Teściowa wylała mój zupę, mówiąc: Nauczę cię gotować, ale to ja później nauczyłam ją żyć według harmonogramu w domu opieki, który sama kupiłam. Pokrywka garnka cicho zadzwoniła o blat. Wyłączyłam gaz i zmęczonym uśmiechem przywitałam swoje odbicie w szafce kuchennej.
Gorąca, sycąca zupa. Krzysiek wróci z pracy i wreszcie zjemy razem rodzinną kolację.
Do kuchni weszła teściowa, Halina Pawłowska, nie kryjąc się. Poruszała się po moim małym mieszkaniu jak gospodyni na inspekcji, a jej wzrok przesunął się po mnie z tym znanym, ledwo zauważalnym lekceważeniem.
Co to ma być?
Zupa. Gorąca.
Bez pozwolenia wzięła chochlę, nabrała trochę, przyniosła do ust. Jej twarz wykrzywiła się, jakby spróbowała trucizny. Zastygłam, już wiedząc, co będzie dalej.
To dobierała słowa, patrząc na mnie z nieskrywaną odrazą. To nie do zjedzenia. Woda. Pusta w smaku.
Sekunda. I odwróciła się, wylewając wszystko z garnka do zlewu.
Rosół, mięso, warzywa wszystko, na co poświęciłam ostatnią godzinę po pracy, zniknęło w wirze wody.
Patrzyłam na pusty garnek. Potem na nią.
Nie przejmuj się powiedziała protekcjonalnie, klepiąc mnie po ramieniu. Ten gest sprawił, iż było jeszcze gorzej. Nauczę cię gotować. Dla mojego syna.
W tej chwili do kuchni zajrzał Krzysiek, zwabiony hałasem. Zobaczył pusty garnek, rozpryski przy zlewie i napiętą twarz matki.
Mamo, co się stało? Aniu, o co chodzi?
Nic, synku Halina Pawłowska przejęła inicjatywę. Anulka trochę zmęczona, chciała nas nakarmić półproduktami. Ale ja jestem, wszystko naprawię. Zaraz ugotuję prawdziwą kolację.
Krzysiek spojrzał na mnie. I w jego oczach nie było wsparcia. Tylko zmęczone, wyćwiczone latami błaganie proszę, tylko nie zaczynaj.
Wyrósł pod tym ciśnieniem, dla niego awantura była gorsza niż upokorzenie. I nie zaczęłam. Cicho wzięłam gąbkę i zaczęłam wycierać zlew.
Moja słabość polegała na tym na pragnieniu zachowania kruchego spokoju dla męża, który panicznie bał się konfliktów z matką.
O, patrz komenderowała już teściowa, zaglądając do lodówki. Mięso trzeba brać inne. I zasmażkę robić inaczej.
Mówiła, a ja nie słyszałam słów.
Czułam tylko, jak jej głos, jej obecność wypiera mnie z mojej kuchni, z mojego życia. Nie tylko wylała zupę. Pokazała mi moje miejsce.
Pięcioletni Staś, nasz syn, wbiegł do kuchni i przytulił się do mojej nogi.
Mamo, jestem głodny.
Zaraz babcia ugotuje odpowiedziała za mnie Halina Pawłowska, nie odwracając się. Babcia zrobi smacznie. Nie to, co niektórzy.
Pochyliłam się do syna i objęłam go. Jego małe rączki objęły mnie za szyję i tylko to powstrzymało mnie od krzyku.
Patrzyłam na plecy teściowej, która już z zawodową wprawą kroiła warzywa moimi nożami, i nie myślałam o złości.
Nie. Myślałam o tym, iż niektóre lekcje trzeba odrobić bardzo dokładnie. Zwłaszcza jak uczyć innych.
Lekcje zaczęły się już następnego dnia. Halina Pawłowska, która wcześniej przychodziła dwa razy w tygodniu, teraz pojawiała się codziennie.
Jej pomoc zamieniła się w totalną kontrolę. Przestawiła wszystko w szafkach, wyrzuciła moje ulubione przyprawy. Wieczorem postanowiłam porozmawiać z Krzysiem.
Poczekałam, aż Staś zaśnie, i podeszłam do męża, który siedział z laptopem.
Krzysiu, musimy porozmawiać o twojej mamie.
Aniu, proszę, ledwo żyję choćby nie podniósł głowy. Co znowu nie tak? Przecież pomaga.
Nie pomaga. Wypiera mnie z domu. Wszystko robi po swojemu.
Po prostu dba, żebyśmy jedli normalnie. Taka już jest. Naprawdę trudno powiedzieć dziękuję? przetarł skronie. Wiesz, z nią się nie dyskutuje. Łatwiej się zgodzić.
Łatwiej. To było jego życiowe motto w relacjach z matką.
Następna próba była jeszcze żałośniejsza. Postanowiłam porozmawiać z nią wprost.
Halino Pawłowska, bardzo dziękuję za troskę, ale chciałabym sama prowadzić gospodarstwo.
Spojrzała na mnie, a w jej oczach pojawił się triumfalny błysk. Głośno, z przesadą westchnęła:
Wiedziałam! Przeszkadzam! Wybacz, Anulko, iż się wtrącam. Stara głupia, chciałam dobrze. Dla wnuka się starałam, dla Stasia
Teatralnie złapała swoją torbę. Krzysiek, który wyszedł z pokoju, zobaczył właśnie finał tej sceny. Jego twarz stężała.
Ania, co ty, wyrzucasz moją matkę?
Znowu przegrałam. I tym razem wyglądałam jak potwór.
Nacisk narastał. Teraz krytykowała nie tylko jedzenie, ale i moje metody wychowawcze. Jestem za miękka. Pozwalam mu oglądać bajki. Źle go ubieram.
A sama podsuwała mu w sekrecie czekoladki, których nie mógł jeść przez alergię.
To nasz sekret szeptała wnukowi. Mamie nie mów, ona taka surowa.
W nocy, gdy wszyscy spali, siadałam do laptopa. To była moja przystań. Mój mały świat.
Pracowałam jako freelancerka zajmowałam się UI designem. Krzysiek uważał to za moje hobby, zabawę, i nie interesował się tym.
A dla mnie to była jedyna przestrzeń, gdzie sama coś decydowałam. Gdzie moja wiedza i zdanie miały znaczenie.
Ostatnia kropla spadła w czwartek. Staś obudził się z lekkim kaszlem. Zadzwoniłam do lekarza, dostałam zalecenia, zostawiłam syna w domu.
Halina Pawłowska oczywiście od razu przybiegła ratować wnuka.
Musiałam gwałtownie skoczyć do apteki po syrop. Błagałam ją, żeby nic nie robiła do mojego powrotu.
Tylko herbatę z malinami, dobrze? Nic więcej.
Oczywiście, oczywiście. Idź. Matka wie lepiej.
Wróciłam po czterdziestu minutach. W mieszkaniu unosił się ostry zapach kamfory i octu. Rzuciłam się do pokoju dziecięcego.
Staś leżał w łóż
