Pokrywka garnka cicho zadźwięczała o blat. Wyłączyłam kuchenkę i zmęczona uśmiechnęłam się do swojego odbicia w szafce kuchennej.
Gorący, aromatyczny rosół. Darek wróci z pracy i wreszcie zjemy razem rodzinną kolację.
Do kuchni, nie kryjąc się, weszła teściowa, Teresa Nowak. Poruszała się po moim maleńkim mieszkaniu jak inspektorka podczas przeglądu, a jej wzrok przesunął się po mnie z tym znajomym, ledwo dostrzegalnym lekceważeniem.
Co to u ciebie?
Rosół. Gorący.
Bez pozwolenia wzięła chochlę, nabrała trochę, podniosła do ust. Jej twarz wykrzywiła się, jakby skosztowała trucizny. Zastygłam, już wiedząc, co nastąpi.
To dobierała słowa, patrząc na mnie z nieukrywaną odrazą. To jest niejadalne. Woda. Smakuje jak pusta przestrzeń.
Sekunda. I odwróciła się, wylewając zawartość garnka do zlewu.
Wywar, mięso, warzywa wszystko, co przygotowywałam przez ostatnią godzinę po pracy, zniknęło w wirze wody.
Patrzyłam na pusty garnek. Potem na nią.
Nie przejmuj się, pobłażliwie klepnęła mnie po ramieniu. Ten gest sprawił, iż było jeszcze gorzej. Nauczę cię gotować. Dla mojego syna.
W tym momencie do kuchni zajrzał Darek, zwabiony hałasem. Zobaczył pusty garnek, rozpryski przy zlewie i napiętą twarz matki.
Mamo, co się stało? Ewo, co ty?
Nic, synku, Teresa przejęła inicjatywę. Ewka się trochę zmęczyła, chciała nas nakarmić półproduktami. Ale ja tu jestem, wszystko naprawię. Zaraz ugotuję prawdziwą kolację.
Darek spojrzał na mnie. W jego oczach nie było wsparcia. Tylko zmęczona, wyćwiczona latami prośba proszę, tylko nie zaczynaj.
Wychował się pod tym naciskiem, dla niego awantura była gorsza niż upokorzenie. I nie zaczęłam. Cicho wzięłam gąbkę i zaczęłam wycierać zlew.
Moja słabość polegała na tym na pragnieniu zachowania kruchego spokoju dla męża, który panicznie bał się konfliktów z matką.
Patrz, komenderowała już teściowa, zaglądając do lodówki. Mięso trzeba brać inne. I zasmażkę robić inaczej.
Mówiła, ale ja nie słyszałam słów.
Czułam tylko, jak jej głos, jej obecność wypycha mnie z mojej własnej kuchni, z mojego życia. Nie tylko wylała rosół. Pokazała mi moje miejsce.
Pięcioletni Kuba, nasz syn, wbiegł do kuchni i przytulił się do mojej nogi.
Mamo, jestem głodny.
Zaraz babcia zrobi, odpowiedziała za mnie Teresa, choćby się nie odwracając. Babcia zrobi smacznie. Nie tak jak niektóre.
Pochyliłam się do syna i objęłam go. Jego małe rączki objęły mnie za szyję tylko to powstrzymało mnie od krzyku.
Patrzyłam na plecy teściowej, która już z zawodową wprawą kroiła warzywa moimi nożami, i nie myślałam o złości.
Nie. Myślałam o tym, iż niektóre lekcje trzeba przyswoić bardzo wyraźnie. Zwłaszcza jak nauczać innych.
Lekcje zaczęły się już następnego dnia. Teresa, która wcześniej przychodziła dwa razy w tygodniu, teraz pojawiała się codziennie.
Jej pomoc przerodziła się w totalną kontrolę. Przestawiła wszystko w szafkach, wyrzuciła moje ulubione przyprawy. Wieczorem postanowiłam porozmawiać z Darkiem.
Czekałam, aż Kuba zaśnie, i podeszłam do męża, który siedział z laptopem.
Darku, musimy porozmawiać o twojej mamie.
Ewo, proszę, ledwo żyję, choćby nie podniósł głowy. Co znowu nie tak? Ona przecież pomaga.
Ona nie pomaga. Wypiera mnie z domu. Wszystko robi po swojemu.
Ona po prostu dba, żebyśmy jedli porządnie. Tak ma w zwyczaju. Czy to takie trudne powiedzieć dziękuję? przetarł skronie. Wiesz, iż z nią się kłócić nie ma sensu. Łatwiej się zgodzić.
Łatwiej. To było jego życiowe credo w relacjach z matką.
Moja kolejna próba była jeszcze żałośniejsza. Postanowiłam porozmawiać z nią bezpośrednio.
Tereso, bardzo dziękuję za troskę, ale chciałabym prowadzić gospodarstwo samodzielnie.
Spojrzała na mnie, a w jej oczach pojawił się triumfalny blask. Z westchnieniem pełnym dramatyzmu powiedziała:
Wiedziałam! Przeszkadzam! Wybacz, Ewuniu, iż się wtrącam. Stara głupia, chciałam przecież dobrze. Dla wnuczka starałam się, dla Kubusia
Z teatralnym gestem chwyciła swoją torebkę. Darek, który wyszedł z pokoju, zobaczył właśnie finał tej sceny. Jego twarz stężała.
Ewo, co ty, wyrzucasz moją matkę?
Znów przegrałam. Tym razem wyglądałam jak prawdziwy potwór.
Nacisk narastał. Teraz krytykowała nie tylko jedzenie, ale i moje metody wychowania Kuby. Jestem zbyt miękka. Pozwalam mu oglądać bajki. Źle go ubieram.
A jednocześnie sama podsuwała mu czekoladki, których nie mógł jeść z powodu alergii.
To nasz sekret, szeptała wnuczkowi. Mamie nie powiemy, ona taka surowa.
Nocą, gdy wszyscy spali, siadałam do laptopa. To była moja przystań. Mój mały świat.
Pracowałam jako freelancerka zajmowałam się projektowaniem interfejsów. Darek uważał to za moje hobby, zabawę, i nie zagłębiał się.
Dla mnie to była jedyna przestrzeń, w której decydowałam sama. Gdzie moja wiedza i zdanie miały znaczenie.
Ostateczna kropka postawiona została w czwartek. Kuba obudził się z lekkim kaszlem. Zadzwoniłam do lekarza, dostałam zalecenia, zostawiłam go w domu.
Teresa, oczywiście, natychmiast przyleciała ratować wnuczka.
Musiałam gwałtownie wyjść do apteki po syrop. Błagałam ją, żeby nic nie robiła do mojego powrotu.
Tylko herbatę z malinami, dobrze? Nic więcej.
Oczywiście-oczywiście. Idź. Mama wie najlepiej.
Wróciłam po czterdziestu minutach. W mieszkaniu unosił się ostry zapach kamfory i octu. Pobiegłam do pokoju dziecka.
Kuba leżał w łóżku, ciężko oddychał, twarz miał pokrytą czerwonymi plamami. Chrypiał.
