Teściowa poprosiła mnie, żebym nie przychodziła na jej urodziny, które sama zorganizowałam w swoim domu.

Moja teściowa poprosiła mnie, żebym wyszła z przyjęcia urodzinowego, które sama zorganizowałam w moim domu.
Kiedy Barbara, moja teściowa, wyznała, iż marzy o świętowaniu swoich sześćdziesiątych urodzin w eleganckiej oprawie, nie wahałam się ani chwili mój dom był do tego idealny. Dla mnie to nie był tylko gest gościnności chciałam zrobić dla niej coś naprawdę wyjątkowego.
Jestem architektką wnętrz, a mój dom odzwierciedla mój styl: miękkie, złote światło, eleganckie linie, przytulność stworzona przez kwiatowe dewelacje i naturalne materiały. Każdy, kto tu pierwszy raz wchodzi, zatrzymuje się na chwilę, by przyjrzeć się detalom. Barbara też nie była wyjątkiem.
Marzyła o wieczorze, którego nie zapomni. Postanowiłam zrobić wszystko, by ta impreza była piękna i niezapomniana.
Zaplanowałam każdy szczegół: łuki z frezji i róż, przytłumione światło podkreślające subtelne odcienie wnętrza, starannie nakryte stoły z talerzami w złotych obramowaniach, manualnie pisane wizytówki z imionami gości, serwetki przewiązane gałązkami rozmarynu. Wybrałam muzykę, która płynnie przechodziła od lekkich jazzowych motywów do disco hitów, o których Barbara sama mówiła, iż je uwielbia. choćby koktajle nosiły jej imię.
Zaprojektowałam zaproszenia kremowy, teksturowany papier, opieczętowany różowym woskiem, eleganckie pismo odręczne z delikatnym wzorem kwiatowym. Zamówiłam tort ze złotymi dekoracjami i jej imieniem, przygotowałam fotobudkę z kwiatami i świecami.
Wiedziałam, iż to duże przedsięwzięcie, ale czułam, iż zasługuje na taką uroczystość. Barbara sama wychowała mojego męża, Jacka, ciężko pracując, by dać mu wszystko, czego potrzebował. Niestety, Jacek nie mógł być obecny był w podróży służbowej, a ja chciałam, by ten wieczór mimo wszystko był dla niej wyjątkowy.
Gdy zegar wybił wpół do szóstej, wszystko było gotowe: jedzenie grzało się w piekarniku, napoje czekały w dzbankach, a dom wypełniał zapach cytrusów i świeżych kwiatów. I wtedy przyszła Barbara w granatowej satynowej sukni, z perłowym naszyjnikiem i wielkimi okularami przeciwsłonecznymi, których choćby nie zdjęła w środku. Przeszła przez salon, uważnie przyglądając się każdemu szczegółowi, po czym powiedziała z powściągliwością:
Bardzo ładnie. Dziękuję, iż wszystko przygotowałaś.
A potem dodała coś, czego zupełnie się nie spodziewałam:
Myślę, iż dziś wieczorem powinnaś odpocząć. To będzie kameralne, rodzinne spotkanie.
Byłam zaskoczona, ale nie chciałam psuć atmosfery przed przybyciem gości, więc po prostu odpowiedziałam, iż rozumiem. Wzięłam torbę i poszłam do mojej przyjaciółki, Kasi, która natychmiast zaproponowała, byśmy spędziły wieczór w spa. Piłyśmy herbatę i koktajle, rozmawiałyśmy i śmiałyśmy się, gdy opowiadałam jej o zdarzeniach tego dnia.
Później dowiedziałam się, iż w domu wszystko potoczyło się zupełnie inaczej niż planowałam: skomplikowane techniki były niezrozumiałe, jedzenie się opóźniło, a niektórzy goście wyszli wcześniej. Przyjęcie wyglądało zupełnie inaczej, niż zamierzałam.
Następnego dnia porozmawiałam z mężem. Powiedziałam mu, iż rozumiem, jak trudno czasem przewidzieć wszystko z góry, i iż w przyszłości lepiej uzgadniać formę i podział zadań. Tak narodziła się nasza nowa zasada: jeżeli przyjęcie jest w naszym domu, planujemy je wspólnie, ustalając, kto za co odpowiada, by wszystkim było wygodnie.
Od tamtej pory udało nam się uniknąć nieporozumień. Barbara zawsze jest mile widzianą goś