**Dziennik Anny**
Gotowałam kotlety, gdy zadzwonili do drzwi. Wyszłam z kuchni, by otworzyć.
— Mamo, to do mnie — zatrzymał mnie głos córki. — Ja otworzę.
— Dobrze. Nie wiedziałam…
— No i po co stoisz? Idź smażyć swoje kotlety — rzuciła rozdrażniona córka, odwracając się ode w drzwiach.
— Dlaczego „swoje”? Kupiłam mielone w Delikatesach…
— Mamo, zamknij drzwi — Ola przewróciła oczami.
— Mogłaś od razu powiedzieć. — Wróciłam do kuchni, przymykając za sobą drzwi.
Podeszłam do kuchenki, zgasiłam gaz pod patelnią. Po chwili zdjęłam fartuch i wyszłam.
W przedpokoju Ola nakładała kurtkę. Obok stał Kamil, jej kolega, wpatrzony w nią z zachwytem.
— Witaj, Kamil. Gdzie się wybieracie? Zostańcie na kolację.
— Dzień dobry — uśmiechnął się chłopak, spoglądając pytająco na Olę.
— Spieszymy się — odparła, nie patrząc na mnie.
— Może jednak zostaniecie? Wszystko gotowe — powtórzyłam.
Kamil zawahał się.
— Nie! — ostro przerwała Ola. — Chodźmy. — Wzięła go pod rękę i otworzyła drzwi. — Mamo, zamkniesz?
Podeszłam do drzwi, ale nie zamknęłam ich do końca, nasłuchując rozmowy na klatce.
— Dlaczego tak ostro do niej mówisz? Pachnie pysznie, chętnie bym zjadł kotlety.
— Chodźmy. Zjemy coś w kawiarni. Mam dość jej kotletów — burknęła córka.
— Jak możesz mieć ich dość? Uwielbiam kotlety twojej mamy, jadłbym je codziennie — mówił Kamil.
Nie dosłyszałam, co odpowiedziała Ola. Głosy oddalały się po schodach.
ZamknZamknęłam drzwi, patrząc na tęsknotę w oczach Kamila, i pomyślałam, iż może jednak warto robić kotlety, ale najpierw dla siebie.
