Wyobraź sobie, co moglibyśmy osiągnąć, gdybyśmy cenili ludzi bardziej niż zysk. Wyobraź to sobie.
**Wyobraź sobie**
Wyobraź sobie miasto, w którym nikt nie jest niewidzialny.
Gdzie imię woźnego pamięta się tak samo jak prezesa.
Gdzie wartość człowieka mierzy się nie w złotych, ale w życzliwości.
Wyobraź sobie świat, w którym na spotkaniach biznesowych pierwszy padające pytanie to nie *Ile to będzie kosztować?*,
lecz *Ile istnień to polepszy?*
Gdzie innowacje nie są wpychane na rynek dla maksymalnego zysku,
ale pielęgnowane powoli, z troską, bo ich celem jest leczyć, uczyć, podnosić.
Wyobraź sobie szkoły, w których każde dziecko dostaje uwagę nie za oceny,
ale dlatego, iż każdy umysł to historia warta wysłuchania.
Szpitale, gdzie pacjenci to nie numery,
ale imiona z marzeniami, które wciąż czekają na spełnienie.
Miejsca pracy, gdzie weekendy należą do rodzin, a nie terminów.
Co, gdyby najbogatsi nie byli ci z najgrubszymi kontami,
lecz ci, którzy tworzą najwięcej szans dla innych?
Co, gdyby prawdziwą giełdą nie była ta przy ulicy Królewskiej,
ale chwile życzliwości wymieniane codziennie między obcymi?
Wyobraź sobie rządy, które mierzą sukces nie PKB,
ale uśmiechami, umiejętnością czytania, mniejszą liczbą łez wylanych w ciszy.
Sąsiadów, którzy rywalizują nie o to, by się wzajemnie przyćmić,
ale o to, kto podniesie drugiego wyżej.
I wyobraź sobie siebie w takim świecie
nie pędzącego, nie bojącego się, nie obliczającego
ale żyjącego, naprawdę,
bo jesteś ceniony po prostu za to, iż jesteś człowiekiem.
**Wyobraź sobie. I zacznij działać.**
