Widziałem, jak moja synowa wrzuca skórzaną walizkę do jeziora i odjeżdża. Podbiegłem i usłyszałem stłumiony dźwięk dochodzący z wnętrza.

Pamiętam, jak pewnego październikowego popołudnia zobaczyłam, jak moja synowa wyrzuca skórzany kuferek do jeziora i odjeżdża. Pobiegłam, a z wnętrza kufra dochodził przytłumiony szmer.

Proszę, proszę, nie niech to będzie to, czego się boję wyszeptałam, drżąc rękami nad mokrym zamkiem błyskawicznym.

Wyciągnęłam kuferek, wymusiłam otwarcie zamka i serce mi stanęło. To, co ujrzałam, wstrząsnęło mną bardziej niż cokolwiek w moich sześćdziesięciu dwóch latach życia.

Ale najpierw muszę opowiedzieć, jak doszło do tej chwili jak spokojny październikowy wieczór przerodził się w najstraszliwszy widok, jaki kiedykolwiek widziałam.

Było 17:15, wiem to dokładnie, bo właśnie nalałam sobie herbaty i spojrzałam na zegar w kuchni, stary zegar po mojej matce. Stałam na werandzie domu, w którym wychowałam Leona, jedynego syna. Ten dom, kiedyś pełen śmiechu, teraz wydawał się zbyt wielki, zbyt cichy, pełen duchów od kiedy pogrzebałam go sześć miesięcy temu.

Przed nami lśniło Jezioro Młynickie, spokojne niczym lustrzana tafla. Było gorąco, tak przyklejająca wilgoć, iż choćby przy bluzce poczułam pot pod pachą, choć stałam nieruchomo.

Wtedy zobaczyłam ją.

Srebrny samochód Jadwigi, mojej synowej, zbliżył się po zakurzonym szlaku, wzbijając chmurę pyłu. Jechała niczym szalona. Silnik ryczał nienaturalnie. Coś było nie tak. Bardzo nie tak.

Znałam tę drogę. Leon i ja chodziliśmy nią, gdy był mały. Nikt nie jeździłby tak, gdyby nie uciekał przed czymś.

Zatrzymała auto przy brzegu jeziora. Opony poślizgnęły się, kurz spowodował kaszel. Upuściłam filiżankę roztrzaskła się na podłodze werandy, ale nie zwracałam na to uwagi. Moje oczy były przyklejone do niej.

Jadwiga wyskoczyła z auta, jakby wyrzucona sprężyną. Miała szarą sukienkę, tę, którą Leon podarował na rocznicę. Włosy w nieładzie, twarz czerwona, jakby płakała i krzyczała jednocześnie.

Otworzyła bagażnik z taką siłą, iż wydawało mi się, iż zerwie drzwi od nóżki.

I wtedy zobaczyłam ten przeklęty brązowy skórzany kuferek, który podarowałam jej, gdy poślubiła mojego syna.

Byś mogła nosić swoje marzenia wszędzie mówiłam jej wtedy. Jak głupio, jak naiwne.

Jadwiga wyciągnęła kuferek z bagażnika. Był ciężki. Widać było, iż jej ciało się garbi, ręce drżą. Rozejrzała się nerwowo, przerażona, winna. Nie zapomnę tego spojrzenia. Ruszyła w stronę wody, każdy krok był walką, jakby niosła ciężar świata albo czegoś gorszego.

Jadwigo! krzyknęłam z werandy, ale było za daleko. Albo nie chciała mnie słyszeć.

Kuferek zamachała raz, dwa, a przy trzecim rzuciła go do jeziora. Uderzenie przebiło powietrze. Ptaki odleciały. Woda rozprysła się, a ona stała, patrząc, jak kuferek chwilę się unosi, po czym tonie.

Potem pobiegła z powrotem do auta, jakby szatan sam ją gonił. Zgoniła silnik, opony zaskrzypiały. Zniknęła w tym samym zakurzonym szlaku, zostawiając jedynie pył i ciszę.

Zamarłam.

Dziesięć, dwadzieścia, trzydzieści sekund. Mój mózg próbował przetrawić to, co zobaczyłam Jadwiga, kuferek, jezioro, desperację w jej ruchach. Coś było strasznie nie tak. Działo się mi dreszcz po plecach, mimo upału.

Nogi ruszyły same, zanim umysł zdążył się powstrzymać.

Biegłam. Biegłam, jakby nie biegłam od lat. Kolana protestowały, serce płonęło. Nie przestawałam. Zeszłam po schodach werandy, przez podwórze, wzdłuż drogi. Moje sandały podnosiły kurz. Jezioro było około stu metrów odległości nie wiem dokładnie, ale każda sekunda wydawała się wiecznością.

Gdy dotarłam na brzeg, nie mogłam oddychać. Serce waliło w klatce.

Kuferek wciąż leżał, unosząc się, powoli tonąc. Skóra była przesiąknięta, ciemna, ciężka.

Wpadłam do wody bez zastanowienia. Było zimniej, niż się spodziewałam. Woda sięgała kolan, potem wpasowały się po biodra. Błoto przy spodzie przyssało się do stóp. Prawie straciłam sandał. Wyciągnęłam jedną rękę, chwyciłam za uchwyt kufra. Ciągnęłam.

Był niewiarygodnie ciężki, jakby wypełniony kamieniami a może czymś gorszym. Nie chciałam myśleć o tym, co mogło być gorsze.

Zaciągnęłam mocniej. Ramiona drżały. Woda chlapiła mi w twarz. W końcu kuferek poddał się. Zacząłem ciągnąć go w stronę brzegu.

I wtedy usłyszałam.

Dźwięk. Cichy, przytłumiony, dochodzący z wnętrza kufra.

Krew mi zamarzła.

Nie. To nie może być. Proszę, Boże, nie niech to będzie to, czego się boję.

Ciągnąłem szybciej, zdesperowany. Wciągnąłem kuferek na mokry piasek brzegu. Upadłem na kolana obok niego. Dłonie szukały zamka. Był zacięty, mokry, zardzewiały. Palce mi spadały.

Dawaj. Dawaj. Dawaj powtarzałam z zaciśniętymi zębami.

Łzy zamglały mi wzrok. Siłowałam zamknięcie raz. Dwa razy. Wybuchł.

Podniosłam wieko, a to, co ujrzałam, zatrzymało cały świat.

Serce przestało bić. Powietrze zacięło się w gardle. Ręce wpadły mi do ust, by stłumić krzyk.

Tam, owinięty w mokrą jasnoniebieską kołderkę, leżało dziecko. Noworodek. Malutki, kruchy, nieruchomy.

Usta miał fiołkowe, skóra blada jak wosk. Oczy zamknięte. Nie poruszał się.

O Boże, o Boże, nie szlocham, drżąc.

Trzęsąc się, podniosłam go delikatnie, jakby wciąż trzymałam w rękach echo własnego syna. Był zimny. Tak zimny. Ważył mniej niż worek z piaskiem. Jego mała główka zmieściła się w mojej dłoni.

Pępowina wciąż była przywiązana kawałkiem sznurka. Sznurek, nie medyczny klips. Jakby ktoś zrobił to w domu, w sekrecie, bez pomocy.

Nie, nie, nie szepczę w kółko.

Przyłożyłam ucho do klatki piersiowej. Cisza. Nic.

Dotknęłam policzka do nosa.

A potem poczułam.

Delikatny podmuch powietrza, tak słaby, iż myślałam, iż to wyobraźnia. ale był. Dziecko oddychało. Ledwie, ale oddychało.

Wstałam, trzymając dziecko przy sercu. Nogi prawie mnie zawiodły. Pobiegłam do domu szybciej niż kiedykolwiek w życiu. Woda kapała z ubrań. Nago stopy krwawiły na kamieniach ścieżki, ale ból nie docierał. Tylko przerażenie, pośpiech, desperacja.

Wdarłam się do kuchni, chwyciłam telefon, wybierając 999. Palce mi spadały na klawisze. Telefon prawie spadł dwukrotnie.

999, jaki jest twój wypadek? usłyszałam kobietę.

Dziecko szlochałam. Znalazłam dziecko w jeziorze. Nie reaguje. Jest zimne, fiołkowe. Proszę, poślij pomoc.

Proszę się uspokoić. Podaj adres.

Podaję adres, słowa wymykają się mi z ust. Operatorka każe położyć dziecko na płaskiej powierzchni. Zrzucam wszystko ze stołu kuchennego talerze, papiery nie ma już znaczenia. Kładę dziecko na stole. Tak małe, tak kruche, tak nieruchome.

Czy oddycha? pytam operatorkę. Głos mój jest wysokim piskiem.

Panie, proszę spojrzeć na jego pierś. Czy się rusza?

Patrzę. Ledwie. Bardzo ledwie. Ruch tak subtelny, iż musiałam się pochylać, by go dostrzec.

Tak, myślę. Bardzo słabo.

Dobrze, słuchajcie mnie uważnie. Muszę poprowadzić panią. Proszę wziąć czysty ręcznik i delikatnie osuszyć dziecko. Następnie owinąć je, by je ogrzać. Karetka już jedzie.

Robiłam, co kazała. Chwyciłam ręczniki z łazienki, osuszałam jego ciało niezdarnymi, rozpaczliwymi ruchami. Każda sekunda była wiecznością. Owinęłam go w czyste ręczniki. Znowu podniosłam, przytuliłam do klatki piersiowej, kołysałam, choć nie wiedziałam, skąd ten instynkt.

Trzymaj się szepnęłam. Proszę, trzymaj się. Przyjeżdżają. Przyjdą po ciebie.

Minuty, które upłynęły, zanim karetka przyjechała, były najdłuższymi w moim życiu. Siedziałam na podłodze kuchni, dziecko przy sercu, śpiewałam. Nie wiem, co śpiewałam może tę samą piosenkę, którą nuciłam Leona, gdy był mały, może tylko bełkot dźwięków.

Chciałam, by wiedział, iż nie jest sam, iż ktoś go trzyma, iż ktoś chce, by przeżył.

Syreny w końcu przełamały ciszę. Czerwono-białe światła przebiły okna. Wyszedłam do drzwi. Dwóch ratowników wyskoczyło z karetki starszy mężczyzna z siwą brodą i młoda kobieta z ciemnymi włosami związanymi w kucyk.

Odebrała dziecko z moich ramion z taką skutecznością, iż serce mi pękło. Sprawdziła, posłuchała stetoskopem, twarz nie zdradzała emocji, ale barki były napięte.

Ciężka hipotermia, prawdopodobnie aspiracja wody powiedziała koledze. Musimy się ruszyć.

Położyli go na małym wózku, nałożyli maskę tlenową. Ręce pracowały szybko, podłączając przewody, monitory, rzeczy, których nie rozumiałam.

Mężczyzna spojrzał na mnie.

Jedziecie ze mną.

To nie było pytanie.

Wszedłam do karetki, usiadłam na małym siedzeniu. Nie mogłam oderwać oczu od dziecka, tak małego wśród tego sprzętu. Karetka ruszyła. Syreny wyły. Świat rozmył się za oknami.

Skąd go wzięłaś? zapytała ratowniczka, kontynuując pracę.

Z kufra. Z jeziora. Widziałam, jak ktoś go tam wyrzucił.

Spojrzała w górę. Patrzyła na mnie, potem na kolegę. W jej oczach zobaczyłam coś niepokój, może podejrzenie, może litość.

Widziałem, kto to był? zapytała, a ja otworzyłam usta i zamknęłam.

Jadwiga. Moja synowa. Żona Leona. Kobieta, która płakała przy pogrzebie Leona, jakby świat jej się rozpadł. Ta sama, która właśnie próbowała utopić dziecko.

Jak mogłam to powiedzieć? Czy sama w to wierzyłam?

Tak w końcu wymamrotałam.

Dotarliśmy do szpitala ogólnokrajowego w mniej niż piętnaście minut. Drzwi SOR otworzyły się jak wrota. Dwanaście osób w białych i zielonych kombinezonach otoczyło wózek. Krzyczeli numery, medyczne terminy, rozkazy. Pędzili dziecko przez podwójne drzwi.

Chciałam podążać, ale pielęgniarka zatrzymała mnie.

Pani, musi tu zostać. Lekarze pracują. Potrzebujemy informacji.

Poprowadziła mnie do poczekalni. Ściany w kolorze kremowym. Plastikowe krzesła. Zapach dezynfekcji.

Usiadłam. Drżałem od stóp do głowy. Nie wiedziałam, czy to zimno mokrych ubrań, czy szok. Pewnie oba.

Pielęgniarka siedziała naprzeciw. Była starsza od ratowniczki, może w moim wieku. Miała miłe zmarszczki wokół oczu. A na identyfikatorze widniało imię Ewelina.

Będę potrzebowała, żeby pani opowiedziała wszystko, co się stało powiedziała łagodnym głosem.

I opowiedziałam jej każdy detal od momentu, kiedy zobaczyłam samochód Jadwigi, po otwarcie kufra. Ewelina notowała na tablecie. Kiwnęła głową. Nie przerywała.

Gdy skończyłam, westchnęła głęboko.

Policja będzie chciała porozmawiać z panią rzekła. To próba zabójstwa. Może coś gorszegoWiedząc, iż sprawiedliwość w końcu zatriumfuje, otuliłam Hectora w ramionach i szepnęła mu: Jesteś moją przyszłością, a my razem przetrwamy każdą ciemność.