Teściowa nazwała synową grubą — i to stało się punktem zwrotnym w ich życiu
Wojtek zawsze miał trochę zaokrągloną sylwetkę i, o dziwo, właśnie w takiej kobiecie jak Kinga odnalazł bratnią duszę. Wesoła, serdeczna, trochę naiwna — od razu przypadła mu do gustu. Jego mama, Barbara Stanisławowa, początkowo choćby się ucieszyła, gdy dowiedziała się, iż syn wreszcie się żeni. W głębi duszy bała się, iż zostanie sam jak palec. Ale euforia gwałtownie zamieniła się w rozczarowanie, gdy młodzi małżonkowie wtargnęli z walizkami do jej dwupokojowego mieszkania.
— No cóż, chociaż synowa będzie gospodarna — myślała tamtego dnia Barbara, mając nadzieję, iż teraz będzie jej lżej. Niestety, z każdym dniem było tylko gorzej. Wojtek niedługo rzucił pracę, zaczął „freelansować”, a w praktyce — obijać się. Kinga też nie paliła się do szukania zajęcia. Ich główne aktywności? Jedzenie, spanie i znowu jedzenie. Lodówka trzaskała co godzinę, zapasy znikały w tempie, które mogłoby zawstydzić choćby najszybszą ekspresówkę, a Barbara stała przy kuchni jak przykuta.
— Mamo, my mamy projekty, freelans, nie ma czasu w gotowanie — tłumaczył syn, nakładając sobie ziemniaki prosto z garnka. Kinga tylko kiwała głową i uśmiechała się słodko.
Barbara długo znosiła ten stan rzeczy, ale pewnego upalnego dnia, gdy stała przy kuchence i smażyła schabowego dla sześciorga, puściły jej nerwy. Przywołała Wojtka do przedpokoju:
— Synku, nie gniewaj się, ale dłużej tak nie dam rady. Kinga jest miła, owszem, ale… za dużo jej jednak. A co, jak zajdzie w ciążę? Kto ją utrzyma? My z ojcem nie jesteśmy już tacy młodzi. jeżeli jesteś facetem, zacznij zachowywać się jak mąż. Wynajmijcie coś, znajdźcie pracę. Nie wisicie nam na karku.
Wojtek był w szoku. Nie spodziewał się, iż matka może rzucić takim tekstem. Ale nie protestował. Wieczorem, spooglądając na Kingę, powiedział cicho:
— Musimy się wyprowadzić. Kinga wszystko zrozumiała. Zero urazy, tylko podziękowała Barbarze Stanisławowej za wszystko, co dla nich zrobiła.
Minął miesiąc. Wynajęli kawalerkę, znaleźli pracę. Pieniędzy było jak na lekarstwo, ale przynajmniej byli niezależni. Z matką Wojtek widywał się rzadziej. Urazy rosły po obu stronach.
Aż pewnego dnia Barbara z mężem wracali ze sklepu, gdy zauważyli Kingę pod pobliskim supermarketem. Barbara próbowała się odwrócić, ale było za późno — Kinga ich zobaczyła i ruszyła w ich stronę.
Zanim jednak zdążyła do nich podejść, zza rogu wybiegł młody typ, wyrwał Barbarze torbę i szarpnął. Kobieta krzyknęła. Kinga, bez namysłu, rzuciła się naprzód i pchnęła go z całej siły. Gość upuścił torbę, ale nóż, którym wymachiwał, drasnął Kingę po boku. Upadła na asfalt.
Później była karetka, szpital, panika… Kingę uratowali. Rana nie była głęboka, ale krwi straciła sporo. Barbara siedziała pod drzwiami sali, gryząc paznokcie. Po raz pierwszy naprawdę zrozumiała, jak bardzo się pomyliła co do tej dziewczyny.
Minął rok. Pewnego dnia, włączając telewizor, Barbara zobaczyła… Kingę. Prowadziła nowy poranny program w lokalnej telewizji. Wyszczuplona, elegancka, pewna siebie.
Później Wojtek opowiedział, iż Kingę zauważył producent, gdy robiła makijaż pannie młodej na planie. Tak, Kinga od dawna marzyła o zostaniu wizażystką. W ciągu roku razem zrzucili trzydzieści kilo, wynajęli dwupokojowe mieszkanie i zaczęli nowe życie.
Z czasem znów zaczęli odwiedzać rodziców Wojtka. Bez żalu, bez wyrzutów. Tylko z wdzięcznością.
— Mamo — powiedział kiedyś Wojtek — gdyby nie twoje słowa, pewnie do dziś wisielibyśmy wam na głowie. A tak? Jesteśmy z Kingą inni. Dzięki.
Barbara tylko skinęła głową. Łzy zaszkliły jej oczy. W tej chwili zrozumiała, iż czasem najostrzejsze słowa to nie wyrzut, ale kopniak w kierunku nowego początku.
-w-plytach-Electrolux.-scaled-large.jpg)
