Tata z niepełnosprawnością zabrał mnie na studniówkę i nigdy nie czułam się bardziej dumna
Wszyscy przyjechali na bal wystawnymi samochodami jedni limuzynami, inni sportowymi bolidami, które rodzice wynajęli na jedną noc. A ja? Ja trzęsłam się w starym mikrobusie, gdzie każdy kamień pod kołami brzmiał jak walący się most. Zamiast wysiąść w szpilkach, prowadzona przez wymarzonego kawalera, zostałam wyprowadzona przez jedyną osobę, która zawsze przy mnie była mojego tatę. Na wózku inwalidzkim.
I to była najpiękniejsza noc w moim życiu.
Jestem Weronika, a ta historia to taka, której nigdy nie sądziłam, iż opowiem. Ale po tej niezapomnianej studniówce zrozumiałam, iż czasem najzwyklejsi ludzie są naprawdę niezwykli.
Dorastałam bez luksesów. Mama odeszła, gdy miałam pięć lat, i odtąd byliśmy tylko z tatą. Ciężko pracował w markecie, zarabiając tyle, by opłacić czynsz i włożyć coś do lodówki. Ale zawsze się o mnie troszczył. Niezdarnie zaplatał mi warkocze przed szkołą, wkładał do plecaka słodkie liściki na serwetkach i przychodził na każde zebranie, choćby jeżeli musiał dreptać z przystanku.
Gdy miałam czternaście lat, poślizgnął się w pracy. Uraz kręgosłupa, mówili lekarze. Ale to było coś więcej stopniowo tracił władzę w nogach. Najpierw laska, potem balkonik, w końcu wózek. Walczył o rentę, ale papierologia i biurokracja były męczące. Straciliśmy auto, potem dom. Zamieszkaliśmy w małym mieszkaniu, a ja zaczęłam pracować po lekcjach, by pomóc wiązać koniec z końcem.
Mimo wszystko nigdy się nie skarżył. Ani razu.
Więc gdy nadszedł czas studniówki, choćby nie marzyłam, by iść. Suknia, bilet, makijaż wszystko za drogie. I z kim miałabym iść? Nie byłam popularna. Byłam cichą dziewczyną w ubraniach z Caritasu i podręczonych od starszych roczników. Ale w sekrecie marzyłam. Choć raz poczuć się piękna. Choć raz być częścią czegoś wyjątkowego.
Tata, oczywiście, zauważył. On zawsze zauważa.
Pewnego wieczoru wróciłam ze szkoły, a na kanapie leżało pudło. W środku granatowa suknia. Prosta, elegancka, w sam raz na mnie.
Tato, jak ty?
Odkładałem grosz do grosza, odparł, udając, iż to nic wielkiego. Promocja. Pomyślałem, iż moja córka zasługuje, by choć raz poczuć się jak księżniczka.
Przytuliłam go tak mocno, iż o mało nie przewróciłam wózka.
Ale kto mnie zawiedzie? szepnęłam.
Spojrzał na mnie tymi zmęczonymi, ale ciepłymi oczami i powiedział: Może i poruszam się wolno, ale byłbym najszczęśliwszym tatą pod słońcem, gdybyś pozwoliła mi odprowadzić cię na parkiet.
Śmiałam się i płakałam jednocześnie. Naprawdę?
Uśmiechnął się. Skarbie, nie ma miejsca, w którym bardziej bym chciał być.
Więc zaczęły się przygotowania. Buty pożyczyłam od koleżanki, makijaż ćwiczyłam z YouTubea. W wieczór balu pomogłam tacie włożyć najlepszą koszulę tę samą, którą zakładał na szkolne akademie. Upięłam włosy, włożyłam granatową suknię i gdy spojrzałam w lustro, poczułam się ważna.
Nasza podróż nie była luksusowa. Sąsiad pożyczył rozklekotanego busa, który przy każdej dziurze stękał jakby zaraz miał się rozpaść. Ale dojechaliśmy.
Pamiętam, jak wahałam się przed drzwiami sali gimnastycznej. Przez ściany dobiegała muzyka, a przez okna migotały światła błyski, suknie, tańce jak z bajki. Widziałam dziewczyny wysiadające z drogich aut, śmiejące się z idealnie ubranych chłopaków. Potem spojrzałam na tatę.
Wyprostował się na wózku, wyciągnął rękę i powiedział: Gotowa na wejście?
Skinęłam głową, serce waliło.
Gdy wjechaliśmy, muzyka nie ucichła. Ale coś innego szepty.
Ludzie się gapili.
Widziałam, jak kilka dziewczyn mruga do siebie, jakby mi współczuły. Niektórzy chłopcy po prostu się gapi
