5 maja 2023
Obudziłem się o piątej rano, gdy za oknem ledwo zaczynało szarzeć. Obok chrapał Marek, z ręką za głową jego zwykła pozycja, gdy nie dosypia. Na palcach przeszedłem do kuchni, włączyłem światło i wyjąłem z lodówki wszystko, co potrzebne do tortu: biszkopty, krem, świeże truskawki. Dziś Krzysiu kończył pięć lat, a ja chciałem, żeby ten dzień był naprawdę wyjątkowy.
Nie za wcześnie? usłyszałem w drzwiach. Marek stał w progu, mrużąc oczy od światła, z potarganymi włosami.
Idź się przespać uśmiechnąłem się, rozcierając masło. jeżeli nie zacznę teraz, nie zdążę na przyjęcie.
Skinął głową, ale zamiast odejść, podszedł i objął mnie od tyłu, przytulając twarz do mojej szyi.
Czasem myślę, iż na ciebie nie zasługuję szepnął.
Zaśmiałem się i odstawiłem miskę.
Mówisz o awansie? No tak, teraz jesteś szefem, a ja wciąż tylko nauczycielem w podstawówce.
Ela, przestań odwrócił mnie do siebie. Dziś wszystkim powiemy. To będzie najlepsza niespodzianka.
Skinąłem głową, tłumiąc wzruszenie. Sześć lat małżeństwa, a jego dotyk wciąż sprawiał, iż traciłem oddech. Choć kiedyś nikt nie wierzył, iż nam się uda.
O jedenastej tort był gotowy, girlandy powieszone, prezenty schowane w szafie. Zadzwonił dzwonek. Głęboko wciągnąłem powietrze, poprawiłem koszulę i otworzyłem drzwi.
Halina Stanisławówna! Dzień dobry, tak wcześnie?
W progu stała teściowa z ogromną zapakowaną paczką. Jej idealna fryzura (salon co tydzień inaczej się nie da) i precyzyjny makijaż kontrastowały z moim domowym dresem i rozczochranymi włosami.
Elenko cmoknęła w powietrze obok mojego policzka. Przyjechałam wcześniej, żeby pomóc. Wiesz, jak ważne, żeby wszystko było na poziomie.
Milcząco przyjąłem jej płaszcz i zaprowadziłem do kuchni. Pomóc w jej rozumieniu znaczyło przejąć kontrolę nad każdym moim ruchem i od razu wskazać wszystkie niedociągnięcia szczególnie te, które można by poprawić dzięki jej gustowi i statusowi.
Ojej, co to? wskazała na tort wyjęty właśnie z lodówki. Sama piekłaś? Dlaczego nie zamówiłaś w dobrej cukierni?
Chciałam to zrobić sama odpowiedziałem spokojnie, wyjmując talerze. Krzysiowi smakuje, jak mama piecze.
No ale on ma pięć lat, co on może wiedzieć? skrzywiła się. A goście? Jak to ocenią? Elu, nie gniewaj się, ale cukiernia to klasa. A to no, takie domowe.
Milczałem, skupiając się na nakrywaniu. Sześć lat takich uwag. Sześć lat sugestii, iż nie spełniam jej wyobrażeń o odpowiedniej synowej.
A Marek gdzie? rozejrzała się. Śpi? Jak ojciec, też nie lubił wstawać wcześnie.
Poszli z Krzysiem do parku, zaraz wrócą.
Teściowa otworzyła szafkę, wyjęła filiżankę i od razu się skrzywiła:
Wciąż ta sama tania zastawa? Przecież dałam wam porcelanowy serwis na święta. Nie podoba się?
Serwis, który kosztował prawie tyle, co moja miesięczna pensja, trzymałem na specjalne okazje. Dziś go nie wyjąłem boję się, iż dzieci coś stłuką.
Każde święto to samo. Każde spotkanie jak egzamin.
Przypomniałem sobie nasz ślub skromny, cichy. Wtedy Halina Stanisławówna nachyliła się do Marka i szepnęła: Mógłbyś znaleźć lepszą. Myślała, iż nie słyszę.
Minęło sześć lat. Czy mogę powiedzieć, iż się przyzwyczaiłem? Nie. Ale nauczyłem się połykać urazę, nie przeżuwać, zapijać uśmiechem. Dla Marka. Dla Krzysia. Dla spokoju w domu.
Nagle zatrzasnęły się drzwi i do mieszkania wpadł dziecięcy śmiech.
Tata, patrz! Krzyś wbiegł do kuchni, wymachując latawcem. Za nim wszedł Marek z torbami.
Babciu! syn rzucił się do teściowej. Ta natychmiast rozpromieniała, podniosła go.
Mój wnusiu! Jak ty uro
