W 70. roku życia zrozumiałam, iż najgorsze to nie pusta przestrzeń, ale pełny dom obcych serc.

Dzisiaj zrozumiałam, iż najstraszniejsze to nie puste mieszkanie, ale dom pełen ludzi, dla których jesteś niewidzialna. „Znowu kupiłaś nie ten chleb” — głos synowej Kasi wbił się w moje uszy, gdy rozpakowywałam torby w kuchni. „Prosiłam bez drożdży. Piąty raz powtarzam.” Demonstracyjnie wzięła bagietkę, podniosła ją, jakby to była jakaś trująca gąsienica. „Kasiu, zapomniałam, wybacz. […]