Dzisiaj miałam dziwny sen, który przypomniał mi tę historię z naszej ulicy. Wiecie, tę o rodzinie Kowalskich. Było to typowe letnie popołudnie na Osiedlu Brzozowym dzieci jeździły na rowerach, psy szczekały zza równo przystrzyżonych trawników, a sąsiedzi machali sobie zza płotów, podlewając pelargonie. Na samym końcu ulicy stała okazała willa Roberta Kowalskiego, milionera, który dorobił się na transporcie. Mimo sukcesu, dla okolicy pozostawał tylko tym milczącym sąsiadem w drogich garniturach, który rzadko się uśmiechał.
Tamtego wieczoru Robert czekał na swoją narzeczoną, Zofię Nowak, za kutą bramą. Zofia, była kuratorka sztuki młodsza od niego o piętnaście lat, podjechała kremową limuzyną. Ich zaręczyny od tygodni były tematem plotek jedni nazywali ją łowczynią posagów, inni twierdzili, iż Robert w końcu zmiękł z wiekiem.
Gdy rozmawiali o rezerwacji w restauracji, wzrok Zofii nagle zastygł. Po drugiej stronie ulicy nastoletni chłopak wiązał buta. Ciemne, rozczochrane włosy, szczupła sylwetka, rysy twarzy dziwnie znajome. Zofia zesztywniała, po czym szepnęła ledwo słyszalnie:
“Wygląda jak żywy obraz twojego zaginionego syna.”
Ciało Roberta spięło się. Nie mówiło się o Kubie, który zaginął dziesięć lat temu, mając sześć lat. Sprawa wstrząsnęła całym miastem, ale ślad po chłopcu zaginął. Policja mówiła o porwaniu, choć nigdy nie było żądania okupu. Ten ból zmienił Roberta w zamkniętego w sobie człowieka.
Chłopak po drugiej stronie ulicy wstał, otrzepując dżinsy. Ich spojrzenia się spotkały. To samo bursztynowe spojrzenie, ta sama blizna nad brwią pamiątka z huśtawki. Robert ruszył przez ulicę, podczas gdy sąsiedzi wstrzymywali oddech.
“Poczekaj” powiedział Robert ochrypłym głosem.
“Znamy się?” zapytał chłopak, zdezorientowany.
Chłopak przedstawił się jako Kacper Wiśniewski. Mieszkał trzy ulice dalej z matką, Barbarą, pielęgniarką. Choć nieśmiały, podobieństwo było uderzające. Robert zasypał go pytaniami. Gdy padła data urodzenia 15 kwietnia, ta sama co Kuby ulica zamarła.
Wkrótce pojawiła się Barbara. “Jaki problem?” zapytała, obejmując syna. Gdy Robert wyjaśnił, kobieta zesztywniała. “Nie wiem, o czym pan mówi. Kacper jest moim synem.”
Ale Robert nie ustępował wskazał bliznę, datę urodzenia. Zofia zaproponowała kontynuację rozmowy w domu.
W gabinecie Roberta Kacper bladł, oglądając zdjęcia małego Kuby. “Nie rozumiem…” mówił, patrząc na matkę. Barbara miała łzy w oczach, ale twardo zaprzeczała.
Test DNA nie pozostawił wątpliwości: 99,98% prawdopodobieństwa. Kuba Kowalski żył. Barbara przyznała się zabrała chłopca z wesołego miasteczka, przekonana, iż “ratuje” go z chłodnego domu. Wychowała go jako Kacpra, często się przeprowadzając.
Dla Kacpra świat się zawalił. Robert zaś musiał nauczyć się na nowo być ojcem. Sąsiedzi szeptali, media pod domem parkowały furgonetki. Pewnego wieczoru Kacper usiadł na ganku Roberta. “Nie wiem już, kim jestem” powiedział cicho.
“Jesteś moim synem” odparł Robert, kładąc mu dłoń na ramieniu. “Resztę odbudujemy razem.”
I po raz pierwszy od dziesięciu lat Robert Kowalski uwierzył, iż uleczenie jest możliwe.
