Młynkowy Los: czyli jak noworoczny prezent stał się początkiem rodziny
— Kamil, a co to za monstrum? — Aldona z niedowierzaniem wpatrywała się w ciężkie pudełko owinięte w błyszczący papier z ośnieżonymi choinkami.
— No otwieraj już! — Kamil nerwowo pocierał dłonie, jego oczy biegały, a usta drżały z niepokoju. — Myślę, iż ci się spodoba.
Aldona powoli zdjęła opakowanie, delikatnie rozdarła taśmę… i zamarła. Na dnie leżała stara, zmatowiała od czasu metalowa maszynka do mięsa. Taka typowo… babcina. Z rdzą na śrubkach i korbą, która skrzypiała choćby w bezruchu.
— To… jakiś żart? — wyszeptała, podnosząc wzrok na męża.
— Nie, Aldono… po prostu nie wiesz… To nie zwykła maszynka. Ma swoją historię. To…
— Zaczekaj — przerwała. — Najpierw pomówmy o innym prezencie. O voucherach do „Leśnego Zakątka”. Tym luksusowym. Trzy tygodnie, zabiegi.
Kamil zbladł.
— Skąd ty…
— Od Anety. Z księgowości — głos Aldony był spokojny, ale palce gniotły serwetkę na strzępy. — Voucher na imię Jolanty. Twojej byłej żony. A dla mnie — antyczna maszynka.
— Aldono, posłuchaj…
— Nie, Kamil, to ty mnie posłuchaj! — Wstała gwałtownie, przewracając kieliszek szampana, który z brzękiem roztrzaskał się na tysiąc iskrzących odłamków. — Nie chodzi o pieniądze! O szczerość! Dlaczego musiałam się dowiedzieć od innych?!
— Chciałem ci powiedzieć…
— Kiedy? Po jej powrocie? Czy gdy wreszcie sama bym się domyśliła?
Za oknem rozbłyskiwały fajerwerki, a w ich przytulnej kuchni powietrze było cięższe niż zimowa noc.
— A ta maszynka… — Aldona uniosła ją z pudełka, — to co? Pocieszenie? Czy próba uśpienia sumienia?
— Nie rozumiesz. Ona naprawdę jest… wyjątkowa…
— I tak, Kamilu — powiedziała Aldona, stojąc już w progu sypialni, — wyjeżdżam. Na jakiś czas. Żeby zrozumieć, po co adekwatnie tu zostałam.
Trzy dni minęły w ciszy. Żadnych wyrzutów, żadnych łez — tylko zdawkowe zdania, jak między obcymi. Aldona mijała to pudełko, jakby było pomnikiem. Czwartego dnia nie wytrzymała. Zadzwoniła do przyjaciółki.
— Aneta, cześć. Słuchaj, a co jeszcze było w tym przelewie, poza voucherami?
— Hmm… chwila. Tak… chyba jeszcze leczenie, jakieś zabiegi. Jolanta miała duże problemy zdrowotne. Wiesz przecież, co się stało z mamą Kamila?
— Co się stało? — Aldona napięła się.
— Nie wiedziałaś? — głos Anety stał się ostrożny. — Jego mama rok temu przeszła udar. Prawie nie wstawała. A Jola… Codziennie przy niej była. Karmiła, zmieniała pościel, woziła na rehabilitację. choćby gdy jej własna matka trafiła do szpitala, nie zostawiła teściowej. Choć już dawno nie była teściową.
— Ale dlaczego on mi nic nie powiedział?
— A jak byś to odebrała? „Moja była żona codziennie opiekuje się moją mamą, bo sam nie daję rady”? Brzmi co najmniej dziwnie, prawda? Ale uwierz, to nie o miłość chodzi. To o ludzką przyzwoitość.
Aldona odłożyła telefon. Świat nagle stracił sens. Nie wiedziała, co było gorsze — żal czy wstyd.
Wzrok padł na maszynkę. „Wyjątkowa”. Wzięła ją w dłonie, przyjrzała się bliżej. Na spodzie—śrubka. Inna niż reszta. Przekręciła. Klik. W środku—schowek. A w nim—starodawna aksamitna szkatułka i kartka. Aldona z bijącym sercem rozwinęła list.
*Moja droga Aldono.*
*Wybacz, iż nie powiedziałem od razu. Masz prawo być zła.*
*Historia tej maszynki jest głębsza, niż myślisz. Dostała ją moja babcia od swej teściowej w dniu powrotu dziadka z wojny. Był to symbol pokoju, ciepła, domowego ogniska. Ale przede wszystkim—przebaczenia i miłości.*
*Gdy mama zachorowała, nie wiedziałem, co robić. A wtedy przyszła Jola. Bez wyrzutów. Bez pretensji. Z ręcznikiem w dłoni i słowami: „Pomogę. To przecież moja mama”.*
*Vouchery to nie gest miłosny. To podziękowanie. Nie mówiłem, bo bałem się, iż zobaczysz w tym zagrożenie. Teraz wiem, iż to był błąd.*
*Wybacz mi.*
*W szkatułce jest pierścionek. Babciny. Zapisany kobiecie, z którą nie tylko chcę żyć, ale przez wszystko przejść. Która zrozumie, iż miłość to nie kwiaty i kolacje, ale wybranie bycia razem, gdy jest ciężko.*
*Wyjdziesz za mnie jeszcze raz? Zostaniesz na zawsze?..*
*P.S. Na dnie maszynki—babciny przepis na pierogi. Ale tylko dla tych, którzy chcą je robić razem, śmiać się, kłócić, wybaczać i trzymać się za ręce aż do końca.*
Aldona patrzyła na pierścionek. Był skromny, z małym kamieniem. Ale teraz—najcenniejszym, jaki kiedykolwiek trzymała.
Do drzwi zapukano.
— Aldono? Mogę?
— Zaczekaj chwilę.
Wzięła telefon.
— Jolanto? Dobry wieczór. To Aldona. Wiem, iż wyjeżdżasz w niedzielę… Możemy się wcześniej spotkać? Potrzebuję twojego przepisu. Na pierogi. Podobno są magiczne…
Rok później. Sylwester.
W przestronnej kuchni nowego mieszkania za oknem wiruje śnieg. W powietrzu unosi się zapach koperku, liścia laurowego i ciepłego ciasta.
— Aldonko, patrz, ciasto wyrosło! — woła z kuchni Jolanta.
— Już idę! — śmieje się Aldona, poprawiając fartuch. — Kamil, podaj farsz, dobrze?
Stara maszynka mieni się w blasku lampek. Na półce—rodzinne zdjęcie: oni we trójkę, a obok—Jolanta uśmiechnięta, z mężczyzną. Szymon. Lekarz z uzdrowiska.
— On, swoją drogą, dziś przyjedzie — uśmiecha się Jolanta, wycierając ręce. — Przywiezie ten sos.
— Naprawdę? Mam nadzieję, iż maszynka go zaakceptuje — szepcze Aldona.
— Podobno ma charakter — mruga Kamil.
— Trzyma w sobie miłość. I wdzięczność — cicho dodaje Aldona.
Za oknem migoczą światełka, na kuchni bulgocze rosół, a w sercach trwa to,W kącie kuchni, na starym kredensie, stała już nowa maszynka do mięsa, ale tę pierwszą, zardzewiałą i skrzypiącą, nigdy nie wyrzucili.
