Właściciel Baru, Który Poszedł Pod Przysłoną A To, Co Zobaczył, Złamało Mu Serce
W chłodny poniedziałkowy poranek Jakub Nowak wysiadł z czarnego SUV-a, słysząc ciche tykanie silnika za sobą. Nie wyglądał jak właściciel sieci popularnych barów. Zniknęły garnitury, wypastowane buty i pewna siebie postawa biznesmena. Zamiast tego miał na sobie wyblakłe dżinsy, znoszony sweter i wełnianą czapkę nasuniętą nisko na czoło. Dla przypadkowych przechodniów mógł być po prostu kolejnym facetem idącym na śniadanie albo kimś, kto od dawna miał pod górkę.
I właśnie o to mu chodziło.
Od dziesięciu lat Jakub wkładał całe serce w swoją sieć barów Nowakowe Smaki. Zaczynał od food trucka, przepisu na najpyszniejsze drożdżówki pod słońcem i wsparcia matki, która pomagała mu piec ciasta o świcie. Z jednego food trucka zrobiła się jedna knajpka, a potem cała sieć. W najlepszych czasach Nowakowe Smaki było miejscem, gdzie rodzice zabierali dzieci po meczach piłki nożnej, gdzie przyjaciele spotykali się na weekendowe śniadanie, a pracownicy zaglądali przed długim dniem w biurze.
Ale ostatnio Jakub zauważył zmianę. Pięciogwiazdkowe recenzje zniknęły, a w ich miejsce pojawiły się skargi wolna obsługa, zimne jedzenie, a choćby plotki o chamstwie. To bolało, bo jego marka nigdy nie była tylko o jedzeniu. Chodziło o życzliwość, wspólnotę i dobre traktowanie ludzi. Mógł zatrudnić tajnych inspektorów albo postawić więcej kamer, ale przeczucie podpowiadało mu, iż prawdy nie pozna, dopóki nie zobaczy jej na własne oczy.
I tak, w ten poniedziałkowy poranek, postanowił pójść pod przysłoną.
Wybrał lokal w centrum ten pierwszy, który otworzył. Ten, w którym w rogu jednej z ławek wciąż była rysa od zbyt gorącej blachy do ciasta, którą kiedyś postawiła jego mama. Gdy przekraczał ulicę, miasto powoli budziło się do życia: samochody mruczały, na chodniku rozlegały się kroki, a w chłodnym powietrzu unosił się zapach skwierczącego boczku. Jego serce zabiło szybciej.
W środku czerwone kanapy i kratkowana podłoga wyglądały tak samo. Ale twarze za ladą? Zupełnie inne.
Dwie kasjerki były w pracy. Jedna szczupła młoda kobieta w różowym fartuchu, głośno przeżuwała gumę, przewijając coś w telefonie. Druga to Danuta starsza kobieta z przemęczonym wzrokiem, której identyfikator zwisał na zniszczonej smyczy. Żadna nie spojrzała, gdy Jakub wszedł do środka.
Stał przy ladzie przez pełne trzydzieści sekund. Żadnego Dzień dobry. Żadnego uśmiechu. Tylko brzęk naczyń i stukanie w klawiaturę telefonu.
Następny! warknęła w końcu Danuta, choćby nie podnosząc wzroku.
Jakub podszedł. Dzień dobry powiedział cicho.
Danuta spojrzała na jego pognieciony sweter i zniszczone buty, po czym mruknęła: No i? Co podać?
Kanapkę śniadaniową z bekonem, jajkiem i serem. I czarną kawę.
Wpisała zamówienie, westchnęła, jakby to była najcięższa praca na świecie, i rzuciła: Dwanaście złotych.
Jakub podał jej pomiętą dwudziestkę. Nie usłyszał dziękuję tylko resztę rzuconą na blat, gdzie monety zadzwoniły o laminat.
Wybrał stolik w kącie, popijając kawę i rozglądając się po lokalu. Było tłoczno, ale atmosfera była dziwna. Personel poruszał się ospale, z minami od znudzonych po zirytowane. Kobieta z dwójką maluchów musiała powtórzyć zamówienie trzy razy, zanim je zapisano. Starszy pan, pytając o zniżkę dla emerytów, usłyszał tylko: Jest na menu, proszę pana. Gdy kelnerka upuściła tacę, przeklęła głośno, nie zwracając uwagi na dzieci obok.
Jakub poczuł, jak w żołądku zaciska mu się węzeł.
A potem usłyszał coś, co sprawiło, iż wyprostował się na krześle.
Przy ladzie dziewczyna w różowym fartuchu szepnęła do koleżanki: Ten gość w kącie? Założę się, iż to jeden z tych, co nigdy nie dają napiwku. Wskazała głową w stronę Jakuba. Spójrz na niego pewnie siedzi tu cały ranek za darmo.
Jakub poczuł, jak robi mu się gorąco. Nie z powodu wstydu, ale dlatego iż zrozumiał, iż problem sięga głębiej niż wolna obsługa. Nie chodziło tylko o szybkość czy efektywność chodziło o podejście. Gdzieś po drodze z Nowakowych Smaków zniknęła serdeczność.
Kanapka dotarła bez słowa. Chleb był czerstwy, bekon rozmiękły. Przełknął kęs, zmuszając się, by nie wypluć. A potem zdarzyło się coś, co zmieniło wszystko.
Do środka wszedł chłopiec może dziewięcio- czy dziesięcioletni trzymając za rękę kobietę, pewnie jego matkę. Oboje mieli na sobie znoszone płaszcze, które widziały już zbyt wiele zim. Chłopiec rozglądał się szeroko otwartymi oczami, patrząc na ciasta w witrynie.
Matka podeszła do kasy i cicho zapytała: Macie jeszcze śniadaniowy zestaw? Mamy tylko dwadzieścia złotych.
Kasjerka choćby nie spojrzała. To za mało. Zestaw kosztuje dwadzieścia pięć.
Jakub widział, jak kobieta opuściła ramiona. Dobrze, to poproszę tylko kawę dla mnie.
Ale chłopiec pociągnął ją za rękaw. Mamo, musisz coś zjeść.
Zanim zdążyła odpowiedzieć, Danuta machnęła ręką. Przeproście, jeżeli nie zamawiacie. Ludzie czekają.
To był ostatni gwóźdź. Jakub wstał, podszedł do kasy i wyciągnął pięćdziesięciozłotówkę. Niech państwo dostaną zestaw na mój rachunek powiedział.
Matka spojrzała zaskoczona. Och, to bardzo miłe, ale
Żadnych *ale* uśmiechnął się Jakub. Proszę wziąć, co tylko państwo chcą. I dwie gorące czekolady, gratis.
Danuta przewróciła oczami, ale przyjęła zamówienie. Twarz chłopca rozpromieniła się jak w Wigilię.
Jakub wrócił do stolika, ale decyzja była już podjęta.
Gdy matka z synem skończyli jeść, Jakub podszedł do ich stolika.
