Dziś zapiszę historię, której nigdy nie sądziłem, iż opowiem. Ale po tej niezapomnianej studniówce zrozumiałem, iż najzwyczajniejsi ludzie bywają najniezwyklejsi.
Wszyscy przyjechali na bal wystawnymi samochodami. Jedni limuzynami, inni sportowymi autami, które rodzice wynajęli na tę jedną noc. A ja? Ja dotarłem skrzypiącym starym mikrobusem, gdzie każdy kamień pod kołami brzmiał jak walący się most. Zamiast wysiadać w wysokich szpilkach u boku wymarzonego kawalera, wyprowadził mnie jedyny człowiek, który zawsze był przy mnie mój tata. Na wózku inwalidzkim.
I to była najpiękniejsza noc mojego życia.
Nazywam się Zosia Kowalska, a ta historia jest tą, o której nigdy nie myślałam, iż ją opowiem. Ale po tamtej studniówce zrozumiałam, iż prawdziwe skarby często chowają się w zwykłych rzeczach.
Dorastałam w biedzie. Mama odeszła, gdy miałam pięć lat, i odtąd zostaliśmy tylko we dwoje. Tata ciężko pracował w markecie, zarabiając tyle, by opłacić czynsz i włożyć trochę jedzenia do lodówki. Ale zawsze się o mnie troszczył. Niezdarnie wiązał mi warkocze przed szkołą, chował do plecaka słodkie karteczki na serwetkach i przychodził na każde zebranie, choćby jeżeli musiał iść kilometr od przystanku.
Gdy miałam czternaście lat, poślizgnął się w pracy. Uraz kręgosłupa, stwierdzili lekarze. Ale to było coś więcej stopniowo tracił możliwość chodzenia. Najpierw laska, potem balkonik, w końcu wózek. Starał się o rentę, ale biurokracja go zmiażdżyła. Straciliśmy samochód, potem dom. Zamieszkaliśmy w maleńkim mieszkaniu, a ja zaczęłam pracować po lekcjach, by pomóc w opłatach.
Mimo wszystko nigdy nie narzekał. Ani razu.
Dlatego gdy nadszedł czas studniówki, choćby nie marzyłam o pójściu. Suknia, bilet, makijaż wszystko było za drogie. I z kim miałabym iść? Nie byłam popularna. Byłam cichą dziewczyną w ubraniach z drugiej ręki, uczącą się z podarowanych podręczników. Ale w sekrecie marzyłam. Choć raz poczuć się piękną. Choć raz być częścią czegoś wyjątkowego.
Tata, oczywiście, się dowiedział. On zawsze wiedział.
Pewnego wieczoru wróciłam ze szkoły, a na kanapie leżało pudełko. W środku była granatowa suknia prosta, elegancka, idealnie na mnie.
Tato, jak ty?
Odkładałem grosz do grosza odparł, udając, iż to nic wielkiego. Znalazłem na wyprzedaży. Pomyślałem, iż moja córka zasługuje choć raz poczuć się jak księżniczka.
Przytuliłam go tak mocno, iż o mało nie przewróciłam wózka.
Ale kto mnie zaprowadzi? szepnęłam.
Spojrzał na mnie tymi zmęczonymi, ale ciepłymi oczami i powiedział: Może i poruszam się wolno, ale byłbym najszczęśliwszym ojcem na świecie, gdybyś pozwoliła mi zawieźć cię na ten bal.
Śmiałam się i płakałam jednocześnie. Naprawdę byś to zrobił?
Uśmiechnął się. Kochanie, nie ma miejsca, w którym chciałbym bardziej być.
Więc się przygotowywaliśmy. Pożyczyłam buty od koleżanki, makijażu uczyłam się z YouTubea. W wieczór balu pomogłam tacie założyć jego najlepszą koszulę tę samą, w której chodził na szkolne przedstawienia. Ułożyłam włosy, włożyłam granatową suknię i gdy spojrzałam w lustro, poczułam się ważna.
Nasza podróż nie była luksusowa. Sąsiad pożyczył starego mikrobusa, który przy każdej dziurze na kół
