– To ja nie rozumiem, zamierzasz świętować swoje urodziny czy nie? – pytam Irenę, moją młodszą siostrę. – Nie wiem, ale raczej nie. Widzisz przecież, jaka jest u mnie sytuacja – odpowiada Irena. – Ale przecież masz jubileusz, siostrzyczko! Nie wypada choćby kawy nie wypić – próbowałam przekonać Irenę, iż całkowita rezygnacja z obchodów 35. urodzin to nie jest najlepsze rozwiązanie. Tym bardziej iż już wymyśliłam, co jej podaruję

Czy ja dobrze rozumiem, iż zamierzasz świętować swoje urodziny, czy nie? – zapytałam Irenę, moją młodszą siostrę.

– Nie wiem, ale raczej nie – odpowiedziała. – Widzisz przecież, jaka jest u mnie sytuacja.

– Ale to przecież twój jubileusz, siostrzyczko! Nie wypada choćby kawy nie wypić – próbowałam przekonać Irenę, iż całkowita rezygnacja z obchodów 35. urodzin to nie najlepsze rozwiązanie.

Tym bardziej iż już wymyśliłam, co jej podaruję – postanowiłam, iż tym razem dam jej tysiąc złotych, aby mogła kupić sobie coś, na co ma ochotę.

Dzieli nas tylko dwa lata różnicy, jestem starsza. Moje życie osobiste niestety się nie ułożyło – rozwiodłam się z mężem, nie przeżywszy z nim choćby dwóch lat, a dzieci nie mieliśmy. Po raz drugi już nie wyszłam za mąż, dlatego poświęciłam się pracy, zrobiłam niezłą karierę i dobrze zarabiam.

Sama kupiłam sobie mieszkanie i samochód, co roku wyjeżdżam za granicę na wakacje. Za swoją rodzinę uważam rodzinę siostry – jej dzieci są dla mnie jak własne, a ma ich aż czworo.

Oczywiście Irenie i jej mężowi jest ciężko, dlatego kiedy mogę, staram się im pomagać. Siostra czuje się nieswojo, przyjmując ode mnie pomoc finansową, więc zwykle zabieram siostrzeńców na zakupy i kupuję im to, czego potrzebują, szczególnie dwóm młodszym dziewczynkom, które zawsze chętnie mi towarzyszą w centrum handlowym.

Irena postanowiła nie świętować urodzin, więc wymyśliłam, iż zaproszę ją do galerii handlowej i zrobię dla niej coś wyjątkowego, co zapamięta na długo.

Po rozmowie z siostrą ledwo odłożyłam telefon, gdy nagle zadzwoniła do mnie jej najstarsza córka, Marta, która ma już 15 lat.

– Ciociu Anno, wiem, dlaczego mama nie chce świętować – powiedziała.

– I dlaczego? – zapytałam zdziwiona.

– Ale obiecaj, iż mnie nie wydasz.

– Nie wydam – zapewniłam.

– Chodzi o to, iż mama zgubiła twoją kolczyk i nie może go znaleźć. Szukaliśmy już wszyscy razem, ale nigdzie go nie ma. I teraz mama zastanawia się, skąd wziąć pieniądze, żeby ci to jakoś wynagrodzić.

– Rozumiem. Dziękuję, Marto – powiedziałam. – I nie martw się o nic, to zostanie między nami, obiecuję.

Kilka miesięcy temu Irena wybierała się na wesele znajomych i pożyczyłam jej swoje kolczyki z drogocennym kamieniem. Nie chciała ich brać, ale tak pięknie jej pasowały, iż nalegałam, myśląc, iż nic się nie stanie, jeżeli ponosi je trochę dłużej, choćby po weselu. W końcu miałam jeszcze inne, a te tylko leżały w pudełku.

Informacja od siostrzenicy nie tylko mnie zaskoczyła, ale też całkowicie zmieniła moje plany dotyczące prezentu dla Ireny.

W dniu jej urodzin wstałam wcześnie rano i od razu do niej zadzwoniłam.

– Nie chcę słyszeć żadnych wymówek, zbieraj się i jedź do centrum handlowego, czekam na ciebie za godzinę.

Irena przyjechała w niezbyt dobrym nastroju, ale gwałtownie to zmieniłam. Najpierw poszłyśmy do fryzjera, u którego wcześniej zrobiłam rezerwację.

Potem ruszyłyśmy na zakupy, a ja, zgodnie z planem, kupiłam siostrze kilka ubrań. Gdy byłyśmy już piękne i trochę zmęczone, usiadłyśmy w kawiarni.

Spojrzałam na Irenę i powiedziałam:

– Irenko, jesteś śliczna, ale czegoś ci brakuje.

– Czego? – zapytała zdziwiona.

Wyjęłam z torebki małe pudełeczko.

– Tego. Otwórz i zobacz, czy ci się podoba.

Irena otworzyła pudełko i w jej oczach pojawiło się tyle radości, gdy zobaczyła nowe kolczyki.

– Dziękuję – powiedziała. – Ale nie mogę ich przyjąć, bo zgubiłam twoją kolczyk i teraz nie wiem, jak ci go oddać.

– Ileż można się zamartwiać, zapomnij o nim. Ty jesteś dla mnie o wiele cenniejsza niż jakiekolwiek kolczyki. A te załóż od razu, mam nadzieję, iż ci się spodobają.

Gdy tylko Marta mi wszystko powiedziała, natychmiast poszłam do jubilera i kupiłam kolejne, bardzo piękne kolczyki z drogocennym kamieniem. Kosztowały niemało, ale moja siostrzyczka zasłużyła na taki prezent.

A dlaczego nie? Skoro mogłam sprawić jej taką przyjemność? W końcu bliscy ludzie są o wiele cenniejsi niż jakiekolwiek rzeczy.