Był deszczowy sobotni poranek, gdy Jan Kowalski wszedł do małej kawiarni na ulicy Marszałkowskiej w Warszawie ze swoją czteroletnią córką, Zosią. Ulica lśniła od deszczu, a ciche uderzenia kropel o szybę pasowały do ciszy w umyśle Jana.
Kiedyś był człowiekiem pełnym śmiechu i radości. Innowator technologiczny, który został milionerem przed trzydziestką, miał wszystko sukces, szacunek, a przede wszystkim miłość. Jego żona, Kinga, była sercem jego świata. Jej śmiech wypełniał ich dom, a jej dobroć łagodziła najtrudniejsze dni. Ale dwa lata temu zabrał ją wypadek samochodowy. Tak po prostu. Kolory zniknęły z jego życia.
Od tamtej pory Jan stał się cichy. Nie zimny po prostu zdystansowany. Jedyną rzeczą, która trzymała go przy życiu, była mała dziewczynka obok niego.
Zosia była żywym obrazem matki miękkie brązowe loki, jasnobrązowe oczy i ten sam sposób przechylania głowy, gdy była ciekawa. Nie rozumiała w pełni, co straciła, ale w swoim dziecięcy sposób prowadziła Jana przez żałobę.
Gdy usiedli przy stoliku przy oknie, Jan z przyzwyczajenia sięgnął po menu. Naprzeciw niego Zosia nuciła cichą melodię, bujając nogami nad podłogą.
Nagle umilkła.
Tato powiedziała cicho, ale stanowczo. Ta kelnerka wygląda zupełnie jak Mama.
Jan mrugnął, niepewny, czy dobrze usłyszał.
Co powiedziałaś, kochanie?
Wskazała palcem przez kawiarnię. Ona. Tam.
Jan się odwrócił.
I jego serce prawie stanęło.
Kilka stolików dalej stała kobieta, która wyglądała dokładnie jak Kinga.
Patrzył. Te same ciepłe, głęboko osadzone oczy. Ten sam delikatny owal twarzy. To samo miękkie dołeczko, które pojawiało się tylko przy prawdziwym uśmiechu.
Przez chwilę kawiarnia zniknęła. Hałas ucichł. Słyszał tylko własne serce, bijące głośno w uszach.
To nie mogło być możliwe.
Kinga nie żyła. On rozpoznał jej ciało. Zorganizował pogrzeb. Pogrzebał ją.
Ale ta kobieta
Odwróciła się, spotkała jego wzrok i zastygła.
W tej jednej sekundzie ich oczy się połączyły. Jej uśmiech zbladł. Odetchnęła gwałtownie, jakby brakowało jej powietrza. Potem, bez słowa, odwróciła się na pięcie i zniknęła w kuchni.
Jan siedział nieruchomo.
To musiał być zbieg okoliczności. Sobowtór. Ale jego instynkt krzyczał co innego.
Zostań tu, Zosiu powiedział cicho, wstając.
Dziewczynka spojrzała na niego pytająco, ale skinęła głową.
Jan szybkim krokiem przeszedł przez kawiarnię, nie odrywając wzroku od drzwi, za którymi zniknęła kobieta. Gdy już miał je otworzyć, stanął przed nim pracownik.
Przepraszam, tu tylko dla personelu.
Muszę porozmawiać z jedną z pań kelnerek. Tą z czarnym kucykiem i beżową bluzką. Proszę. To pilne.
Mężczyzna zawahał się. Niech pan zaczeka.
Minuty wlekły się powoli.
Wreszcie drzwi się otworzyły.
Wyszła powoli, już bez uśmiechu. Z bliska podobieństwo było jeszcze bardziej uderzające. Nie tylko twarz sposób, w jaki stała, przechylenie głowy, ta ledwo widoczna blizna nad brwią.
W czym mogę pomóc? zapytała.
Jej głos był trochę inny może głębszy ale oczy te oczy były oczy Kingi.
Przepraszam zająknął się. Wygląda pani jak ktoś, kogo znałem.
Uśmiechnęła się grzecznie, bez otwierania ust. Czasem mi to mówią.
Nie zna pani przypadkiem Kingi Kowalskiej?
Drobne drgnięcie. Ledwo zauważalne. Ale było. Jej oczy się zamgliły.
Nie odpowiedziała szybko. Przykro mi.
Jan wyciągnął wizytówkę. Gdyby coś się pani przypomniało
Ale jej nie wzięła. Miłego dnia.
Odwróciła się i odeszła.
Ale Jan zauważył drżenie jej dłoni. I to, jak przygryzła wargę dokładnie jak Kinga, gdy się denerwowała.
Tej nocy nie spał.
Zamiast tego siedział przy łóżku Zosi, obserwując, jak jej mała pierś unosi się i opada w spokojnym rytmie, podczas gdy jego umysł wirował w chaosie.
Czy to możliwe, iż Kinga wciąż żyje?
Jeśli nie, dlaczego ta kobieta tak zareagowała?
Następnego ranka wynajął detektywa.
Potrzebuję wszystkiego, co da się znaleźć o kobiecie imieniem Anna. Pracuje w kawiarni na Marszałkowskiej. Nie znam nazwiska. Ale wygląda dokładnie jak moja żona która powinna nie żyć.
Trzy dni później detektyw zadzwonił.
Jan powiedział. Niech się pan przygotuje.
Serce Jana zamarło. Co się stało?
Sprawdziłem nagrania z kamer z miejsca wypadku. Twoja żona nie prowadziła. Ktoś inny był za kierownicą. A Kinga Kinga była wpisana jako pasażerka, ale słuchaj jej ciało nigdy nie zostało oficjalnie potwierdzone. Założono, iż to ona, bo miała swoją torebkę, dowód, ubrania. Ale badania dentystyczne? Nie pasowały.
Jan stał w osłupieniu.
Czekaj czyli mówisz, iż
Jej prawdziwe nazwisko to Kinga Nowak. Zmieniła je prawnie pół roku po wypadku. Ta kelnerka to twoja żona.
Świat Jana się wywrócił.
Nie umarła.
Zniknęła.
I pozwoliła, by on i Zosia uwierzyli, iż odeszła.
Następnego ranka Jan wrócił do kawiarni sam.
Gdy wszedł, ona go zobaczyła i tym razem nie uciekła.
Zdjęła fartuch i skinęła, by wyszedł za nią na zewnątrz.
Za kawiarnią był mały żwirowy parking i krzywy dąb. Pod nim stała stara drewniana ławka. Tam usiedli.
Zawsze wiedziałam, iż ten dzień nadejdzie powiedziała cicho.
Jan spojrzał na nią naprawdę spojrzał. Dlaczego, Kinga? Dlaczego pozwoliłaś nam myśleć, iż nie żyjesz?
Wpatrywała się w swoje dłonie. Nie planowałam tego. Tego dnia zamieniłam się zmianą z koleżanką, bo Zosia miała gorączkę. Wypadek zdarzył się godzinę później. Wszyscy założyli, iż to ja. Ta sama torebka. Ta sama kurtka. Ten sam dowód.
I nie sprost
