„Wynoś się!” — jak wyrzuciłam teściową i odzyskałam oddech
Słowo „teściowa” od zawsze budziło we mnie niechęć. Może dlatego, iż nigdy nie spotkałam kobiety, która miałaby naprawdę dobre relacje z matką swojego męża. Słyszałam dziesiątki historii, w których to właśnie ona niszczyła związek. Wszystko sprowadzało się do jednego: „Od pierwszego wejrzenia mnie nie zniosła — i zaczęła powoli, ale skutecznie, mnie topić.”
Naiwnie wierzyłam, iż miłość jest silniejsza niż jakiekolwiek intrygi. Że jeżeli uczucie jest prawdziwe, nikt nie stanie między nami. Niestety. Byłam w błędzie.
Pierwsze spotkanie z przyszłą teściową odbyło się niedługo przed wyjazdem mojego ukochanego do wojska. Uznałam, iż to dobry moment — pożegnania zbliżają. Myślałam, iż znajdę z nią wspólny język, przecież jestem dojrzała, wykształcona, mam mnóstwo przyjaciółek po pięćdziesiątce — czym ona może się różnić?
Ale już od pierwszej minuty wiedziałam: ta kobieta mnie nienawidzi. Nie tylko nie lubi — nienawidzi. Za co? Nie miałam pojęcia. Cały dzień pomagałam: zmywałam naczynia, gotowałam, krzątałam się, a ona patrzyła przeze mnie jak przez powietrze.
Minął rok. Zamieszkaliśmy razem po jego powrocie z wojska. Od pierwszego dnia stałam się dla niej „głupiutką, nieporadną dziewuchą”. Wszystko nie tak, wszystko źle. Starałam się jak mogłam, chciałam jej zaimponować, ale w odpowiedzi słyszałam tylko złośliwe uwagi za plecami. A gdy dowiedziałam się, iż obraża mnie przed swoimi koleżankami, coś we mnie pękło.
Rok później wzięliśmy ślub. Bez wystawnego przyjęcia, tylko kameralna kolacja z rodziną. Teściowa nalegała — „jak to bez uroczystości?”. Mieszkaliśmy wtedy z ojcem męża — jego rodzice byli od dawna rozwiedzeni. Ale choćby na odległość potrafiła zatruć nam życie.
— Nie doczekałaś się go z wojska!
— Jesteś beznadziejną gospodynią!
— Nie jesteś go warta!
A przecież gotowałam zupy, drugie dania, kompoty i desery. Sprzątałam codziennie. Pomagałam jej w domu, gdy była taka potrzeba. Ale nic nie było dobre.
Aż nagle zapragnęła wnuków. My z mężem nie byliśmy jeszcze gotowi na dzieci. Wtedy posunęła się dalej — zaczęła szeptać, iż jestem bezpłodna. Tylko na osobności. Żeby nikt nie słyszał. Powiedziałam mężowi. Wściekły, pojechał do niej — wyjaśniać. A ona? Oskarżyła mnie, iż nastawiam go przeciwko niej. Że kłamię. „Ona jest zła, odbiera mi ciebie!” — wrzeszczała.
Pięć lat! Pięć lat żyłam pod tym jarzmem. Zapomniałam, iż mam wyższe wykształcenie, udaną karierę, przyjaciół. Czowałam się jak zero. Płakałam po nocach, unikałam spotkań z nią. Każdy kontakt był jak tortura.
Pewnego dnia przekroczyła granicę. Byłam w ósmym miesiącu ciąży. Ciąża była trudna. Leżałam na kanapie, gdy wtargnęła do domu i zaczęła krzyczeć. Rzuciła oszczerstwami, wspomniała moich rodziców, wymachiwała rękami. Wtedy, sama nie wierząc w siebie, wstałam i powiedziałam stanowczo:
— Wynoś się!
Ona oniemiała. Nie spodziewała się tego. A ja… Poczułam, jak coś we mnie się budzi. Jakby ktoś zdjął ze mnie kajdany. Wypchnęłam ją za drzwi. Bez krzyku. Spokojnie. Ale z wewnętrzną siłą, której wcześniej nie miałam. I zrozumiałam: nigdy więcej nie pozwolę, by ktoś mnie upokarzał. To moje życie. I to ja decyduję, kto w nim zostanie.
Tej nocy poważnie porozmawiałam z mężem. Bez histerii. Zrozumiał wszystko. Znał charakter swojej matki. Wybrał — mnie.
Minęły trzy lata. Oddycham. Żyję. Mamy cudowną córeczkę. Teściowa? Widujemy się czasem — kilka razy w roku. Witamy się zdawkowymi słowami. Widuje wnuczkę — kiedy i gdzie ja zdecyduję. Nie przeszkadzam, ale też nie wpuszczam jej do domu.
Nie czuję winy. Mówią, iż to „nie ludzkie”. A ja powiem — to sprawiedliwe. Szanuję ją — za to, iż urodziła mojego męża. Ale nic więcej. Nie ma władzy nad moim życiem. I najważniejsze — jestem wdzięczna sobie, iż pewnego dnia zebrałam odwagę i powiedziałam: „Dość!”
Pięć lat zostało mi odebrane. Ale teraz mam wolność. I to najlepszy prezent, jaki mogłam sobie podarować.
**Życie uczy, iż czasem trzeba postawić granice — choćby kosztem burzy. Bo tylko wtedy odnajdziesz spokój.**
