Tatry Bielskie tworzą grań piętnastokilometrowej długości. Z Tatrami Wysokimi od pd. łączą się Przełęczą pod Kopą, a z Magurą Spiska od pn. Przełęczą Ździarską. Grań Tatr Bielskich nie stanowi przedłużenia głównej grani Tatr Wysokich, jak to bywa w większości górskich masywów, ale styka się z nim bokiem, w połowie długości.
Położenie Tatr Bielskich
Grzbiet Tatr Bielskich ciągnie się od zachodu na wschód i nie posiada wyrazistych odgałęzień bocznych. Długość grzbietu wynosi 15 km i rozgałęzia się w kierunku północnym, gdzie pomiędzy długie ramiona boczne wcina się 13 urokliwych dolin.
Szeroka Przełęcz rozdziela Tatry Bielskie na dwie części. Zachodnia jest wyraźniejsza i bardziej okazała.Tutaj leżą też najwyższe wierzchołki:
Płaczliwa Skała 2142 m, Hawrań 2152 m — najwyższy szczyt Tatr Bielskich, Nowy Wierch 2009 m i Murań 1890 m. Wschodnia część grani jest łagodniejsza, występujące tutaj wierzchołki są mniej wybitne: Szalony Wierch 2061 m, Zadnie Jatki 2019 m, Przednie Jatki 2024 m, Bujaczy Wierch 1946 m. Tylko 5 wierzchołków wyrasta ponad 2000 m. Na całej swojej długości grań stanowi dział wodny pomiędzy dorzeczem Popradu i Dunajca.
Doliny występujące na obszarze Tatr Bielskich
Dol. Średnica, Dol. Bielskiego Potoku, Dol. Ptasiowska, Dolina do Regli, Dol. Kępy, Dol. Jaworzynka Bielska, Dol. Pod Koszary, Dol. Za Tokarnia, Dol. Czarna Bielska, Dol. Sucha Bielska, Dol. Huczawy Bielskiej, Dol. Czarna Rakuska, Dol. Między Ścieny, Nowa Dolina, Dol. Hawrania, Stefanowa Dolina.Tatry Bielskie są najmniejszą grupa w Tatrach i powierzchnia wynosi ok. 67 km 2 i leża całkowicie na terenie Słowacji. Nazwę swoją wywodzą od miasteczka Biała Spiska, do którego już nadaniem z roku 1310 należał centralny i wschodni obszar tutejszych pastwisk i lasów.
Ta część Tatra w całości zbudowana jest ze skał osadowych, występują tu głównie wapienie, margle, wapienie dolomityczne i dolomity triasu, jury i kredy. Charakterystyczny wygląd Tatr Bielskich i ich wyraźną odrębność od pozostałego obszaru Tatr wynika właśnie z bardzo jednolitej budowy geologicznej tego regionu.
Zjawiska krasowe w Tatrach Bielskich
W Tatrach Bielskich występują liczne zjawiska krasowe, do których należą źródła krasowe (wywierzyska), groty i jaskinie. Poznano ich do tej pory ponad 70, rekord długości należy do znanej Jaskini Bielskiej 3354 m, najgłębsza jest jaskinia Strzystarska w Hawraniu o deniwelacji -201 m. Do najbardziej znanych należy udostępniona turystycznie Jaskinia Bielska, znajdujące się w pn. zboczu Kobylego Wierchu nad Tatrzańską Kotliną. Podziwiać w niej można olbrzymie sale oraz wspaniałą szatę naciekową.
Podnóża tego pasma górskiego obiega od pn. i wsch. Droga Wolności, przy której znajdują się ośrodki wczasowe i turystyczne m in. Jaworzyna, Podspady oraz Zdziar. Tatry Bielskie są najmniej odwiedzana przez turystów częścią Tatr. Jest to spowodowane niewielką ilością szlaków oraz objęciem niemal całego obszaru ścisłą ochroną.
Z historii Tatr Bielskich
Dawniej cała zachodnia część Tatr Bielskich była własnością księcia Christiana Hohenlohego. Jako miłośnik myślistwa stworzył na tych terenach zwierzyniec, gdzie starała się nikogo nie wpuszczać. Po myśliwskiej działalności księcia na tym terenie pozostała pamięć o pomniku w dolinie Hawraniej, który stanął 1924 roku z okazji upolowania przez Hohenlohego tysięcznego capa.Na terenie Tatr Bielskich obficie występują zwierzęta charakterystyczne dla całych Tatr, głównie ze względu na niewielki ruch turystyczny, jaki duże rejony wyłączone całkowicie z możliwości zwiedzania. Szczytowe partie stanowią główną ostoję kozic, których jest tutaj najwięcej w całych Tatrach.
Dzięki odpowiedniemu podłożu na terenie Tatr Bielskich oznaczono ponad 700 gatunków roślin naczyniowych. Wśród nich znajdują się niezwykle rzadko występujące na innych terenach rośliny takie jak: pszonak Wahlenberga czy skalistrój pirenejski.
Szlaki biegnące w Tatrach Bielskich to:
- ze Zdziaru przez Szeroką Przełęcz Bielską na Przełęcz Pod Kopa
Źródło:
„Wielka Encyklopedia Tatrzańska” Zofia i Witold H. Paryscy
