1 stycznia
Dziś zrozumiałam, iż najstraszniejsze nie jest być samotną, ale błagać własne dzieci o telefon, wiedząc, iż jest się dla nich ciężarem.
Mamo, cześć, potrzebuję twojej pomocy.
Głos syna w słuchawce brzmiał, jakby rozmawiał z upartym podwładnym, a nie z matką.
Halina Kowalska zamarła z pilotem w ręce, nie włączając wieczornych wiadomości.
Krzysiu, dzień dobry. Coś się stało?
Nie, wszystko w porządku Krzysztof niecierpliwie westchnął. Tylko iż z Anią złapaliśmy last minute, wylot jutro rano. A nie mamy z kim zostawić Bruna. Weźmiesz go?
Bruno. Ogromny, śliniący się dog niemiecki, który w jej małym dwupokojowym mieszkaniu zajmował więcej miejsca niż stara witryna.
Na długo? zapytała ostrożnie, choć znała odpowiedź.
No, na tydzień. Może dwa. Zobaczysz. Mamo, no kto, jak nie ty? Do hotelu dla psów go oddać to okrucieństwo. Wiesz, jaki on wrażliwy.
Halina spojrzała na swoją kanapę, obitą nową, jasną tkaniną. Oszczędzała na nią pół roku, odmawiając sobie drobnych przyjemności. Bruno zniszczyłby ją w kilka dni.
Krzysiu, ja to nie jest dobry moment. Właśnie skończyłam remont.
Mamo, jaki remont? w jego głosie pojawiło się irytowanie. Tapetę zmieniłaś?
Bruno jest wychowany, tylko nie zapominaj z nim wychodzić. Dobra, Ania woła, musimy się pakować. Przywieziemy go za godzinę.
Krótkie sygnały.
Nawet nie zapytał, jak się czuje. Nie powinszował urodzin, które minęły w zeszłym tygodniu. Sześćdziesiąt pięć lat.
Czekała na telefon cały dzień, przygotowała swoją słynną sałatkę, założyła nową sukienkę. Dzieci obiecały wpaść, ale nie pojawiły się.
Krzysztof wysłał krótkie SMS: Mamo, z okazji Dnia Matki! Zajęci w pracy. Ewa nie napisała nic.
A dziś potrzebuję twojej pomocy.
Halina powoli opadła na kanapę. Nie chodziło o psa ani o zniszczoną tapicerkę.
Chodziło o to upokarzające uczucie bycia tylko funkcją. Była darmową opiekunką, awaryjną służbą, ostatnią deską ratunku.
Człowiek-funkcja.
Przypomniała sobie, jak wiele lat temu, gdy dzieci były małe, marzyła, by wyrosły i stały się samodzielne.
A teraz zrozumiała, iż najstraszniejsze nie jest osamotnienie w pustym mieszkaniu. Straszniejsze jest czekać na telefon z bijącym sercem, wiedząc, iż jest się potrzebnym tylko wtedy, gdy coś się od ciebie chce.
Błagać o ich uwagę, wypraszać ją kosztem własnego komfortu i godności.
Za godzinę zadzwonili do drzwi. Na progu stał Krzysztof, trzymając za smycz ogromnego psa. Bruno radośnie wparował do środka, zostawiając na czystej podłodze brudne ślady.
Mamo, tu karma, tu zabawki. Trzy spacery dziennie, pamiętasz. Dobra, lecimy, bo spóźnimy się na samolot! wcisnął jej smycz do ręki, cmoknął w policzek i zniknął za drzwiami.
Halina została w przedpokoju. Bruno już obwąchiwał nogi fotela.
Z głębi mieszkania dobiegł odg
