Dawno nie bylam na spotkaniu w muzeum, ale bedac na etapie przygotowan do wakacyjnego wyjazdu tytul dzisiejszego spotkania zachecil mnie do podrozy do centrum, znalazlam choćby miejsce do parkowania 5 minut od muzeum.
Przewodnik wybral cztery amerykanskie obrazy, z ktorych tylko jeden przemowil do mnie jako wakacyjna atrakcja (Good Harbor Beach). Pierwszy wybor byl wlasciwie odstraszeniem od wyjazdow, destrukcyjna wizja skutkow globalnego ocieplenia.
Alexis Rockman
Trzy kolejne obrazy z kolekcji “Ashcan School”.
Okolo 1900 roku grupa artystow realistycznych oddzielila sie od amerykanskich impresjonistow i akademikow i rzucila im wyzwanie. Najbardziej wszechstronnie wyszkolonym czlonkiem tej grupy byl Robert Henri (1865–1929), ktory studiowal w Pennsylvania Academy of the Fine Arts pod okiem Thomasa Anshutza, ktory z koleji studiowal u Thomasa Eakinsa, ktory sprzeciwil sie wiktorianskiej przyzwoitosci w swoich zasadach nauczania i w swoich odwaznie realistycznych obrazach. Poczawszy od 1892 roku Henri zostal mentorem czterech filadelfijskich ilustratorow — Williama Jamesa Glackensa, George’a Luksa, Everetta Shinna i Johna Sloana— ktorzy pracowali razem w kilku lokalnych gazetach i w 1904 roku wszyscy przeprowadzili sie do Nowego Jorku.
Henri i jego byli wspolpracownicy z Filadelfii stanowili pierwsze pokolenie tego, co stalo sie znane jako Ashcan School. Termin ten zostal zasugerowany przez rysunek Bellowsa zatytulowany “Disappointments of the Ash Can”. Chociaz artysci z Ashcan nie stanowili zorganizowanej „szkoly” i opowiadali sie za nieco zroznicowanymi stylami i tematami, wszyscy byli miejskimi realistami popierajacymi credo Henriego — „sztuka dla zycia, a nie sztuka dla sztuki”.
Artysci Ashcan koncentrowali sie na przedstawianiu witalnosci Nowego Jorku i dokumentowaniu jego mrocznej strony, uwaznie obserwujac biezace wydarzenia i spoleczna i polityczna retoryke swojej epoki. Stylistycznie polegali na ciemnej palecie, preferowali szerokie, kaligraficzne formy. Nie byli oni ani krytykami spolecznymi, ani reformatorami i nie malowali radykalnej propagandy. Podczas gdy rejestrowali ponure aspekty miejskiej egzystencji, sami prowadzili przyjemne zycie klasy sredniej, cieszac sie nowojorskimi restauracjami, teatrem i wodewilem oraz popularnymi pobliskimi kurortami, takimi jak Coney Island. Poniewaz unikali niepokojow spolecznych i napiec klasowych ich prace nigdy nie byly tak bezposrednie i niepokojace jak prace ich europejskich odpowiednikow.
Wraz z amerykanskimi impresjonistami artysci Ashcan zdefiniowali awangarde w Stanach Zjednoczonych, az do Armory Show w 1913 roku, wystawy, ktora przedstawila amerykanskiej publicznosci prace modernistow: Henri Matisse’a, Pabla Picassa, Marcela Duchampa i innych. Robert Henri i wiekszosc jego kolegow z Ashcan malowali, choćby do lat 40tych XX wieku w przypadku Sloana i Shinna, ale ich kreatywnosc oslabla, a pionierski charakter przygasl.
Café Martin (dawniej Delmonico’s) ok. 1908 – Everett Shinn, papier pastelowy
Na przelomie XX wieku Nowy Jork byl miastem na rozdrozu. Dla mieszkancow miast nowoczesnosc wiazala sie z gwaltownymi zmianami spolecznymi. Everett Shinn zaczynal kariere jako ilustrator gazet i magazynow, specjalizujacy sie w opisywaniu dramatow zycia miejskiego. Jego rysunki i pastele, takie jak Café Martin, skupiaja sie na scenie miejskiej. Ten pastel przedstawia ulice przed popularnym Café Martin w Madison Square Garden. Café Martin znajdowalo sie w miejscu slynnego Delmonico’s, najlepszej nowojorskiej restauracji z wykwintnymi daniami, ale wkrotce zyskalo reputacje przyciagania czlonkow miejskiego polswiatka.
East River Harbor, 1913 – Max Kuehne
Obraz przedstawia niezwykly widok Nowego Jorku patrzac od dokow na Brooklynie do dolnego kranca Manhattanu. Kuehne nie nalezal do kregu Roberta Henriego, ale byl przez krotki czas jego uczniem i wyraznie inspirowal sie przekonaniem Henriego, ze artysci powinni szukac tematu w swoim codziennym otoczeniu. Kuehne czesto tworzyl ramy dla siebie i swoich przyjaciol. Preferowal profil cassetta (po wlosku „pudelko”), ktorego powieszchnie umiejetnie tonowal i rzezbil geometrycznymi i kwiatowymi dekoracjami, jak widac na ramie powyzszego obrazu.
Good Harbor Beach, 1919 – William J. Glackens, farba olejna na plotnie
Glackens przedstawia scene ze wspolczesnego zycia, w ktorej jego zona nosi bardzo nowoczesny kostium kapielowy w porownaniu z bardziej konserwatywnymi plazowiczami. Zywa paleta Glackensa i luzne pociagniecia pedzlem ujawniaja jego podziw dla wspolczesnych francuskich malarzy, takich jak Pierre Auguste Renoir.
Mialam czas, wiec obejrzalam ponownie wystawe Whitfield Lovell: Passages, na ktorej otwarciu bylam dwa tygodnie temu.
