Wielka Sobota to – według tradycji – dzień odwiedzania Bożego Grobu. Ta adoracja potrwa przez cały dzień, aż do wieczornej liturgii Wigilii Paschalnej.
Boży Grób
Zwyczaj budowania Bożych Grobów zawdzięczamy biskupowi Augsburga, Ulrykowi, który w drugiej połowie X wieku przenosił w Wielki Piątek konsekrowaną hostię do miejscowego kościoła św. Ambrożego, tam składał ją na ołtarzu i przykrywał kamieniem. W niedzielę Wielkiej Nocy zanosił ją w procesji z powrotem do parafialnego kościoła św. Jana.
Od XI wieku zwyczaj budowania Bożego Grobu pojawił się także we Francji, Włoszech, Austrii i w Czechach. W Polsce od XV wieku przenoszono do Bożego Grobu Najświętszy Sakrament i krzyż. Sto lat później utrwalił się obowiązujący do dziś zwyczaj przechowywania w Bożym Grobie monstrancji zasłoniętej welonem na znak, iż Ciało Pańskie było w grobie zawinięte w całun. Wtedy utrwalił się też zwyczaj modlitewnego czuwania w Bożym Grobie i zaciągania przy nim symbolicznych wart przez różne grupy społeczne i zawodowe.
Święcenie pokarmów
W ostatnim dniu Wielkiego Tygodnia zwyczajowo błogosławi się pokarmy na śniadanie wielkanocne. Tradycja ta sięga w Polsce przełomu XIII i XIV wieku. Jest także znana w innych rejonach Europy, m.in. w Słowenii, w Styrii i Karyntii w Austrii oraz w Bawarii. Reporter „O!Polskiej” odwiedził kościół oo. Jezuitów.
Pokarmy składające się na tzw. święconkę mają utrwaloną symbolikę:
- chleb jest znakiem Ciała Pańskiego,
- mięso i wędliny mają przypominać ofiarne baranki paschalne,
- sól oznacza trwałość i dojrzałość chrześcijańską,
- chrzan – zdrowie i siły fizyczne,
- jajko jest symbolem nowego i odradzającego się życia.
W Wielką Sobotę nie odprawia się mszy św. aż do wieczora. Wtedy celebruje się Liturgię Wigilii Paschalnej. To najważniejsze, najbardziej uroczyste i najdłuższe nabożeństwo roku kościelnego.
Jeśli Liturgia Wigilii Paschalnej rozpoczyna się późno wieczorem i kończy po północy, jej ostatnim elementem jest procesja rezurekcyjna.
