Weronika zatrzymała samochód pod znanym domem i spojrzała na zegarek. Trzydzieści minut za wcześnie – przyszła zbyt szybko. „Nic się nie stanie” – pomyślała – „Teściowa zawsze się cieszy, gdy mnie widzi”.
Poprawiła włosy w lusterku wstecznym i wysiadła z auta, trzymając w rękach pudełko z tortem. Dzień był słoneczny, a powietrze wypełniał słodki zapach kwitnących bzów. Weronika uśmiechnęła się, przypominając sobie, jak kiedyś przechadzała się tymi spokojnymi podwórkami z Michałem, zanim jeszcze się pobrali.
Podchodząc do drzwi, wyjęła klucz – teściowa od dawna nalegała, aby synowa miała swój. Weronika cicho otworzyła drzwi, nie chcąc przeszkadzać Jadwidze, gdyby ta odpoczywała.
Mieszkanie było ciche, tylko stłumione głosy dobiegały z kuchni. Weronika rozpoznała głos teściowej i już miała zawołać, gdy kolejne słowa zamroziły ją w miejscu.
„Jak długo jeszcze możemy to ukrywać przed Weroniką?” – głos Jadwigi brzmiał niespokojnie. „Michał, to wobec niej nieuczciwe.”
„Mamo, wiem, co robię” – to był głos jej męża, który, jak zapewniał, miał być teraz na ważnym spotkaniu w biurze.
„Naprawdę? Myślę, iż popełniasz błąd. Widziałam dokumenty na stole. Czy naprawdę planujesz sprzedać rodzinny interes i wyjechać do Ameryki? Przez tę… jak ona się nazywa… Jennifer z funduszu inwestycyjnego? Która obiecuje ci góry złota w Kalifornii? A co z Weroniką? Ona choćby nie wie, iż przygotowujesz papiery rozwodowe!”
Pudełko z tortem wysunęło się z zesztywniałych palców Weroniki i upadło na podłogę z głuchym stłumieniem. W kuchni zapadła cisza.
Sekundę później do przedpokoju wbiegł zmieszany Michał. Jego twarz zbladła, gdy zobaczył żonę.
„Weronika… jesteś za wcześnie…”
„Tak, za wcześnie” – jej głos drżał. – „Za wcześnie, by poznać prawdę. A może w samą porę?”
Jadwiga pojawiła się za synem, jej oczy wypełnione były łzami i współczuciem.
„Córko…”
Ale Weronika już odwracała się w stronę drzwi. Ostatnie, co usłyszała, to głos teściowej:
„Widzisz, Michał? Prawda zawsze wyjdzie na jaw.”
Weronika wsiadła do samochodu i odpaliła silnik. Jej dłonie się trzęsły, ale myśli były dziwnie jasne. Wyjęła telefon i wybrała numer swojej prawniczki. Skoro Michał przygotowywał dokumenty rozwodowe, ona też się przygotuje. W końcu połowa rodzinnego biznesu prawnie do niej należała i nie pozwoli, by jego los został rozstrzygnięty bez jej udziału. Sieć ekskluzywnych salonów jubilerskich „Złoty Kwiat” została założona przez ojca Michała trzydzieści lat temu. Zaczynali od małego warsztatu, tworzącego unikalną biżuterię na zamówienie, a dziś firma miała piętnaście salonów w całym kraju.
Weronika dołączyła do firmy sześć lat temu jako specjalistka od marketingu i tam poznała Michała. Po ślubie całkowicie zaangażowała się w rodzinny interes, wprowadzając świeże pomysły, uruchamiając sprzedaż internetową i międzynarodowe wysyłki. Dzięki jej wysiłkom zyski firmy podwoiły się w ciągu ostatnich trzech lat. A teraz Michał chciał to wszystko sprzedać?
„Spotkajmy się za godzinę” – powiedziała do prawniczki. – „Mam interesujące informacje na temat planowanej sprzedaży biznesu. Chodzi o „Złoty Kwiat”.”
Rozłączyła się i uśmiechnęła. Może nie przyszła za wcześnie, ale w samą porę. Teraz jej przyszłość była w jej rękach.
Kolejne sześć miesięcy zmieniło się w wyczerpującą batalię prawną. Później Weronika poznała całą historię: pół roku temu, na międzynarodowej wystawie biżuterii w Mediolanie, Michał poznał Jennifer Brown, przedstawicielkę dużego amerykańskiego funduszu inwestycyjnego. Jennifer dostrzegła potencjał w „Złotym Kwiecie” i zaproponowała Michałowi sprzedaż firmy ich funduszowi oraz przeprowadzkę do Doliny Krzemowej, gdzie obiecywała mu miejsce w zarządzie nowej spółki technologicznej.
Michał, który zawsze czuł się przyćmiony sukcesami żony i obciążony rodzinnymi tradycjami jubilerskimi, zobaczył w tym szansę na własną historię sukcesu. Poza tym między nim a Jennifer nawiązał się romans, a ona już choćby znalazła mu dom na przedmieściach San Francisco.
Teraz, w sądzie, Michał był pewien, iż zdoła przejąć kontrolę nad firmą, powołując się na to, iż „Złoty Kwiat” był spadkiem po ojcu. Nie przewidział jednak przezorności Weroniki, która zachowała wszystkie dokumenty potwierdzające jej wkład w rozwój biznesu.
Na trzeciej rozprawie przedstawiono raporty finansowe, które pokazały, jak dzięki strategii marketingowej Weroniki i uruchomieniu sprzedaży online zyski firmy wzrosły o 200%. Umowy międzynarodowe, które podpisała, potroiły wartość biznesu. Jej prawniczka umiejętnie wykorzystała te dane, udowadniając, iż współczesny „Złoty Kwiat” w dużej mierze zawdzięczał swój kształt Weronice.
Ku zaskoczeniu Michała, Jadwiga stanęła po stronie synowej. Przyniosła do sądu stare księgi rachunkowe, pokazujące, iż firma była na skraju bankructwa, zanim pojawiła się Weronika, i to jej pomysły uratowały rodzinny interes.
Proces trwał niemal rok. Ostatecznie zapadło salomonowe rozstrzygnięcie: firmę podzielono. Michał otrzymał siedem salonów działających w starym modelu, z tradycyjną biżuterią. Weronika dostała osiem nowych punktów, w tym wszystkie międzynarodowe przedstawicielstwa i platformę internetową.
„Wiesz” – powiedziała Jadwiga po ogłoszeniu wyroku – „mój mąż zawsze mówił, iż w biznesie najważniejsze nie jest dziedzictwo, ale umiejętność rozwoju. Udowodniłaś, iż jesteś godna bycia strażniczką jego dzieła.”
Rok po rozwodzie w magazynie „Biznes Polska” ukazał się artykuł o dwóch firmach jubilerskich. Plotki głosiły, iż wyjazd Michała do Ameryki nie doszedł do skutku – fundusz inwestycyjny wycofał się z transakcji po głośnym rozwodzie, a Jennifer gwałtownie straciła zainteresowanie niedoszłym magnatem z Doliny Krzemowej. Tradycyjny „Złoty Kwiat” Michała Sokołowskiego wciąż utrzymywał stabilną pozycję w swojej niszy.
Ale w życiu Weroniki zaszły wielkie zmiany. Na międzynarodowej wystawie w Dubaju, gdzie prezentowała swoją kolekcję, poznała Marcusa Steina, właściciela znanego niemieckiego domuWeronika spojrzała przez okno swojego nowego apartamentu w Warszawie, trzymając w dłoniach szkic nowego projektu – pierścionka, który miał być symbolem nie tylko miłości, ale i niezłomności, i zrozumiała, iż czasem rozpad starego świata to początek czegoś piękniejszego.
