WIERSZE BIAŁE I WOLNE • Gobi

osme-pietro.pl 2 tygodni temu

GOBI

…wszystko koduje echo
tylko gdzie szukać słów
które więzi wiatr …

=================

razem z latem
szukała szczęścia
nie udało się schwytać
niewyraźny cień wciąż się kołysze
na ścianach jurty

podałeś dłoń
szła zahipnotyzowana
przez pustynię Gobi
wiódł jedwabny szlak

zasłuchana w oktawy
śpiewających wydm
sięgała po kres
inny świat nie gwarantuje nic
poplątała drogi
węzeł zadzierzgnięty

jak rozplątać czas

&

wyobraźnia potrafi płatać harce
echo niosło
przysięgi i zaklęcia
nie rozumiała nic
chociaż wtórowało do znudzenia

skaliste rzeźby
niczym przydrożne kapliczki
wymuskane przez słońce
kłaniały się kusząc
ceglastą barwą

szczelinami wstającego dnia
wdzierał się zapach
dopiero co pączkujących
pocałunków

budziła ziemię
wplatając świt w warkocze
mówiłeś trzeba wierzyć
wszystko koduje echo
tylko gdzie szukać słów

które więzi wiatr

&

milknie
a wystarczyło popłynąć
na papierowej łódce
z czasem polubiła origami
Colorado rysowała
palcem na niebie
tylko echo wciąż się zatraca
w przestworzach

polubiła bezkresne prerie
i aromat skoszonej trawy
siekaczami w gwiazdy Girara
mijały enigmatyczne noce
przerywane nad ranem
rżeniem koni

gdy czas stał w miejscu
kładła onieśmielone oczy
na tubylcach
osmaleni przez słońce
szczerzyli bezzębne uśmiechy
w prześwicie powiek błądziły źrenice
zadziwiała ufność
a ona ciągle marzyła

o wikingu
z papierowej łódki

&

kiedyś
zatrzymała się z zapartym tchem
dwa kroki przed klifem
gdy wspomnienia płynęły zbyt daleko
podcinając rozpostarte oczy

w skwarze wiosłowała
na wydrążonym pniu
chłodna bryza budząc z letargu
niosła śpiew ryb z Selengi
a podobno głosu nie mają

zatrzymana w stanie nieważkości
ponad szczytami fantazji
błądziła niwelując stan
upojenia przeszłością
może zamknąć oczy
i płynąć do źródeł Orchon

tylko dlaczego pod prąd

&

Beduinom zwróciła ogromne
lazurowe niebo
bez jednej chmurki
tę zatrzymała na pamiątkę
czasem widzi na niebie
puszcza do niej oko
szalona

pustyni zabrać nie potrafi
chociaż próbowała
tuż po północy
zwinęła w ciepłych dłoniach
o świcie
wymknęła się bestia

oddałaby wszystko
aby wyczarować oazę
upstrzoną w malachitową
soczystą zieleń
nocą szeroko otwarte oczy
topiła w drodze mlecznej
rano zachłanne słońce

skradło nadzieję

&

pamięta czas
kiedy razem z pieśnią
cwałowała ku świętości
deszcz ujarzmiał ziemię
chłodne strugi spływały z impetem
szalony do granic mustang
lękał się grzmotów

piasek rysował
kształtne ślady kopyt
na firmamencie iskrzyły
srebrne miecze
zadziwiając oczy połyskiem
rodziły strach

nocą przeżywała
wszystko od nowa
była amazonką
jeden jedyny raz
we śnie płynęła canoe
w gęstwinie epifitów
brzegiem oszalałej rzeki
a krokodyl ciągle

chrapał za plecami