*Właściciel baru, który poszedł incognito i to, co zobaczył, złamało mu serce*
Poniedziałkowy poranek był chłodny, gdy Jakub Kowalski wysiadł z czarnego SUV-a, słysząc ciche tykanie silnika. Nie wyglądał jak właściciel sieci popularnych barów mlecznych. Zniknęły garnitury, wypastowane buty i pewność siebie biznesmena. Zamiast tego miał na sobie zniszczone dżinsy, wybluzgany bluź i zsuniętą na czoło wełnianą czapkę. Dla przechodniów mógł być po prostu kolejnym facetem idącym po śniadanie albo kimś, komu od dawna nie układało się w życiu.
Tak właśnie chciał, żeby go postrzegano.
Od dziesięciu lat Jakub wkładał całe serce w *Bar u Kowalskiego*. Zaczynał od food trucka, przepisu na najpyszniejsze racuchy i wsparcia matki, która pomagała mu piec serniki o świcie. Jedna budka zamieniła się w lokal, a jeden lokal w sieć. W najlepszych czasach *Bar u Kowalskiego* był miejscem, gdzie rodzice zabierali dzieci po treningu piłki nożnej, gdzie przyjaciele spotykali się na niedzielne śniadanie i gdzie pracownicy nabierali energii przed długim dniem.
Ale ostatnio Jakub zauważył zmianę. Pięciogwiazdkowe recenzje zniknęły, a na ich miejsce pojawiły się skargi wolna obsługa, zimne jedzenie, choćby plotki o chamstwie. To bolało, bo jego marka nie była tylko o jedzeniu. Była o życzliwości, wspólnocie i dobrym traktowaniu ludzi. Mógł zatrudnić tajnych klientów albo postawić więcej kamer, ale coś podpowiadało mu, iż prawda wyjdzie na jaw tylko wtedy, gdy zobaczy ją na własne oczy.
I dlatego tego poniedziałkowego poranka postanowił pójść incognito.
Wybrał lokal w centrum ten sam, który otworzył jako pierwszy. Ten, w którym w rogu stolika wciąż była rysa od zbyt gorącej blachy od sernika. Gdy przekraczał ulicę, miasto budziło się do życia: samochody mijały się z cichym warkotem, kroki odbijały się echem od chodnika, a zapach smażonej kiełbasy mieszał się z chłodnym powietrzem. Serce zabiło mu szybciej.
W środku czerwone kanapy i kafelkowana podłoga wyglądały tak samo. Ale twarze za ladą? Zupełnie inne.
Przy kasie stały dwie kobiety. Jedna młoda, chuda, w różowym fartuchu, głośno przeżuwała gumę i przewijała telefon. Druga Grażyna, starsza pani, której zmęczone oczy zdradzały lata przepracowania, a identyfikator wisiał na postrzępionej tasiemce. Żadna nie podniosła wzroku, gdy Jakub wszedł do środka.
Stał przy ladzie przez pełne trzydzieści sekund. Żadnego Dzień dobry. Żadnego uśmiechu. Tylko brzęk naczyń i stukot klawiszy telefonu.
Następny! warknęła w końcu Grażyna, nie patrząc na niego.
Jakub podszedł bliżej. Dzień dobry powiedział cicho.
Grażyna obrzuciła go wzrokiem, zatrzymując się na zniszczonej bluzie i wytartych butach. No i? mruknęła.
Kanapkę śniadaniową jajko, kiełbasa i ser. I czarną kawę.
Wpisała zamówienie, westchnęła, jakby to był najcięższy wysiłek w jej życiu, i rzuciła: Osiem złotych.
Jakub podał jej pomiętą dziesiątkę. Nie usłyszał dziękuję tylko resztę rzuconą na blat, gdzie monety zabrzęczały o laminat.
Wybrał stolik w kącie, popijając kawę i obserwując bar. Było tu tłoczno, ale atmosfera była jakaś dziwna. Personel poruszał się ospale, z wyrazem twarzy wahającym się między znudzeniem a irytacją. Kobieta z dwójką maluchów trzy razy powtarzała zamówienie, zanim je dobrze zapisano. Starszy pan, pytając o zniżkę dla emerytów, usłyszał tylko: Jest w menu, proszę pana. Gdy kelnerka upuściła tacę, wyrwało jej się głośne przekleństwo, choć obok stały dzieci.
W żołądku Jakuba zaczął się zaciskać węzeł.
A potem usłyszał coś, co wyprostowało go na krześle.
Przy ladzie dziewczyna w różowym fartuchu szepnęła do koleżanki: Ten gość w kącie? Założę się, iż to jeden z tych, co nigdy nie dają napiwków. Wskazała głową w stronę Jakuba. Patrz na niego pewnie będzie siedział tu cały ranek.
Twarz Jakuba zarumieniła się. Nie z zakłopotania, ale z uświadomienia sobie, iż problem sięga głębiej niż wolna obsługa. Nie chodziło tylko o szybkość chodziło o podejście. Gdzieś po drodze z *Baru u Kowalskiego* zniknęło ciepło.
Kanapka trafiła na stół bez słowa. Chleb był czerstwy, kiełbasa rozmiękła. Przełknął kęs, zmuszając się, by nie wypluć. I wtedy zdarzyło się coś, co zmieniło wszystko.
Do baru weszła kobieta z chłopcem, może dziesięcioletnim. Oboje mieli na sobie wytarte kurtki, które widziały już zbyt wiele zim. Chłopiec szeroko otworzył oczy na widok pączków w witrynie.
Czy śniadaniowy zestaw jeszcze jest? Mamy tylko pięć złotych cicho zapytała kobieta.
Kasjerka choćby nie podniosła wzroku. To za mało. Zestaw kosztuje sześć pięćdziesiąt.
Jakub widział, jak ramiona kobiety opadają. Dobrze, to tylko kawa dla mnie.
Ale chłopiec pociągnął ją za rękaw. Mamo, ty musisz coś zjeść.
Zanim zdążyła odpowiedzieć, Grażyna machnęła ręką. Jak nie zamawiacie, to odsuńcie się. Ludzie czekają.
To był ostatni gwóźdź. Jakub wstał, podszedł do kasy i wyciągnął dwudziestkę. Niech im państwo podadzą śniadanie na mój rachunek powiedział.
Kobieta spojrzała na niego zaskoczona. Ale to nie musi pan
Bez *ale* uśmiechnął się Jakub. Proszę brać, na co tylko mają państwo ochotę. I dwa kubki gorącej czekolady, z mojej strony.
Grażyna przewróciła oczami, ale przyjęła zamówienie. Twarz chłopca rozpromieniła się jak w Wigilię.
Jakub wrócił do stolika, ale decyzja była już podjęta.
Gdy kobieta z synem skończyli jeść, Jakub podszedł do nich. Cieszę się, iż smakowało. Zaraz wracam.
Podszedł do kasy, sięgnął do kieszeni i wyciągnął skórzany portfel. Wyjął z
