gniew i ból. Rok 1998, kryzys, bieda… I zdecydowałaś, iż czternastoletni chłopak ma sobie radzić sam? A teraz, gdy potrzebujesz pomocy, oczekujesz, iż się pojawię? Nie licz na to.
Odsunął się od framugi i przeszedł przez ciasną kuchnię, jakby nagle zrobiło się tu za ciasno. Sufit był niski, musiał schylać głowę. Mieszkanie, w którym kiedyś żył, teraz wydawało się obce jakby należało do kogoś innego, dawno zapomnianego.
Dla Anny Kowalskiej wszystko zaczęło się od upadku, który w jednej chwili zniszczył jej świat. Mąż, inżynier z fabryki, nie dostawał pensji od pół roku. Ona ledwo wiązała koniec z końcem, pracując na targowisku. A potem Jan zniknął. Bez słowa.
Po trzech dniach przyszła wiadomość z policji znaleźli go przy torach. Oficjalnie wypadek. Ale Anna wiedziała prawdę. Nie wytrzymał. Zostawił ją samą.
Z czternastoletnim synem. Z długami. Z pustymi rękami. Z pustym życiem.
Zostaniesz u babci powiedziała Markowi, pakując jego rzeczy do starej walizki. W jej głosie drżało kłamstwo, które próbowała udawać nadzieją.
Na jak długo? zapytał chłopak, szarpiąc rękaw swetra, jakby chciał przytrzymać coś z dawnego życia.
Nie na długo. Tylko aż stanę na nogi.
Skinął głową. Cicho. Babcia mieszkała na wsi, dwieście kilometrów stąd. Autobus jeździł tylko raz dziennie.
Marek pamiętał tamten dzień w najdrobniejszych szczegółach. Jak matka nie patrzyła mu w oczy. Jak mocno ścisnęła jego dłoń na dworcu. Jak wcisnęła mu kopertę z pieniędzmi i gwałtownie pocałowała w policzek.
niedługo przyjadę. Słuchaj babci.
Wszedł do autobusu i usiadł przy oknie. Jakby patrzył w przyszłość. A ona stała na peronie mała, zagubiona, samotna. Autobus ruszył, a ona została z tyłu. Na zawsze.
Babcia, Wanda Nowak, mieszkała w starym, pochylonym domu na skraju wsi. Nie spodziewała się wnuka Anna choćby nie zadzwoniła. Gdy Marek zapukał, staruszka długo wpatrywała się w jego twarz, jakby próbowała sobie coś przypomnieć.
Marek? Ani syn?
Skinął głową.
A gdzie matka?
Powiedziała, iż przyjedzie później.
Wanda Nowak zmarszczyła brwi, ale wpuściła go do środka. W domu pachniało wilgocią, ziołami i zapomnieniem. Na stole stała lampa naftowa prąd był tylko o określonych godzinach.
Rozgość się wskazała na zniszczoną kanapę. Tylko nie myśl, iż to wakacje. Będziesz pracował.
Tak zaczęło się jego życie na wsi. Matka nie dzwoniła. Nie pisała. Nie przyjeżdżała. Pierwszego tygodnia Marek codziennie wyglądał na drogę. Potem przestał.
Babcia była surowa. Posłała go do szkoły, a resztę czasu kazała mu pracować. Rąbał drewno, nosił wodę, pomagał w ogrodzie. Dłonie, przyzwyczajone do książek i gier, pokryły się odciskami.
Nie jesteś tu gościem mawiała Wanda Nowak. jeżeli chcesz jeść pracuj.
I pracował. A nocami płakał w poduszkę, cicho, by babcia nie usłyszała. I czekał. Czekał, aż matka przyjedzie i zabierze go z powrotem.
Minął miesiąc. Dwa. Pół roku. Rok.
Pewnego dnia znalazł w skrzynce list. Kilka suchych zdań pisma matki:
*Marku, wybacz. Nie mogę cię zabrać. Mam nową rodzinę. Mój mąż nie chce obcego dziecka. Zostań u babci. Kiedyś ci wytłumaczę.*
Wtedy coś pękło w czternastoletnim chłopcu. Podarł list na strzępy i rozrzucił na wietrze. Potem poszedł do lasu i krzyczał, aż stracił głos.
Babcia pokazała mi ten list Marek patrzył na matkę, która wciąż siedziała na podłodze wśród odłamków. Nie od razu. Dopiero po trzech latach. Gdy uciekłem ze wsi.
Anna Kowalska podniosła na niego oczy.
Pisałam do ciebie… Wielokrotnie.
Jeden list, mamo. Jeden. I lepiej byłoby, gdybyś go nie wysłała.
Pokręciła głową:
To niemożliwe. Wysyłałam co miesiąc. I pieniądze dla babci.
Marek uśmiechnął się gorzko:
W takim razie babcia cię okłamywała. Ani listów, ani pieniędzy nigdy nie widziałem.
W jej oczach pojawiło się coś w rodzaju zrozumienia.
Boże… szepnęła. A ja myślałam, iż nie odpisujesz, bo się gniewasz…
Gniewałem się Marek oparł dłonie o stół. Każdego dnia. Wiesz,