Nigdy nie sądziłam, iż wizyta u syna skończy się takim upokorzeniem. Czas zmienia ludzi, ale aż tak bardzo? Moje serce nie chce w to wierzyć. Gdy opowiedziałam tę historię rodzinie i znajomym, opinie były podzielone: jedni nas zrozumieli, inni tylko wzruszyli ramionami, mówiąc: „Co w tym złego?”. Dlatego piszę to tutaj – może rzeczywiście coś przeoczyliśmy w kwestii gościnności i rodzinnych więzi?
Z mężem po raz pierwszy pojechaliśmy odwiedzić naszego starszego syna, Mateusza. Mieszka z żoną i synkiem w przestronnym dwupokojowym mieszkaniu w centrum Krakowa. Chcieliśmy ich zobaczyć, przytulić wnuczka Kacpra, spędzić razem choć tydzień. Walizki pękały od prezentów – domowe pierogi, konfitury, upominki dla wszystkich. Powitanie było serdeczne, jak za dawnych lat. Taksówką dojechaliśmy do ich domu, synowa Alicja nakryła stół. Dodaliśmy nasze przysmaki, nalaliśmy napoje, śmialiśmy się, wspominając przeszłość. Wszystko było tak ciepłe, iż aż serce rosło. Ale gdy przyszło czas na nocleg, Mateusz nagle oświadczył:
„Mamo, tato, żeby nikomu nie było ciasno, zarezerwowaliśmy wam pokój w hotelu. Wszystko opłacone, zaraz zamówimy taksówkę, a rano wrócicie do nas!”.
Oniemiałam. Mąż, zakrztusiwszy się, próbował protestować:
„Mateuszu, synu, jaki hotel? Przyjechaliśmy do was! W pokoju Kacpra jest kanapa, świetnie się tam zmieścimy…”.
Ale Alicja, nie dając mu dokończyć, przerwała:
„Jaką kanapę? Pokój już zarezerwowany na tydzień! To niedaleko, dziesięć minut samochodem, i jesteście na miejscu”.
Mateusz stał ze spuszczonym wzrokiem. Widać było, iż czuje się niezręcznie, ale żonie się nie sprzeciwił. Jego milczenie bolało bardziej niż słowa.
Co nam pozostawało? Z ciężkim sercem wsiedliśmy do taksówki i pojechaliśmy do tego „obcego domu”. Noc minęła bez snu. Przewracałam się, łykając łzy, a mąż wzdychał, jakby dźwigał cały świat. Rano humory były w piwnicy, a w gardle stał mi kamień.
Alicja przywitała nas z uśmiechem, jakby nigdy nic:
„No i jak, wygodnie wam było?”
Nie wytrzymałam:
„Lepiej byście nam położyli koce na podłodze! Gdzie to słyszałeś – przyjeżdżasz do dzieci, a śpisz w hotelu jak obcy!”
Tylko wzruszyła ramionami, jakbym mówiła o błahostce. Mateusz milczał, i to milczenie dobiło mnie do reszty. Do południa z mężem podjęliśmy decyzję – dość. Pojechaliśmy na dworzec i kupiliśmy bilety na następny dzień. Gdy Alicja się dowiedziała, choćby nie kryła zadowolenia – tylko spytała, czy zwrócą pieniądze za niewykorzystane noce w hotelu. Mateusz, jak cień, nie odezwał się ani słowem, choć wiedział, iż planowaliśmy zostać dłużej. Tylko Kacper, nasz ukochany wnuczek, kurczowo się nas trzymał. Wymógł, by odprowadzić nas na dworzec, choćby po to, by przedłużyć chwilę razem. Alicja przed wyjazdem zajęta była swoimi sprawami, rzucając niedbale „na razie”.
Nasz młodszy syn, Krzysztof, gdy usłyszał o takiej „gościnie”, zadzwonił do brata i urządził mu burę. Ale co z tego? Co się stało, tego nie cofniesz. Z mężem postanowiliśmy więcej nie jeździć do Mateusza. To był pierwszy i ostatni raz. Nie wiem, jak on teraz spojrzy nam w oczy. My zawsze dla nich i Alicji przygotowywaliśmy najlepszy pokój, świeżą pościel, ich ulubione potrawy. A nas… wyrzucili, jak niechcianych lokatorów.
Najbardziej boli nas Kacper. Przez tę lodowatą ścianę, która wyrosła między nami a rodziną syna, widywać go będziemy pewnie coraz rzadziej. A ta myśl rozrywa mi serce.
