W naszym domu często brakowało jedzenia. Moja mama robiła, co mogła, ale czasem nie starczało choćby na chleb. Dlatego prawie codziennie szłam do szkoły z pustym żołądkiem i plecakiem.

W moim domu często brakowało jedzenia. Mama robiła, co mogła, ale czasem pieniędzy nie starczało choćby na chleb. Dlatego prawie każdego dnia szłam do szkoły z pustym żołądkiem i bez niczego w plecaku.

Na przerwie wyciągałam podręcznik do matematyki i udawałam, iż się uczę. Starałam się sprawiać wrażenie pilnej uczennicy, żeby nikt nie domyślił się, iż jestem głodna.

Pewnego dnia nowy nauczyciel, pan Nowak, podszedł do mnie i zapytał:
Dlaczego nigdy nie jesz na przerwie?

Zaczerwieniłam się i gwałtownie odpowiedziałam:
Bo chcę być najlepsza w klasie, proszę pana. Wolę wykorzystać czas na naukę.

Popatrzył na mnie uważnie i tylko mruknął:
Rozumiem

Odszedł, a ja pomyślałam, iż uwierzył w moje tłumaczenie. Znów udawałam, iż czytam, podczas gdy mój brzuch burczał na widok jedzących kolegów.

Po chwili pan Nowak wrócił z papierową torbą ze szkolnego sklepiku. Postawił ją przede mną i powiedział obojętnie:
Zamówiłem za dużo i nie zjem tego wszystkiego. Weź, pomóż mi.

W środku była kanapka z serem, sok jabłkowy i choćby jabłko. Prawdziwe drugie śniadanie.

Skinęłam głową w milczeniu. Gdy tylko nauczyciel odszedł, zamknęłam książkę i zaczęłam jeść z pośpiechem, jakbym nie jadła od wielu dni.

Nigdy mu nie powiedziałam. Nigdy nie wyznałam, iż ta kanapka była jedynym posiłkiem tamtego dnia. Ani iż skłamałam, żeby uniknąć wstydu.

Dziś, po tylu latach, wciąż pamiętam tamto śniadanie. Nie przez kanapkę czy sok, ale dlatego, iż ktoś dostrzegł moją potrzebę i nie sprawił, bym czuła się gorsza. Pomógł bez pytań, bez wystawiania mnie na widok, bez szukania podziękowań. Pomógł z szacunkiem.

Od tamtej pory patrzyłam na niego inaczej. Zrozumiałam, iż są ludzie, którzy nie potrzebują wielu słów, by uczynić coś ważnego. Prawdziwa dobroć nie wymaga rozgłosu wystarczy zwykła uważność na drugiego człowieka.