Wróciłam do domu… a tam czekała na mnie niespodzianka, która odebrała mi mowę.
Małgorzata wracała do Warszawy z wymarzonego urlopu – słonecznego, pełnego szumu fal i zapachu sosnowego lasu. Spędziła niemal tydzień w małej nadmorskiej miejscowości nad Bałtykiem. Taksówka delikatnie zatrzymała się przed jej blokiem. Wysiadła, wyjęła walizki z bagażnika i ruszyła w stronę klatki schodowej.
„Teraz tylko prysznic, kolacja i zasłużony odpoczynek” – myślała Małgorzata, wchodząc po schodach na trzecie piętro.
Lecz gdy przekręciła klucz w zamku i przekroczyła próg, coś ścisnęło ją w środku. Powietrze w mieszkaniu było inne – świeże, obce. Zrobiła krok do przodu… i zastygła. Wyglądało na to, iż ktoś podmienił całe wnętrze. Wszystko wyglądało inaczej. Jaśniej. Ściany pomalowane na nowo, wymienione okna, meble inaczej ustawione.
„Co się tu działo?!” – przemknęło jej przez myśl.
…Małgorzata zawsze uważała się za szczęśliwą kobietę. Jej mąż – Krzysztof – był opanowany, odpowiedzialny, troskliwy. Pracował jako kierowca ciężarówki, rzadko bywał w domu, ale wszystko robił dla rodziny. Bez nałogów, z zarobkami, które pozwalały im żyć bez niedostatku. Brakowało tylko jednego – jego obecności. Często tęskniła w nocy, wtulając się w poduszkę, i po cichu płakała, gdy jego wyjazdy się przeciągały.
Przyjaciółki nie rozumiały jej:
„Żyjesz jak w sanatorium” – śmiała się jej bliska znajoma, Kinga. „Mniej kłopotów, mąż jak gość, pieniądze są… czego chcieć więcej?”
Ale Małgorzacie nie chodziło o pieniądze, tylko o ramiona, głos, proste „jestem przy tobie”.
Przed wyjazdem na urlop Krzysztof obiecał, iż do niej dołączy na kilka dni. Walizki spakowane, bilety kupione. Ale w drodze na dworzec ich taksówka utknęła w korku. Małgorzata nerwowo spoglądała na zegarek, bała się spóźnić, a gdy już stała przed swoim przedziałem, usłyszała za sobą znajomy głos:
„Gosia, zaczekaj!”
Odwróciła się i zobaczyła teściową, Halinę. Spoconą, zdyszaną.
„Wyjeżdżasz, a ja do ciebie! Daj mi klucze do mieszkania” – mówiła szybko. „Moja córka z rodziną wprowadzi się na trochę, niech popilnują.”
Małgorzata oniemiała. Mieszkanie co prawda potrzebowało remontu, ale należało do niej od młodości. Każdy kąt to wspomnienie. Ale czasu nie było. Siegając po bilet, niechcący wysunęła z torebki klucze. Teściowa chwyciła je w locie:
„Dzięki, kochanie! Ratujesz sytuację!”
Małgorzata nie zdążyła nic powiedzieć – pociąg ruszył.
Podczas urlopu dręczyły ją myśli. Krzysztof nie przyjechał: „zepsuła się ciężarówka”, „części się spóźniają”. Przez telefon był czuły, przepraszał, wysyłał wiadomości głosowe. Małgorzata się uspokoiła. Postanowiła odpocząć, nabrać sił. Ale w głowie wirowały obrazy: ta głośna rodzina teściowej… dzieci, hałas, bałagan…
Gdy urlop dobiegł końca i Małgorzata wracała do domu, w myślach szykowała się na najgorsze. Ale im bliżej była mieszkania, tym mocniej biło jej serce. W rękach trzymała prezenty, w głowie mieszaninę niepokoju i nadziei. Pod blokiem zauważyła gruz budowlany. „No to koniec…” – pomyślała.
„Otwarte!” – ktoś krzyknął z mieszkania.
Małgorzata weszła… i zamarła. Przed nią stali – wszyscy: mąż, teściowa, siostra męża z dziećmi… choćby jej własni rodzice. A za ich plecami – zupełnie nowe wnętrze. Świeże tapety, plastikowe okna, nowoczesne meble. A w kącie, pod szkłem – jej stare rzeczy, starannie zachowane.
„Podoba się?” – Krzysztof podszedł i przytulił ją. „To nasz prezent. Na piątą rocznicę ślubu.”
Małgorzata westchnęła. Zapomniała… Pięć lat. A on nie tylko pamiętał, ale podarował jej… odnowiony dom.
„Więc to ta twoja «zepsuta ciężarówka»” – zaśmiała się przez łzy.
„Przepraszam, inaczej niespodzianka by nie wyszła. Wszyscy pracowaliśmy, żeby zdążyć. choćby siostra przyjechała pomóc.”
Małgorzata poczuła ukłucie w sercu. Myślała źle, nakręcała się. A oni… kochali ją. Wszyscy razem. Naprawdę.
„Tak bardzo was kocham…” – wyszeptała.
Prezenty rozeszły się po rękach. Do późnego wieczora w domu panował śmiech, zapach herbaty i radość. Gdy goście się rozeszli, Małgorzata spojrzała na męża i cicho powiedziała:
„Jeśli ktoś kiedykolwiek będzie potrzebował dachu nad głową – niech wie, iż nasz dom jest zawsze otwarty. Dla wszystkich, którzy kochają nas szczerze.”
A Krzysztof, nie mówiąc ani słowa, tylko mocno ścisnął jej dłoń. Więcej słów nie było potrzebnych.
