„Mamo, zostań z nami”: jak wizyta teściowej wszystko zmieniła
Róża Stanisławówna przyjechała w odwiedziny do córki i zięcia.
— Babcia przyjechała! — z euforią krzyknął pięcioletni wnuczek Kuba, ledwie przekroczyła próg.
W korytarzu natychmiast pojawili się córka i zięć. Posiedzieli przy stole, rozmawiali, uśmiechali się — na pozór wszystko wyglądało normalnie. Wieczorem Róża Stanisławówna poszła do pokoju, który przygotowała dla niej córka, by trochę odpocząć. Po paru godzinach, poczuwszy pragnienie, wyszła do kuchni.
Gdy podeszła do drzwi, nagle usłyszała głos zięcia. Mówił cicho, ale stanowczo do chłopca, a to, co usłyszała, niemal powaliło ją na kolana.
Róża nigdy nie wtrącała się w cudze rodziny. Nie narzucała swojej opinii, nie krytykowała. Mówiła tylko wtedy, gdy pytano. Ale od jakiegoś czasu nikt o nic nie pytał. I teraz, słuchając, jak jej wnukowi zabraniają jeść tort, zmieniają mu imię na Błażej i wygłaszają kazania, zrozumiała jedno: dłużej nie może milczeć.
Róża Stanisławówna to dostojna, zadbana kobieta. Całe życie sama wychowywała córkę. Po rozwodzie z mężem nikogo więcej nie dopuściła do siebie. Wychowała Ewę jak przyjaciółkę. Wszystko jej opowiadała, radziła się. Ewa dorosła, wyjechała na studia do Warszawy. Po ich ukończeniu postanowiła zostać. Wtedy matka sprzedała działkę, samochód, oddała wszystkie oszczędności — i kupiła jej dwupokojowe mieszkanie na obrzeżach. Może nie centrum, ale po remoncie.
Córka była w siódmym niebie. niedługo przyprowadziła chłopaka — Artura. Wydawał się uprzejmy, zadbany. Ale Róża od razu wyczuła coś niepokojącego. Zbyt przeszywające spojrzenie. Zbyt kontrolujący. Miała rację.
Artur okazał się zazdrosny, chciwy i despotyczny. Nalegał, by Ewa szła do ślubu w sukni jego siostry — „prawie nowej”. Wesele odbyło się u jego rodziców w ogrodzie. Domowe jedzenie, stragany, bimber. Miesiąc miodowy — tamże, na strychu. Podarunek od Róży — gotówka. Artur prosił wprost: „Lepiej w banknotach”.
Róża tylko kręciła głową. Chciałaby skomentować, ale powstrzymała się. Młodzi — niech żyją po swojemu.
Urodził się wnuk. Nazwali go Kuba — po dziadku. Ale Artur oświadczył, iż będzie go nazywał Błażejem, bo tak mu lepiej. Różę to zabolało. Zaproponowała pomoc przy dziecku — Artur choćby nie krył irytacji.
— Nie trzeba, mamo. Damy sobie radę. Odwiedziliście — i do domu — mówił z szyderczym uśmieszkiem, a Ewa kiwała głową jak zahipnotyzowana.
Minęły lata. Przez pięć lat Róża widziała wnuka może dziesięć razy. Serce pękało, ale nie chciała się narzucać.
A teraz musiała jechać do miasta — na badania. Postanowiła zatrzymać się u córki, choć nie było jej na to specjalnie ochoty. Wizyta minęła lodowato. Artur ani słowem nie odezwał się do niej, patrząc z dezaprobatą. Wnuczek chodził w znoszonych ubraniach, jadł tylko kaszę i warzywa.
— Dlaczego Kuba nie je mięsa? — zdziwiła się Róża.
— Artur mówi, iż to niezdrowe dla dzieci. Tylko naturalne jedzenie — kasze, orzechy, sałatki — cicho odpowiedziała córka.
Róża przeraziła się. Wnukowi wszystkiego zabraniano. choćby do przedszkola nie chodził. Na pytanie o nowe ubrania usłyszała suchą odpowiedź:
— Artur uważa, iż wydawanie pieniędzy na dzieci to głupota. Wszystko można dostać za darmo. A gotówka niech leży na czarną godzinę.
Trzeciego dnia Artur powiedział wprost:
— Do pokoi nie wchodzić, naszego jedzenia nie brać. I za nocleg proszę zapłacić.
Róża oniemiała. Gdy tylko Artur wyszedł, zwróciła się do córki.
— Ewa, na poważnie? Mam siedzieć na balkonie, spać na rozkładance i jeszcze za to płacić? Przecież sama wszystko przynoszę! W waszej lodówce tylko jarmuż i kasza, a dziecko chodzi w łachach! Za co mam jeszcze płacić?
Ewa bąknęła, iż Artur tylko żartuje. Ale punktem zwrotnym stał się moment, gdy Róża poczęstowała wnuka tortem. W przedpokoju rozległ się krzyk:
— Co ty jadłeś? Kto ci dał? Nie jesteś Kuba, tylko Błażej! Ile razy mam powtarzać?!
Artur wyrwał dziecku deser. Wtedy Róża nie wytrzymała.
— Słuchaj, Arturze. Zapomniałeś, czyje pieniądze kupiły to mieszkanie? Należy do mojej córki! Ty tu jesteś nikim! Wstyd — dziecko je trawę z kaszą, chodzi w cudzych ciuchach! A ty jeszcze chcesz ode mnie pieniędzy? Koniec! Kuba, chodź, babcia pokaże ci, co to znaczy dobre jedzenie!
— A pizza jest smaczna? — zdziwił się chłopiec.
— Bardzo! Chodźmy.
Po drodze kupiła mu garnitur i adidasy. W kawiarni Kuba jadł z takim zachwytem, iż Róża ledwie powstrzymywała łzy.
— Babciu, a ty zostaniesz? Bo ja często jestem głodny, a tata mówi, iż nie wolno.
— Oczywiście, zostanę. Babcia teraz tu wszystko ogarnie.
Gdy wrócili, Artura już nie było. Zabrał rzeczy, laptop, choćby telewizor.
Ewa nie miała pretensji do matki. Wręcz przeciwnie, wyszeptała:
— Mamo, dziękuję. Od dawna chciałam odejść, ale bałam się. Pomogłaś mi.
Róża zamieszkała z córką i wnukiem. Latem wyjechali razem na wakacje. A Ewa obiecała:
— jeżeli jeszcze wyjdę za mąż, to tylko za twoją zgodą. Jesteś najlepsza!
