Drogi Dzienniku,
Dziś, po długiej nocy w warszawskim korku, zatrzymałem się przy ostatnim kliencie i dwa razy podskoczyłem klaksonem. Nic. Zanim odjechałem, podszedłem pod drzwi, zapukałem i usłyszałem cichy głos: Chwileczkę.
Z wnętrza dobiegły wolne, skrzypiące kroki. Drzwi otworzyła staruszka, niecałe dziewięćdziesiąt lat, w kwiecistej sukience i małym kapeluszu z welonem, jakby wyszła prosto z lat czterdziestych. Trzymała niewielką, nylonową walizkę. Mieszkanie wyglądało, jakby zamrożone w czasie meble przykryte prześcieradłami, brak zegarów i naczyń, jedynie skrzynka ze starymi fotografiami i szkła w rogu.
Czy mogłabyś nieść mój bagaż do taksówki? zapytała uprzejmie.
Po chwili szliśmy razem, powoli, ku taksówce. Dziękowała mi nieustannie.
Nic nie warte odpowiedziałem. Staram się traktować pasażerów tak, jak chciałbym, by traktowano moją matkę.
W pojeździe podała mi adres, potem zawahała się.
Czy możesz mnie przejechać przez centrum? spytała.
To nie najkrótsza trasa odparłem.
Nie szkodzi, jadę do domu opieki szepnęła cicho.
Spojrzałem w lusterko; w jej oczach błyszczały łzy.
Nie mam już rodziny. Lekarz mówi, iż nie mam wiele czasu szepnęła.
Wyłączyłem taksometr.
Gdzie chcesz jechać? zapytałem.
Przez kolejne dwie godziny wędrowaliśmy ulicami Warszawy. Pokazywała mi budynek, w którym kiedyś pracowała jako operator windy, dzielnicę, w której z mężem mieszkali jako nowożeńcy, a także stary parkiet, na którym jako mała dziewczynka kręciła się w tańcu. Czasem prosiła, żebym zwolnił, patrząc milcząco na rogi ulic i budynki pełne wspomnień.
Gdy pierwsze promienie świtu rozproszyły mrok, powiedziała: Jest mi zimno, jedźmy.
Dotarliśmy do małego domu opieki, gdzie czekali dwaj opiekunowie. Zanieśliśmy jej walizkę do środka; już siedziała w wózku inwalidzkim.
Ile mam Panu zapłacić? sięgnęła po portfel.
Nic odrzekłem.
Trzeba żyć protestowała.
Są inni pasażerowie odpowiedziałem.
Bez namysłu pochyliłem się i przytuliłem ją mocno. Trzymała się, jakby nie chciała puścić.
Dałaś starej kobiecie chwilę euforii szepnęła.
Odszedłem w bladym porannym świetle. Za mną zamknęły się drzwi, cichy dźwięk kończącej się historii. Nie wziąłem już żadnego kolejnego zlecenia, po prostu jeździłem, pogrążony w myślach.
Co by było, gdyby mnie zostawił pośpieszny kierowca? Gdybym tylko raz trącił klakson i odjechał? Zrozumiałem, iż nic, co robiłem wcześniej, nie było tak ważne jak ta noc.
Często myślimy, iż życie składa się z wielkich wydarzeń. A prawdziwe wielkości przychodzą cicho, pod postacią małych gestów i dobroci.
Historia tej nocnej przejażdżki rozeszła się pośród warszawskich taksówkarzy jak legenda. Jeden młody kolega, słysząc ją, powiedział:
To tylko kilka godzin mojego życia po co tak tracić czas?
Na co starszy kolega odpowiedział:
Bo nigdy nie wiemy, kiedy nasze minuty staną się czyimiś ostatnimi wspomnieniami.
Wszyscy myślimy, iż najważniejsze jest pośpiech: szybciej zarobić, szybciej dotrzeć, szybciej zdążyć. Czasem jednak ważniejsze jest zatrzymać się, posłuchać, być obok. Bo to właśnie takie chwile wchodzą w cudze historie, a więc i w naszą własną.
Gdy kiedyś zapytają nas, czym było nasze życie, najprawdopodobniej wspomnimy nie pieniądze ani przejechane kilometry, ale te małe wielkie czyny, które ogrzewały serca innych.
Dobro nie wymaga wiele tylko obecności i uwagi. A właśnie ona zamienia zwykły dzień w moment, który warto przeżyć.
