Teściowie zaprosili nas w gości. Gdy zobaczyłam ich stół, byłam zszokowana do głębi serca.
Przez trzy dni przygotowywałam się na wizytę teściów, jakbym miała zdawać istotny egzamin. Dorastałam na wsi pod Łodzią, gdzie gościnność była nie tylko tradycją, ale także świętym obowiązkiem. Od małego mnie uczono, iż gość musi wyjść syty i zadowolony, choćby jeżeli trzeba będzie oddać ostatnie. W naszym domu stół zawsze uginał się pod ciężarem jedzenia – wędliny, domowe sery, warzywa, przystawki, ciasta. To nie było tylko poczęstunek, ale oznaka szacunku, symbol ciepła i hojności.
Nasza córka Marta wyszła za mąż kilka miesięcy temu. Z teściami już się spotykaliśmy, ale tylko na neutralnym gruncie – w kawiarni, na weselu. W naszym domu, w przytulnym mieszkaniu na obrzeżach miasta, jeszcze nie byli, dlatego drżałam z nerwów, jak wszystko pójdzie. Sama zaproponowałam, aby przyszli w niedzielę – chciałam, żebyśmy się do siebie zbliżyli, poznali lepiej. Teściowa, Elżbieta Kowalska, zgodziła się z entuzjazmem, a ja od razu przystąpiłam do działania: zrobiłam zakupy, zaopatrzyłam się w owoce, lody, upiekłam mój popisowy tort z kremem i orzechami. Gościnność mam we krwi i dałam z siebie wszystko, by ich nie zawieść.
Teściowie okazali się ludźmi inteligentnymi – oboje są wykładowcami na uniwersytecie, z manierami i rozumem, które wzbudzają szacunek od razu. Bałam się, iż nie będziemy mieli o czym rozmawiać, iż między nami zapadnie niezręczna cisza, ale wieczór minął zaskakująco ciepło. Rozmawialiśmy o przyszłości naszych dzieci, żartowaliśmy, śmialiśmy się, siedzieliśmy do późna. Marta z mężem dołączyli do nas pod wieczór i atmosfera stała się jeszcze bardziej domowa. Na końcu teściowie zaprosili nas do siebie za tydzień. Zrozumiałam, iż im się u nas podobało, a to ogrzało mi serce.
Zaproszenie bardzo mnie ucieszyło. choćby kupiłam nową sukienkę – granatową, z eleganckim dekoltem, aby wyglądać godnie. Oczywiście, znowu upiekłam tort – te sklepowe mi nie smakują, bo brakuje w nich duszy. Mąż, Piotr, rano marudził, iż chciałby coś zjeść przed wyjściem, ale ja odparłam: „Elżbieta powiedziała, iż przygotowuje się na naszą wizytę. Przyjdziesz syty – obrazi się! Wytrzymaj”. Westchnął, ale posłuchał.
Kiedy przyjechaliśmy do ich mieszkania w mieście, oniemiałam z zachwytu. Wnętrze wyglądało jak z magazynu: świeży remont, drogie meble, gustowne detale. Oczekiwałam czegoś wyjątkowego, ciesząc się na przytulny wieczór. Ale kiedy zaprowadzono nas do salonu i zobaczyłam ich stół, serce mi zamarło z szoku. Był… pusty. Ani talerza, ani serwetki, ani śladu poczęstunku. „Herbata czy kawa?” – zapytała teściowa z lekkim uśmiechem, jakby to było oczywiste. Jedynym poczęstunkiem był mój tort, który pochwaliła i poprosiła o przepis. Herbata z kawałkiem tortu – oto nasza „uczta”.
Patrzyłam na ten pusty stół i czułam, jak w środku rośnie węzeł żalu i niezrozumienia. Piotr siedział obok, a ja widziałam, jak w jego oczach tli się głodne rozczarowanie. Milczał, ale wiedziałam, iż liczy minuty do powrotu do domu. Wykrzesałam z siebie uśmiech i powiedziałam, iż pora się zbierać. Podziękowaliśmy, pożegnaliśmy się, a teściowie jakby nigdy nic, oznajmili, iż w przyszłym tygodniu znów do nas przyjdą. Nic dziwnego – u nas przecież stół zawsze ugina się od jedzenia, a nie tkwi samotnie z jedną filiżanką herbaty!
W samochodzie, gdy wracaliśmy, nie mogłam wyrzucić z głowy tego obrazu. Jak można tak przyjmować gości? Myślałam o naszych rodzinach, o przepaści w pojmowaniu gościnności, która się między nami rozwarła. Dla mnie stół to serce domu, symbol troski, a dla nich, najwyraźniej, po prostu mebel. Piotr milczał, ale wiedziałam, iż marzy o pieczonym kurczaku, który czekał na nas w lodówce. Rano nie pozwoliłam mu go zjeść, a teraz patrzył przez okno jak człowiek, którego zdradzono. Sama czułam się oszukana – nie jedzeniem, ale obojętnością, której nie spodziewałam się od ludzi, którzy stali się częścią naszej rodziny.
