Teściowa wieszła mój zupę ze słowami: „Nauczę cię gotować”, ale potem to ja nauczyłam ją życia według harmonogramu w domu opieki, który sama kupiłam.
Pokrywka garnka cicho zadźwięczała o blat. Wyłączyłam kuchenkę i zmęczona uśmiechnęłam się do swojego odbicia w szafce.
Gorąca, sycąca zupa. Krzysiek wróci z pracy i w końcu zjemy rodzinną kolację.
Do kuchni, bez ukrywania się, weszła teściowa, Barbara Janowska. Poruszała się po moim małym mieszkaniu jak gospodyni na inspekcji, a jej wzrok prześlizgnął się po mnie z tym znanym, ledwo zauważalnym lekceważeniem.
Co to u ciebie?
Zupa. Gorąca.
Bez pozwolenia wzięła chochlę, nabrała trochę, podniosła do ust. Jej twarz wykrzywiła się, jakby skosztowała trucizny. Zamarłam, już wiedząc, co będzie dalej.
To dobierała słowa, patrząc na mnie z nieskrywaną odrazą. To się nie nadaje do jedzenia. Woda. Pusta w smaku.
Sekunda. I odwróciła się, wylewając wszystko z garnka do zlewu.
Rosół, mięso, warzy wszystko, na co poświęciłam ostatnią godzinę po pracy, zniknęło w wirze wody.
Patrzyłam na pusty garnek. Potem na nią.
Nie przejmuj się poklepała mnie protekcjonalnie po ramieniu. Od tego gestu zrobiło mi się jeszcze gorzej. Nauczę cię gotować. Dla mojego syna.
W tej chwili do kuchni zajrzał Krzysiek, przyciągnięty hałasem. Zobaczył pusty garnek, rozchlapane jedzenie przy zlewie i napiętą twarz matki.
Mamo, co się stało? Aniu, co jest?
Nic, synku Barbara Janowska przejęła inicjatywę. Ania się trochę zmęczyła, postanowiła nas nakarmić półproduktami. Ale ja jestem, wszystko naprawię. Zaraz ugotuję sprawną kolację.
Krzysiek spojrzał na mnie. I w jego oczach nie było wsparcia. Tylko zmęczone, wyćwiczone latami błaganie „proszę, nie zaczynaj”.
Wyrósł pod tym naciskiem, dla niego awantura była gorsza niż upokorzenie. I nie zaczęłam. W milczeniu wzięłam gąbkę i zaczęłam wycierać zlew.
Moja słabość tkwiła w pragnieniu zachowania kruchego spokoju dla męża, który panicznie bał się konfliktów z matką.
O, patrz już komenderowała teściowa, zaglądając do lodówki. Mięso trzeba brać inne. I zasmażkę robić inaczej.
Mówiła, a ja nie słyszałam słów.
Czułam tylko, jak jej głos, jej obecność wypycha mnie z mojej kuchni, z mojego życia. Nie tylko wylała zupę. Pokazała mi moje miejsce.
Pięcioletni Staś, nasz syn, wbiegł do kuchni i przytulił się do mojej nogi.
Mamo, jestem głodny.
Zaraz babcia ugotuje odpowiedziała za mnie Barbara Janowska, choćby się nie odwracając. Babcia zrobi smacznie. Nie tak jak niektóre.
Pochyliłam się do synka i objęłam go. Jego małe rączki objęły mnie za szyję i tylko to powstrzymało mnie od krzyku.
Patrzyłam na plecy teściowej, która już z zawodową wprawą kroiła warzywa moimi nożami, i nie myślałam o złości.
Nie. Myślałam o tym, iż niektóre lekcje trzeba odrobić bardzo dokładnie. Zwłaszcza jak uczyć innych.
„Lekcje” zaczęły się już następnego dnia. Barbara Janowska, która wcześniej przychodziła dwa razy w tygodniu, teraz pojawiała się codziennie.
Jej „pomoc” zamieniła się w totalną kontrolę. Przestawiła wszystko w szafkach, wyrzuciła moje ulubione przyprawy. W wieczór postanowiłam porozmawiać z Krzyśkiem.
Poczekałam, aż Staś zaśnie, i podeszłam do męża, który siedział z laptopem.
Krzysiek, musimy porozmawiać o twojej mamie.
Aniu, proszę, padam z nóg choćby nie podniósł głowy. Co znowu jest nie tak? Ona przecież pomaga.
Ona nie pomaga. Ona mnie wypycha z domu. Wszystko robi po swojemu.
Po prostu dba, żebyśmy dobrze jedli. Tak ma w zwyczaju. Naprawdę tak ciężko powiedzieć „dziękuję”? wytarł skronie. Wiesz, iż z nią się nie dyskutuje. Łatwiej się zgodzić.
Łatwiej. To było jego życiowe credo w relacjach z matką.
Moja kolejna próba była jeszcze żałośniejsza. Postanowiłam porozmawiać z nią wprost.
Barbaro Janowska, bardzo dziękuję za troskę, ale chciałabym sama prowadzić gospodarstwo.
Spojrzała na mnie, a w jej oczach pojawił się triumfalny błysk. Głośno, z przesadą westchnęła:
Wiedziałam! Przeszkadzam! Wybacz, Aniu, iż się wtrącam. Stara głupia, chciałam dobrze. Dla naszego Staśka
Teatralnie złapała swoją torbę. Krzysiek, który wyszedł z pokoju, zobaczył finał tej sceny. Jego twarz stężała.
Ania, co ty robisz, wyrzucasz moją matkę?
Znowu przegrałam. Tym razem wyglądałam jak prawdziwy potwór.
Presja rosła. Teraz krytykowała nie tylko jedzenie, ale i moje metody wychowania Stasia. Jestem za miękka. Pozwalam mu oglądać bajki. Źle go ubieram.
A przy tym sama podsuwała mu czekoladki, których nie mógł jeść przez alergię.
To nasz sekret szeptała wnukowi. Mamy nie mów, ona taka surowa.
W nocy, gdy wszyscy spali, siadałam do laptopa. To była moja przystań. Mój mały świat.
Pracowałam jako freelancerka zajmowałam się UI designem. Krzysiek uważał to za moje hobby, „zabawę”, i nie interesował się tym.
Dla mnie to była jedyna przestrzeń, gdzie decydowałam sama. Moja wiedza i zdanie miały znaczenie.
Ostatnia kropla przelała się w czwartek. Staś obudził się z lekkim kaszlem. Zadzwoniłam do lekarza, dostałam zalecenia, zostawiłam syna w domu.
Barbara Janowska oczywiście natychmiast przybiegła „ratować wnuczka”.
Musiałam gwałtownie skoczyć do apteki po syrop. Prosiłam, żeby nic nie robiła do mojego powrotu.
Tylko herbatę z malinami, dobrze? Nic więcej.
Oczywiście, oczywiście. Idź. Matka wie lepiej.
Wróciłam po czterdziestu minutach. W mieszkaniu unosił się ostry zapach kamfory i octu. Rzuciłam się do pokoju dziecięcego.
Staś leżał w łóżku, ciężko odd
