Coraz częściej przekonuję się, iż żadne więzy krwi nie gwarantują miłości, szacunku i troski. W naszej rodzinie zdarzyła się historia, od której do dziś serce ściska się w piersi — opowieść o tym, jak wnuk prawie wyrzucił własną babcię z jej mieszkania. ale okazała się sprytniejsza od nas wszystkich i postąpiła tak, iż jedni teraz zgrzytają zębami, a inni podziwiają jej siłę i charakter.
Poznajcie babcię Zofię Nowak. Ma siedemdziesiąt pięć lat i ucieleśnia energię, euforia życia oraz mądrość. Za sobą — długie lata pracy, wychowanie dwojga dzieci i pomoc każdemu, kto tylko potrzebował. Po śmierci męża została sama w przestronnym trzypokojowym mieszkaniu w samym centrum Poznania. I właśnie na ten lokal zwrócił uwagę jej rodzony wnuk — Tomasz, brat mojego męża.
Tomasz z żoną i trójką dzieci od lat tłoczyli się w kawalerce u teściowej. Ciasno, głośno, kłótnie co drugi dzień. Kupować własne mieszkanie? Nie ma mowy — „po co brać kredyt, skoro jest babcia z mieszkaniem?”. A co im zostało? „Stara niedługo odejdzie, i wszystko będzie nasze”. Nie mówili tego wprost, ale czuło się to w każdym ich spojrzeniu, w każdej złośliwej uwadze Tomasza i jego żony Ewy.
Lecz Zofia miała inne plany. Nigdy nie narzekała, żyła aktywnie — chodziła na koncerty, odwiedzała muzea, a choćby umawiała się na randki, co szczególnie doprowadzało Tomasza do wściekłości. Nie mógł pojąć: „Jak to? Powinna już tylko siedzieć przed telewizorem i czekać na koniec, a ona wciąż w biegu”. Czekanie na śmierć babci zaczęło nużyć. Wtedy Tomasz postanowił przyspieszyć sprawę — zaproponował, by „dobrowolnie” przepisała mu mieszkanie, a sama przeprowadziła się do domu opieki. Argumenty były „przekonujące”: „będziesz mieć opiekę i lekarzy, a tu tylko nam przeszkadzasz”.
Babcia, usłyszawszy to, milcząco wstała, poszła do sypialni i zamknęła się na klucz. Następnego dnia była już u nas — u mnie i mojego męża. Od dawna wiedzieliśmy o zamiarach Tomasza i wcześniej proponowaliśmy babci, by zamieszkała z nami, a mieszkanie wynajęła, by zbierać na swoje marzenie — podróż do Japonii. Zofia wahała się, ale po słowach wnuka — podjęła decyzję natychmiast.
Pomogliśmy jej wynająć lokal — trafili się porządni lokatorzy. Babcia zaczęła oszczędzać. Wtedy Tomasz wpadł w szał: zadzwonił, urządził awanturę, oskarżył mojego męża o „pranie mózgu” babci i zażądał… pieniędzy z czynszu. Jego żona Ewa zaczęła się u nas pojawiać coraz częściej, najpierw z dziećmi, potem sama. Chodziła, gadała, pytała o „zdrowie kochanej babci”. ale cel był jasny — czekali, aż babcia wreszcie odejdzie, a mieszkanie przejdzie na nich.
Ale życie potoczyło się inaczej.
Zofia wyleciała do Japonii. Jej oczy błyszczały z radości, gdy przysyłała nam zdjęcia spod złotych liści klonów w Kioto. Gdy wróciła, nie zamierzała przestać. Powiedziała: „Chcę więcej”. Z mężem zaproponowaliśmy, by sprzedała swoje mieszkanie, kupiła małe kawalerkę na obrzeżach, a resztę pieniędzy przeznaczyła na podróże.
Sprzedała „trzypokojowe” i kupiła przytulne mieszkanko w nowej dzielnicy. Za pozostałe środki pojechała do Europy: zwiedziła Włochy, Niemcy, a we Francji… poznała mężczyznę. Jean, wdowiec, emeryt. Spotkali się na wycieczce, a miesiąc później… wzięli ślub. Tak, brzmi to nieprawdopodobnie, ale choćby dolecieliśmy na ich wesele. Kameralna ceremonia pod Paryżem, szampan, świece i śmiech. Było tak wzruszająco i pięknie.
A Tomasz? Znów się odezwał. Znów żądał od babci… teraz już jej nowego mieszkania. „Oddaj nam kawalerkę, skoro wyjechałaś do męża!” — wrzeszczał przez telefon. Do dziś nie pojmuję, jak zamierzali pomieścić się tam we czwórkę.
Babcia tylko się uśmiechnęła: „Jeśli chcecie, przyjeżdżajcie w gości — u nas z Jeanem jest piękny taras”.
Teraz często dzwonimy do babci. Jest szczęśliwa. Mówi, iż po raz pierwszy czuje, iż żyje dla siebie. Nic od nas nie chce, ale zawsze jesteśmy w kontakcie. I wiecie, co w tej historii jest najstraszniejsze? Nie to, iż Tomasz z żoną czekali na jej śmierć. Ale to, iż nie potrafili zobaczyć w niej człowieka. Tylko metry kwadratowe.
Więc morał jest prosty: nie mieszkanie zdobi człowieka, ale dobroć i miłość. A jeżeli stawiacie majątek ponad rodzinę — nie dziwcie się, gdy w końcu zostaniecie z niczym.
