Każdego popołudnia, po wyjściu z gimnazjum, Tomek szedł po brukowanych uliczkach z plecakiem zwisającym z jednego ramienia i dzikim kwiatkiem ostrożnie trzymanym w palcach.
**Kwiat, który nigdy nie zwiędł**
Ulice Sandomierza zawsze pachniały świeżym chlebem i wilgotną ziemią po deszczu. To było małe miasteczko, gdzie wszyscy się znali, a plotki roznosiły się szybciej niż wiatr. Pośród tych ulic codziennie przechadzał się dwunastoletni chłopiec szczupły, o głębokim spojrzeniu i spokojnym kroku jak na swój wiek. Nazywał się Tomek Kowalski, a w ręce zawsze niósł drobny kwiat.
Jego cel był niezmienny: Dom Opieki Jesienne Promienie, stary budynek w kolorze kremowym, z wielkimi oknami i ogrodem pełnym róż. Nie było dnia, by po szkole nie przekroczył jego zardzewiałej bramy.
Wchodził powoli, witając wszystkich: panią Jadzię, która robiła na drutach na ławce przy wejściu; pana Henryka, który zawsze prosił o cukierka; i personel, który patrzył na niego z czułością. Wiedzieli, iż Tomek nie przychodził z obowiązku, ale z potrzeby serca, której nie każdy by zrozumiał.
Wchodził na drugie piętro, na sam koniec korytarza, do pokoju 214. Tam czekała na niego pani Zofia Nowak, staruszka o włosach białych jak śnieg i spojrzeniu raz nieobecnym, raz pełnym życia.
Dzień dobry, pani Zofio mówił, odkładając plecak na krzesło. Przyniosłem pani ulubiony kwiat.
A ty kim jesteś, kochanie? pytała niemal zawsze z łagodnym uśmiechem.
Po prostu przyjacielem odpowiadał.
Pani Zofia była kiedyś nauczycielką literatury, elegancką kobietą o silnym charakterze. Ale Alzheimer kradł jej fragmenty pamięci dzień po dniu. Dla niej dni się powtarzały, a twarze mieszały. Mimo to, gdy Tomek był przy niej, w jej oczach pojawiała się iskra.
Przez miesiące czytał jej wiersze Szymborskiej i opowiadania Lema. Czasem malował jej paznokcie na brzoskwiniowo, innym razem delikatnie zaplatał włosy, jakby była jego wnuczką. Śmiała się z jego żartów, płakała w ciszy, gdy coś poruszyło jej duszę, albo myliła go z jakimś dawnym adoratorem.
Personel mawiał, iż Tomek miał starą duszę w młodym ciele. Nie przychodził z litości ani dla szkolnych punktów przychodził, bo chciał.
Ten chłopak ma serce jak dzwon mawiała pielęgniarka Halina, najstarsza w całym domu.
**Tajemnica, której nikt nie znał**
Przez cały ten czas, gdy ją odwiedzał, Tomek nigdy nie powiedział, iż nie był zwykłym przyjacielem dla pani Zofii. Był jej wnukiem. Jedynym.
Historia była smutna: gdy Zofia zaczęła zapominać, jej jedyny syn, ojciec Tomka, postanowił umieścić ją w domu opieki. Najpierw odwiedzał ją często, ale z czasem wizyty stały się rzadsze aż w końcu przestał przychodzić. Mówił, iż widok matki w takim stanie go zbyt boli. Tomek zaś nie wyobrażał sobie zostawić jej samej.
W domu ojciec unikał tematu. To już nie ta sama kobieta mówił chłodno. Lepiej, żeby tam została.
Ale dla Tomka ona wciąż była jego babcią. choćby jeżeli nie pamiętała jego imienia, choćby jeżeli nazywała go Andrzejem czy Krzysztofem, wiedział, iż gdzieś w głębi jej umysłu wciąż było dla niego miejsce.
**Wyznanie**
Pewnego zimowego dnia, gdy czesał ją przy oknie, Zofia spojrzała na niego uważnie. Przez chwilę wydawało się, iż go rozpoznaje.
Masz oczy mojego syna szepnęła.
Tomek się uśmiechnął.
Może los mi je pożyczył.
Opuściła głos, jakby zdradzała sekret.
Mój syn odszedł, gdy zaczęłam zapominać powiedział, iż już nie jestem jego matką.
Tomkowi ścisnęło się serce, ale nie zaprzeczył. Ścisnął jej dłoń.
Czasem, gdy pamięć odchodzi, odchodzą też ludzie. Ale nie wszyscy.
Spojrzała na niego, jakby te słowa dały jej ukojenie, po czym znów się zamyśliła.
**Ostatnie lato**
Tego roku Zofia zaczęła częściej chorować. Dobre dni były rzadkością, a czasem nie mogła choćby wstać. Tomek wciąż ją odwiedzał, choćby jeżeli tylko po to, by poczytać przy jej łóżku lub zostawić kwiat na stoliku.
Pewnego dnia lekarz domu opieki odezwał się do niego:
Synu, twoja babcia jest bardzo słaba. Może nie doczekać zimy.
Tomek spuścił głowę, ale nie zapłakał. Wiedział, iż ten moment nadejdzie.
W jej ostatnie urodziny przyszedł z całym bukietem polnych kwiatów. W pokoju pachniało łąką. Zofia spojrzała na niego i z jasnością umysłu, której nie pokazywała od miesięcy, powiedziała:
Dziękuję, iż o mnie nie zapomniałeś.
To był ostatni dzień, gdy mogli ze sobą rozmawiać.
**Pożegnanie**
Zofia odeszła cichym świtem. Na jej nocnym stoliku pozostał polny kwiatek, zwiędły, ale nienaruszony, jakby trzymał się do końca, by nie opuścić jej przed odejściem.
Pogrzeb był skromny. Przyszło kilka osób: dawni koledzy z pracy, personel domu opieki i Tomek. Jego ojciec pojawił się w ostatniej chwili, poważny, bez łez.
Pielęgniarka Halina, wzruszona, podeszła do Tomka.
Synu, dlaczego nigdy nie przestałeś jej odwiedzać?
Tomek spojrzał na nią z zaczerwienionymi oczami.
Bo to była moja babcia. Wszyscy ją zostawili, gdy zachorowała. Ja nie. choćby jeżeli już nie wiedziała, kim jestem.
Ojciec, który usłyszał te słowa, spuścił głowę ze wstydem. Nic nie powiedział, ale pod koniec ceremonii podszedł do Tomka i położył mu dłoń na ramieniu.
Zrobiłeś to, czego ja nie mogłem szepnął. Dziękuję.
**Epilog**
Minęły lata. Tomek dorósł, skończył studia i został pisarzem. Jego pierwszą książkę zatytułował Kwiat, który nigdy nie zwiędł dedykowaną pamięci pani Zofii.
W dedykacji napisał:
*Dla mojej babci, która nauczyła mnie, iż prawdziwa więź rodzinna nie zależy od pamięci ale od serca.*
Na okładce widniała ilustracja
